Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Пасмёхваўся, шчаслівым чуўся, як ніколі.

Нагадваў дзень мінулы, што прайшоў так міла,

Уздыхаў і чырванеў, і сэрца моцна біла.

Зірнуў на свет, вось дзіва! ў косах залацістых

У сэрцы тым блішчала пара воч празрыстых,

Расчыненых шырока. Гэтак вось бывае,

Калі хто з яснасці дня ў цемру заглядае.

І ручку ўбачыў дробную, як веер збоку,

Настаўленую к сонцу для аховы зроку.

А пальцы дробныя, што зменшыць бляск хацелі

Наскрозь, ж бы рубінавыя, зіхацелі.

І вусны ўбачыў, што цікавасць расхінала,

I зубкі, што цвілі, як перлы між каралаў,

І тварык, хоць ад сонца даланёй прыкрьггы

Ружовай, свежых ружаў фарбай быў заліты.

Тадэвуш ля акна спаў. Сам прыкрыты ценем,

Ляжаў і разглядаў з цікавым задзіўленнем

Здань тую проста над сабой, над самым тварам

Не разумеў, ці гэта быль, ці толькі мара -

Адзін з тых ясных мілых тварыкаў дзіцячых,

Якія ў снах дзяцінства мы часамі бачым.

А тварык нахіліўся. І тады разгледзеў

З пачуццем страху, што яго ён бачыў недзе.

Прыпомніў волас залацісты і кароткі

У беласнежныя завіты папільоткі,

У серабраныя стручкі, што так на сонцы

Свяцілі, як карона на святой іконцы.

Ускочыў, з'ява спуджаная адляцела.

Чакаў дарма - вяртацца не хацела,

Але пачуў стук лёганькі па аканіцы

І словы: "Уставайце, каб вам не спазніцца

На паляванне". Мігам з ложка падарваўся

I аканіцу пхнуў, што толькі трэск раздаўся,

Калі аб сцены грукнулі дзве палавіны.

Задзіўлены глядзеў вакол са дзве хвіліны -

Нікога не заўважыў, і слядоў ні звання.

Непадалёк быў сад. Нязначна на паркане

Лісточкі і галоўкі хмелю ўздрыганулі.

Магчыма, што іх рукі лёгкія кранулі?

Ці вецер рушыў мо? Тадэвуш прыглядаўся

Да іх, ды ў сад ісці адвагі не набраўся.

Падняўшы вочы, затрымаў іх на паркане

I, палец к вуснам прылажыўшы для маўчання,

Каб словам не зрабіць у думках блытаніны,

У лоб сябе пастукаў, будзячы ўспаміны.

А ўрэшце пальцы закусіў мо аж да косці

I: "Гэтак мне і трэба!"- закрычаў у злосці.

А двор пасля ўсёй мітусні, неразбярыхі

Замоўк і, як магільнік, стаў глухім і ціхім -

Паехалі ўсе ў лес. Тадэвуш доўга слухаў,

Прыставіўшы далоні да вушэй, ды глуха

Гудзеў спачатку вецер, потым з нейкай далі

Данёсся голас труб і тых, што палявалі.

У стайні конь чакаў яго ўжо асядланы,

Дык скокнуўшы ў сядло, з ружжом, як апантаны

Ляцеў да карчмаў, што стаялі ля капліцы,

Дзе ўранні паляўнічым трэ' было спыніцца.

Абапал той дарогі дзве карчмы сядзелі

І вокнамі варожа на сябе глядзелі.

Адна не перастала замкавай лічыцца,

Другую збудаваў, на злосць старой, Сапліца

У першай, нібы дома, рэй вадзіў Гервазы,

А ў новай рассядаўся ў покуці Пратазы.

Навейшая карчма нічым не задзіўляла,

А вось старая больш цікава выглядала.

Стыль гэткі склалі Тырскія калісьці цеслі,

А на ўвесь свет яго габрэі ўжо разнеслі -

Архітэктурны від, якога мы не зналі,

А толькі ў спадку ад габрэяў перанялі.

Карчма, як карабель, а ззаду, як святыня:

Чатырохгранная, як тога Ноя, скрыня,

Вядомая пад простай назваю стадолы.

Там - козы барадатыя, з другой жывёлы -

Валы, каровы, коні, ўверсе птушак хмара

І насякомыя, і паўзуноў хоць пара.

Палова задняя, як дзіўная святыня,

Нагадвае гмах Саламона, што ў краіне

Сіонскай першыя умельцы ўзнеслі -

Гірамавы, далёка ведамыя цеслі.

Габрэі і сягоння так будуюць школы,

А рысы школаў маюць карчмы і стадолы.

Дах з дранкі і з саломы востры і уздзёрты,

к той каўпак габрэйскі, змяты і пацёрты.

А пад шчытом балкона канты вьггыркаюць

І на драўлянай каланадзе спачываюць.

Калоны тыя, архітэктарам на дзіва,

Трываюць, хоць згнілі, хоць стаўленыя крыва,

Нібы ў Пізанскай вежы. Грэчаскіх мадэляў

Тут не заўважьпп, бо няма зусім тут капітэляў,

А вяжуць у адно калон тых верхавіны,

Сагнутыя пад стыль гатыцкі, лукавіны.

Паверх іх упрыгожанні ідуць выкрутам,

Не долатам, а простьш сечаныя склютам,

Крывыя, як падсвечнікавы завітушкі;

Звісаюць з лукавін, як гузікі, галушкі,

Як тыя, што габрэі к лобу прыкладаюць

У час малення і што "цыцэс" называюць.

Здалёк нагадвае сабой карчма крывая

Габрэя, што ў час мольбаў тулавам ківае:

Як шапка, дах над стрэшкай-барадой калматай,

А сцены ў дыме й брудзе, як палы халата,

Разьба ж з канца - нібы на лобе багамолы.

Карчма раздзелена накшталт габрэйскай школы

Адна палова - збор каморачак парожніх