Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Для паняў і паноў і іншых падарожных,

Другую скрозь займае зала. Ў гэтай зале

Уздоўж ля сцен сталы шматногія стаялі,

Пры іх, ніжэйшыя,- радамі табурэты,

Як дзеці ля бацькоў.

Вось тутака ў дзень гэты

Сядзела шмат сялян, сялянак, шляхты дробнай

Усе падрад, а аканом сядзеў асобна.

Пасля імшы ў капліцы, бо была нядзеля,

Зайшлі да Янкеля глынуць хмяльнога зелля.

Ля кожнага шумела ўжо з сівухай чарка,

А навакола з бутлем бегала шынкарка.

Сам Янкель-арандар у доўгім аж па пяты

Халаце, што быў спераду на гафткі ўзяты,

Адной рукой пагладжваў бараду сівую,

А за шаўковы пояс залажыў другую.

Паглядваючы вокал, аддаваў загады,

Вітаў гасцей, мірыў, калі ўзнікалі звады,

Спьшяўся часам слова мовіць аднаму-другому,

Сачыў за ўсімі, але не служыў нікому.

Стары габрэй быў навакол здаўна ў пашане

За чэснасць, бо хоць жыў даўно тут, ні сяляне,

Ні шляхта на яго не мелі крыўд ніколі,

Бо і за што? Напіткаў добрых меў даволі,

Цану загадваў правільна, без ашуканства,

Падвыпіць дазваляў, хоць і не зносіў п'янства.

Ахвотнік быў да гульняў: у яго вяселлі

І хрэсьбіны спраўлялі. Кожнае нядзелі

К сабе ў карчму з суседняга сяла ён клікаў

З дудою і басэтляй ведамых музыкаў.

І сам знаў музыку, граў з талентам, бывала,

На слаўным іхнім інструменце, на цымбалах.

З двара ў двор ходзячы, здзіўляў мастацкім граннем

І песняў чыстым і прыгожым выкананнем.

Хоць і габрэй, валодаў добра польскай мовай,

Любіў парадаваць народнай песняй новай,

Прывозіў з занямонскай кожнае выправы

Прыпеўкі з Галіча, мазуркі з-пад Варшавы.

І чутка ёсць, ці цалкам пэўная, не знаю,

Што першы ён прывёз да нас з чужога краю

І першы распаўсюдзіў у ва ўсім павеце

Праслаўленую сёння песню ў цэлым свеце,

Якую першы раз дзесь на зямлі Аўзонаў

Зайгралі гучна трубы польскіх легіёнаў.

Музычны талент у Літве здаўна ў пашане,

Прыносіць славу ён, багацце і каханне.

Дык Янкель жыў заможна, але ў веку сталым

Павесіў на сцяне шматструнныя цымбалы,

Асеў з сям'ёю у карчме, заняўся шынкам,

Апроч таго быў у мястэчку падрабінкам.

Усюды і заўжды ён госцем быў жаданым:

Парадзіць мог у вьшадку якім складаным

І на віцінным гандлі збожжам добра знаўся,

І славай добрага паляка карыстаўся.

Старыя спрэчкі паміж карчмамі ўладзіў.

Абедзве арандуючы, трымаў ва ўладзе

Задзір і змусіў з воляю сваёй лічыцца

Усіх староннікаў Гарэшкі і Сапліцы.

Дык шанаваў старога карчмара і грозны

Гарэшкаўскі ключар і неспакойны Возны.

Пры ім спынялі, за даўнейшыя абразы,

Гервазы грозную руку, язык Пратазы.

Гервазага няма, падаўся на аблаву,

Бо ведаў, што на небяспечную забаву

Паехаў Граф, дык каб не стрэўся з небяспекай,

Рашыў яму служыць і радай, і апекай.

На пастаянньш месцы Ключніка ў святліцы,

На покуці сягоння бернардын садзіцца -

На гэта месца Янкель Робака падводзіць,

Відаць, яго шануе, бо, як можа, годзіць:

Як толькі заўважаў яго пустую чарку,

Адразу да манаха падклікаў шынкарку,

А тая падлівала ліпавага мёду.

Чуваць, калісьці мелі не адну нагоду

Сустрэцца дзесьці за кардонам. Ксёндз заходзіў

Не раз і ўночы у карчму і час праводзіў

На тайных гутарках. Сёй-той плёў пад сакрэтам

Пра кантрабанду, ды паклёп, відаць, быў гэта.

Ксёндз Робак гаварыў, а шляхта прыўставала,

З увагай слухала яго і акружала,

І сунула насы к манаскай табакерцы

Ды нюхала чаргой і чхала ўжо ад сэрца.

"Reverendissime,- сказаў ксяндзу Скалуба,-

Вось гэта дык табака! Дастае да чуба!

З тых дзён, як нос нашу (тут доўгі нос пагладзіў),

Такой не нюхаў я (і чхаць ізноў заладзіў),

Мо бернардынская і, пэўне, з Коўна родам,

Бо горад той табакай славіцца і мёдам.

Я быў там год ужо..." Ксёндз мовіў: "На здароўе

Усім вам, паважаныя мае панове!

Што ж тычыцца табакі, дык змыліўся груба

Наш вельмі паважаны дабрадзей Скалуба.

Яна аж з Яснае гары, яе паўліны

У Чанстахове труць з табачнае расліны,

У месцы цудамі праслаўленай іконы

Прачыстай, каралевы польскае кароны;

Народ яе ў нас і літоўскай называе.

Яна Карону і цяпер абараняе,

Літву ж дык вельмі схізма ўжо апанавала!"

"Аж з Чанстаховы?- мовіў Вільбік,- год не мала

Таму я ў споведзі там быў. Даходзяць весці,

Што быццам бы француз, гасцюючы ў тым месце,

Касцёл задумаў разваліць і скарб заграбіць,

Ды лжэ "Кур 'ер Літоўскі", як заўсёды, мабыць?"

"Няпраўда,- мовіў Робак,- пан наш найяснейшы