Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

Пакарміла свіней і курэй, памыла посуд, папрыбірала ў хаце, паставіла ў печ варыць абед. На газавай пліце горш - не адысціся, стой ды стой крукам.

Выскачыла з рыдлёўкаю ў агарод. Капала і капала, выварочвала карчы, але бульбу не збірала, чакала, каб падсохла. І дарэмна не збірала, бо Галабродзькаў певень ужо цікаваў з-за плота, чакаў свайго часу. І толькі пайшла яна з агарода, той адразу пераляцеў цераз плот. «Ко-ко-ко!» - паклікаў за сабою галодную плойму курэй, каб праз колькі хвілін пакінуць ад бульбы адны чарапкі.

А Ганна Макараўна забыла пра ўсё. Бег часу спыніўся для яе. Ёй раптам здалося, што яшчэ ранняя раніца, прытым свята, усе адсыпаюцца. А яна парупілася, устала, каб падрыхтаваць усім сюрпрыз, напячы блінцоў. Ды столькі, каб усе наеліся дасхочу і яшчэ засталося.

Узяла самую большую, літраў на дзесяць, каструлю, усыпала мукі, солі, цукру, шухнула збан кіслага малака, убіла яйкі, старанна ўсё размяшала, дабавіла соды і зноў памяшала.

Пякла на дзвюх скавародах, на пліце. Не пякла - свяшчэннадзейнічала. Сэрца яе раставала ад замілавання, шыпенне цеста на патэльнях гучала для яе як самая пекная музыка.

Усё вышэй расла гара блінцоў, блізка было дно ў каструлі. І раптам каля варот раўнула машына, загукалі галасы даярак:

- Ганна, о Ганна! Гардзейчыха!

- Дзе ты запрапала? Чакалі, чакалі, мусілі заязджаць.

- На абедзенную дойку познімся!

Ганна Макараўна адчыніла акно, закрычала на іх шэптам, замахала:

- Цішэй, сарокі! - і выбегла на двор, да вулічных варот. - Вы куды ў такую рань? Мае яшчэ спяць, ніхто не снедаў.

- Якая рань?! Якое спяць?!

- Ой, жанчынкі, яна не ў сваім розуме!

- Паўдня ўжо! Сонца вунь дзе, бачыш?

- Залазь хутчэй у кузаў! Мы тваё вядро захапілі! - зноў закрычалі жанчыны.

- Адчапіцеся вы! Блінцы вунь гараць! - адмахнулася ад іх, як ад пустога месца, Ганна Макараўна і паспяшалася да пліты.

Жанчын нібы які паралюш хапіў. Трохі пасядзелі ашаломленыя, а шафёр не вытрымаў такога зацішша, пасігналіў: «Пі-і-іп!» Тады даяркі пачалі порстка злазіць з машыны. Перагаворваліся, божкалі, бедавалі:

- Ой, што ж гэта робіцца на свеце?!

- Жанчынкі, чулі? Іхняга ж Лёню і настаўніка Алега Максімавіча «хуткая» павезла ў бальніцу! Таксама нешта з галовамі не ў парадку.

- А Ганна, відаць, нічагусенькі пра Лёню не ведае!

- Пошасць нейкая ўбілася! Эпідэмія!

- Ага! І да Ганны дабралася!

Даяркі ўваліліся ў кухню. Ганна Макараўна завіхалася каля пліты - разрумянілася, пахарашэла.

- Ой, хіба ты на роту салдат пячэш? - задзівіліся даяркі. - Мо сто штук ужо!

- Ціха, я зараз пабуджу сваіх салдат! Мае такія едуны, што і ўчатырох справяцца. - Ганна Макараўна пацерла аб фартух рукі, падышла да дзвярэй у пакой. Прачыніла, асцярожна прасунула галаву: - Агу-у! Мужчынкі, уставайце. Авохці, дзе ж яны... От жулікі, пахаваліся ў спальню... - Перайшла пакой, адчыніла дзверы спальні. І нікога там не знайшла. - А-а, на двор павылазілі праз акно. Паджартаваць хочуць... Але яны зараз з'явяцца. Зараз! - На яе твары блукала такая ўсмешка, нібы Ганна Макараўна з хвіліны на хвіліну чакала ад іх якога розыгрышу.

- Ганна, ты супакойся... Бачыш жа, даўно нікога няма!

- Ты не хвалюйся, Ганначка! Ты прыляж, адпачні!

- Ага! А мы тваю групу падоім! Возьмем па дзве-тры каровы кожная - і падоім.

Хто з жанчын адступаў задам да дзвярэй, спалохана намацваючы нагамі парог. Хто спрабаваў забраць з рук гаспадыні лыжку і каструлю, бо Ганна Макараўна зноў узялася наліваць блінцы, выскрэбваючы апошнія кроплі цеста.

- Я зараз дапяку ды каструлю памыю... І трэба яшчэ сала насмажыць... Мой Аляксей вельмі ж любіць, каб на скаварадзе было туку поўна, а ў ім лыжачка смятаны. А мо больш накалаціць блінцоў, мо мала будзе гэтых?

- Аляксей твой даўно ў полі ўжо, арэ!

- Якое ма-ала?! І тыя падубянеюць, пакуль прыйдзе хто есці!

- Жанчынкі! Разбірайце блінцы! Не дамо дабру прапасці! Ганна, паедзем з намі, мо дзе сустрэнем тваіх Гардзеяў, то на хаду пакормім!

Адабралі ўсё-такі каструлю і лыжку, выключылі пліту. Сілком павялі Ганну Макараўну з сабою. А вось пабудзе на свежым паветры, праясніцца ў галаве.

Пасадзілі Ганну Макараўну ў кабіну, уціснулася і яшчэ адна даярка - пільнаваць, каб не выскачыла Гардзейчыха на хаду.

11

Тая дарога, што ішла ад гравійкі па ўзлеску ў Партызанскі лес, мела працяг і па левы бок гравійкі. Калі ехаць улева, трапіш на ферму, а калі яшчэ далей - будзе поле і луг. Па гэтай дарозе і трэба было ехаць да кароў, але шафёр не звярнуў з гравійкі, ляцеў проста ў Бярозаўку. Мо хацеў барзджэй дабрацца да тэлефона, каб пазваніць пра новае здарэнне.