Адам Міцкевіч - Пан Тадэвуш

Паставіў, а на іх ляцеў маскаль заўзяты.

Вось кесар моўчкі пазіраў: французы стрэляць

І войскі маскалёў на землю так і сцелюць -

Полк за палком ляцеў, і гінулі ваякі.

Што полк зляціць, то кесар прьше нюх табакі.

Дык Аляксандар той ды са сваім брацішкам

Тьш Канстанцінам і з нямчынаю Францішкам

Давай рваць з поля. Кесар бачыць - бой суняўся,

Дык з пальцаў строс табаку, ціха засмяяўся.

Хто з вас у войску кесара на службе будзе,

Няхай маіх слоў гэтых не забудзе".

"Ах мілы ксенжа наш!- сказаў ізноў Скалуба,-

Калі ўжо тому быць? Лічыць ужо нялюба

Дзён каляндарных. Вочы нашьы збалелі

Іх выглядаць у святы, ледзь ні штонядзелі.

А цар нам злезці з шыі ўсё ніяк не хоча.

Раса нам, покуль сонца ўзыдзе, выесць вочы".

"Маспане,- ксёндз сказаў,- хай бабы наракаюць,

І шынкары, злажыўшы рукі, хай чакаюць,

Пакуль каго ў карчму не прывядзе дакука.

Пабіць з Напаляонам маскалёў не пггука,

Бо ён і немцам ажно тройчы лазню справіў,

Стаптаў і прусакоў, і Англію адправіў

Назад за мора, дык і маскалям дагодзіць,

Але глядзіце вы, што з гэтага выходзіць:

Вось мы збяромся на каня тады садзіцца

І шаблі возьмем, як не будзе ўжо з кім біцца,

А кесар, сам стаптаўшы ворагаў пад ногі,

Спытае: "Хто вы? Мне не трэба вашай дапамогі",

Калі гасцей чакаюць, шчыра ў хату просяць,

Дык іх рыхтуюцца сустрэць, сталы пазносяць,

Дом чыста прыбяруць, павымятаюць смецце..

Рыхтуюць дом, рыхтуюць, паўтараю, дзеці!"

Маўчанне наступіла, потым запыталі:

"Што значыць "дом рыхтуюць"? Мы не разгадалі

Мы ўсё ахвотна зробім, што у нашай сіле,

Але б вас, дабрадзею, выясніць прасілі..."

А ксёндз глядзеў цераз акно на двор за браму,

Убачыў штосьці там, аж высунуўся ў раму,

Пасля ўстаў, кажучы: "Пара мне. Пры сустрэчы

Яшчэ пра розныя пагутарым мы рэчы.

Я заўтра ў места еду, але, пэўне, скора

Наведаю ўсіх вас, як вырушу па зборы".

"Дык хай жа ў Негрьшова ксёндз заехаць рачыць,

Сказаў аконам,- вас Харонжы хоча ўбачыць.

Далёка між людзьмі такая ходзіць мова:

Шчасліва трапіў, бьвццам ксёндз у Негрьшова".

"Да нас,- сказаў Зубкоўскі,- просім, калі ласка,

Бо знойдзецца і ў нас сувойчык, масла фаска,

Кароўка ці баран, бо і пра нас ёсць слова:

Яму, нібы ксяндзу, што трапіў у Зубкова".

"I к нам",- прасіў Скалуба. Побач Тараевіч

Сказаў: "Галодны ксёндз не выйшаў і з Пуцэвіч".

І гэтак кожны абяцаў штось бернардыну,

Праводзячы яго. Ён спешна ўсіх пакінуў,

Бо перш ужо ў акне Тадэвуша угледзеў,

Як той скакаў у лес гасцінцам на мядзведзя,

Прыгнуўшыся, без шапкі, з скрыўленьш абліччам

Каня і шпорачы, і сцёбаючы бічам.

Від гэты бернардьша задзівіў, узрушыў,

Дык хуткім крокам за хлапцом дарогай рушыў

У пушчу, што, як толькі зрок людскі акіне,

Займала цэлы краявід сцяною сіняй.

Хто ж зведаў пушч літоўскіх змрочныя абшары

Аж да сярэдзіны, да глыбіні гушчару?!

Рыбак дно мора толькі ля ўзбярэжжа знае,

Сталок, звычайна, нетры пушчаў абмінае,

Ён толькі з большага знаёмы з іх абліччам,

А іх нутро і застаецца таямнічым,

Бо што там - казка, чутка знае мо пра тое.

Калі б ты бор мінуў і падшыццё густое,

Наткнуўся б на абвалы пнёў, калод, каменняў,

Акружаных дрыгвою, тысячай струменняў,

Заросшых сеткай зелля, мураўёў капцамі,

Шаршнёў, вужакаў гнёздамі, лазы дубцамі.

Калі б і гэта не стрымала чалавека,

Дьгк большая прад ім паўстала б небяспека -

Далей, як ямы воўчыя, на кожным кроку

Сустрэнуцца азёры, скрьггыя ў асоку,

З такою глыбінёй, пгго дна іх не прамераць.

(Сядзяць там чэрці, калі толькі чуткам верыць.)

Вада тых студняў свеціцца іржой крывавай,

Смярдзіць і ўдзень, і ўночы, дьшіцца плюгава,

Аж дрэвы навакола чахнуць і хварэюць:

0 Лісты, кару губляюць, не растуць, чарвеюць,

Сукі іх пакрывае мох каўтунаваты,

А кожны пень і ствол грыбамі барадаты.

Лес гэты над вадою - быццам ведзьмаў група

Што грэе рукі над гаршком, дзе вараць трупа.

За гэтыя азёры ўжо не толькі крокам,

Але дарэмна нават заглыбляцца вокам,

Бо там усё агорнута імглістым змрокам,

Што вечна з той дрыгвы распаранай шыбае.

А ўжо за той імглой (як казка ў сёлах бае)

Багатая зямля ляжыць - не надзівіцца,

Галоўная раслін і зверьшы сталіца.

Там зберагаецца ўсіх дрэў і траў насенне,

З якога новае ўзрастае пакаленне.

Там, як у Ноя, з кожнага жывёлін роду

Хаваецца па некалькі пар для заводу.

А ў самым цэнтры пушчы занялі абшары