Paweł Jaszczuk - Plan Sary

– Sugerujesz, że go w tę kradzież wrobiono? – zapytał wreszcie, spijając orzeźwiającą piankę.

– Gdzież bym śmiał szargać dobre imię justycji – powiedział Zięba. – Proces był jak się patrzy,tyle że mamusia śmiertelnie obrażona na córeczkę nie chciała jej więcej znać. Nie pasował jej zięć, który zbija trumny i kopie na cmentarzu doły. Znalazła więc salomonowe wyjście: wynajęła panience stancję, by zapomnieć o mezaliansie.

– Niepojęte.

– Obrażasz się, Kuba, na fakty? – rzucił Zięba z miną baranka wielkanocnego. – Sam mi kiedyśwciskałeś, że twoi czytelnicy uwielbiają takie smaczki. À propos, czy mam ci opowiedzieć jeszcze inne fakty z jej życia? Podać nazwiska i imiona innych mężczyzn? Lista jest długa. Za wsze wydawało mi się – popraw mnie, jeśli się mylę – że tę panienkę idealizujesz.

Wspomnienia nie chciały odejść i Jakub wciąż miał przed oczami perfidny uśmieszek Zięby. Ze złością naciągnął kołdrę pod szyję. Po głowie tłukła mu się myśl o własnej winie. W końcu znalazł dla siebie usprawiedliwienie i przytulił się do żony. Poczuł pod ręką twardniejącą pierś, rozlewające się ciepło wprowadziło go w błogi stan. I Jakub Stern zasnął, słuchając miarowego tykania zegara.

Sobota, 14 maja

Brak wiatru. Temperatura sięgająca nad ranem ledwie dwunastu stopni i ten sam łeb rottweilera zaglądający do jego okna – ogromna chmura, zapowiedź majowego deszczu.

Stern stanął w kuchni przy oknie, dokładnie w tym samym miejscu co poprzedniego dnia, by stwierdzić, że ciemny obłok nieznacznie się cofnął, zahaczając o Górę Stracenia przy starym żydowskim cmentarzu. W prostej linii było to jakieś trzy i pół kilometra. Przyglądając się psiej głowie, wyraźnie rozpoznawał szeroką szczękę, obwisłe wargi i średniej wielkości uszy. A potem zmrużył oczy i spróbował wyobrazić sobie opisaną przez córkę wiszącą w salonie umbrę.

Za kwadrans powinien wyjść do redakcji. Machinalnie połykał jajecznicę posypaną trembulką, słuchając słów Anny. Uśmiechnięta wspominała wczorajszy wieczór, a potem jeszcze raz przypomniała, że jej marzenie nazywa się „Marechal Niel”.

– Pamiętasz, Kuba?

Udał, że nie słyszy, trzymając jednak kciuki za skuteczność Długolaty.

O dziewiątej Stern przekroczył próg redakcji z nadzieją, że Wilga zmieniła zdanie. Kiedy minął sekretariat i zmierzał do swego pokoju na piętrze, na korytarzu niespodziewanie pojawiła się boska, długonoga Andrea. Zagrodziła mu drogę, a potem bez słowa złapała go za rękę i pociągnęła za sobą.

– Kuba, z nieba mi spadasz. Całą noc balowałam z radiowcami i mam dziś w głowie zaćmienieksiężyca. Piszę ogłoszenie o... – spojrzała na pokreśloną kartkę – o jakiejś pieprzonej stenopistce dla „Elinu”, a ja się nie wyznaję w tym trefnym temacie. Zrób to za mnie, błagam.

Stern wyjął z jej delikatnych, wypieszczonych palców ołówek, przeczytał ogłoszenie i jednym pociągnięciem napisał:

„Poszukujemy zdolnej stenotypistki polsko-niemieckiej. Warunek: biegłość w korespondencji niemieckiej.

Reflektujemy tylko na siłę z praktyką. Własnoręczne oferty prosimy kierować do firmy »Elin«. Osobiste przybycie bezcelowe”.

Andrea patrzyła z niedowierzaniem, potem pocałowała go w policzek wilgotnymi ustami i zdradziła, że była w „Bagateli”, że wciąż szumi jej w głowie szampan i że Manio absolutnie nie może się dowiedzieć, iż radiowcy chętnie widzieliby ją u siebie.

– Podobasz mi się, ale jesteś jakiś dziwny – powiedziała, gdy wychodził już z pokoju. – Czasemto się nawet ciebie boję. Gdybyś nie był takim ponurakiem, to kto wie?

Idąc do siebie, rozpamiętywał delikatny zapach perfum Andrei. Nagle zobaczył Wilgę, a raczej jej brązowe klasyczne czółenka i eleganckie pończochy. Szła wolno po schodach, jakby dźwigała jakiś ciężar. Pozwolił jej wejść na górę i przekręcić klucz. Poczekał jeszcze chwilę, potem znacząco chrząknął i nacisnął klamkę.

Na jego „dzień dobry” odpowiedziała mruknięciem. Nie podejmowała też rozmowy, gdy zahaczył o pogodę i o jej perską kotkę, która podobno na dniach spodziewała się potomstwa.

Siedziała za biurkiem z podkrążonymi oczami, przygaszona i nie do życia.

Widział, jak machinalnie słodzi herbatę, sypiąc bez opamiętania cztery łyżeczki do porcelanowej filiżanki, jak ucieka spojrzeniem po ścianach. W jej głowie wyraźnie przetaczała się burza za burzą i w końcu powiedziała coś, co zmroziło Sterna:

– On chce się ze mną skontaktować.

– Kto? Kto chce się z tobą skontaktować?

– On – powtórzyła z przejęciem.

– Jaki on?

– Doskonale wiesz, proszę cię, nie udawaj. Szukamy go od kilku miesięcy.

Stern zaniemówił.

– Skąd wiesz?

– Dostałam zaproszenie, przyszło na moją redakcyjną skrzynkę, spójrz. – Podała mu kopertę. –Tu jest dzisiejsza data i adnotacja, że dzisiaj się odezwie. Może powinnam zadzwonić do Zięby?

– Nie bądź śmieszna, to jeszcze nic nie oznacza – powiedział, jak mógł najspokojniej. – Kilkatakich zaproszeń trafiło ostatnio do magistratu. Manio pokazał mi jeden jego malunek.

– Ale dlaczego ja?

– Bo twoje teksty wzbudziły jego ciekawość. Sama wiesz, że nasza praca jest obarczonaryzykiem. Nie chwaląc się, ja też raz dostałem od niego taki bohomaz.

Wilga nie słuchała, zatopiona w myślach.

– Zastanawiam się jeszcze.

– Nad czym?

– Jeśli się odezwie, czy to zaproszenie przyjąć.

– Oszalałaś? Chcesz tego naprawdę? – Nie dowierzał.

– Doskonale wiem, czego chcę. Muszę tylko czekać.

– Na co? Aż cię znajdzie?

– Właśnie, może do mnie zadzwoni lub przyśle telegram. Może ma mi coś ważnegodo powiedzenia.

– To jakieś szaleństwo. Jesteśmy razem, razem działamy i dopóki tak jest, wierz mi, nic ci niegrozi.

– Już za późno!

– Na co?

– Na takie rozmowy!

– Nie wiesz, co mówisz! Facet jest niebezpieczny, ma setki sposobów, jak wielki wygłodniałypająk.

– Czemu porównałeś go do pająka? Co chciałeś przez to powiedzieć? Na moim miejscu...

– Ale ja nie jestem na twoim miejscu! – przerwał jej sztywno Jakub. – I dla porządku powiem ci, że ja...

– Widzę po twojej minie, że pierwszy byś stchórzył! – odparowała.

– Nigdy nie działam pod wpływem emocji, wszystko dogłębnie analizuję. – Po chwili żałowałjuż tych słów, bo Wilga zabrała torebkę i wybiegła z pokoju. Siedział jak odrętwiały, a potem ruszył za nią w pogoń. Zajrzał do wszystkich pokoi, pytając, czy jej nie było. Na końcu wszedł do sekretariatu, lecz Kazia na jego pytanie pokręciła przecząco głową.

Dostrzegł z daleka jej beżowy żakiet. Stała przy witrynie antykwariatu przy Hetmańskiej, udając, że czyta tytuły wyłożonych książek.

Stern stanął za nią i milczał, nie wiedząc, jak zacząć. Wilga zauważyła go w szybie i ruszyła przed siebie, lecz szybko ją dogonił.

– Uspokój się!

– To ty się, cholera, uspokój!

– Nie powiedziałem ci wszystkiego.

– Nie jestem ciekawa!

– Musisz mnie wysłuchać! – Jakub szarpnął ją za łokieć, zwracając na siebie uwagę dwóchwojskowych idących sprężystym krokiem w stronę Sykstuskiej.

– Puść mnie! – krzyknęła, wyrywając się.

Dwaj oficerowie z 14. Pułku Ułanów, z żółtymi otokami na czapkach, zatrzymali się, gotowi w każdej chwili zaprowadzić porządek. Wilga wykorzystała ich obecność i zaczęła biec. Stern szedł za nią wolnym krokiem, a kiedy oddalił się od wojskowych, ostro ruszył w pogoń, roztrącając przechodniów, lecz znowu stracił ją z oczu.