Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Не, чаму. Хай слухае, калі ахвоту мае... Ехаць яшчэ больш за гадзіну.

- Іван Аляксеевіч Гардзей, ты паспі, калі табе нецікава. А мая справа збіраць інфармацыю - хоць ад дзеда, хоць не ад дзеда, - Эрпід пачаў паказваць свой нораў.

Пад роўны гул машыны дзядзька Мікалай расказваў, як ваяваў, дзе і колькі разоў быў паранены, колькі баявых таварышаў загінула, пакуль прагналі гітлераўцаў і прыйшла Перамога.

- Дваццаць мільёнаў нашых людзей загінула! - дабавіў Ваня. - Алег Максімавіч гаварыў: нібы дзве даваенныя Беларусі вынішчылі да апошняга чалавека. А параненых дзесяткі мільёнаў было.

- Не разумею, нашто людзям вайна, - сказаў Эрпід. - Хіба няма больш чаго рабіць? Нядобрая планета Зямля.

- Як гэта нядобрая? Добрая! А магла, вядома, яшчэ лепшай быць... - сказаў дзядзька Мікалай. - Па нас, то хай бы вечна вайны не было. Але ж капіталісты гэтыя, імперыялісты з фашыстамі лезуць. Не церпіцца ім, не сядзіцца спакойна, ваяваць хочацца ім. Столькі зброі ўсякай, бомбаў зноў нарыхтавалі... Лектар прыязджаў, гаварыў, што на кожнага чалавека на Зямлі нарыхтавана па тры тоны толу. Гэта калі ўсе выбуховыя рэчывы на тол перавесці... А чалавека каб знішчыць, гэтак мала трэба!

- Нядобрая планета Зямля... - мармытаў сваё Эрпід. - Трывогі людскія не толькі з арбіты ўлоўліваюцца - нават з далёкага космасу. Радыёхвалі думак, трывожныя імпульсы ляцяць і ляцяць... Калі ўсё тут знішчыцца, то і для нас гэтая планета будзе страчана.

- Эрпід, памаўчы. Ты лішне разгаварыўся, - папярэдзіў Ваня.

Эрпід нібы паслухаўся, змоўк. У паўзмроку засвяціліся на яго твары лямпачкі.

- Ты чаго? У цябе сеанс сувязі? - папытаў Ваня.

Эрпід не адказаў, пакуль не патухлі лямпачкі.

- Яны мяне выклікалі. Палаялі, што ўмешваюся ў зямное жыццё. Не на тое трачу энергію. Размагніцілі трыццаць два блокі памяці.

- Дык яны цябе няспынна кантралююць? - здзівіўся Ваня.

- Так. Адзін канал сувязі ўвесь час падключаны.

- Дык што ж там у вас за камандзіры, калі загадваюць гэта не заўважаць, на тое заплюшчыць вочы, слухаць на паўвуха і трымаць язык за зубамі? Хіба ж так вывучыш людзей і Зямлю? - не вытрываў Ваня.

- Ёсць незразумелыя выразы, але пытаць не буду, - сказаў Эрпід. - Ты спі, Ваня, спі.

Ваня прылёг, падклаўшы пад вуха руку.

- Дык ён, гэта самае... і праўда не нашым касманаўтам служыць? - урэшце здагадаўся дзядзька Мікалай.

- Не, ён з другой планеты. Там зялёнчыкі жывуць... І ў іх два сонцы... І яны харчуюцца сонцам... - Ваня гаварыў усё больш невыразна, з цяжкасцю адольваючы дрымоту.

- Тэмпература, мабыць... Беднае хлапчаня, загаворвацца стаў.

Дзядзька памацаў Ванеў лоб, потым зняў з сябе цупкі, нібы каляны, плашч і прыкрыў хлопчыка па самую шыю.

- Я не захварэў... - млява пасупраціўляўся Ваня.

- Ты ляжы, ляжы. Паспі, табе палягчэе. Я скажу, калі Менск, - лагодна гаварыў дзядзька Мікалай.

- Мама... Тата... - прамармытаў яшчэ Ваня і... заснуў.

Ён не чуў ужо, як гаварыў Эрпід:

- Іван Аляксеевіч Гардзей... Я чую твае думкі. Не бойся... Твае бацькі не будуць турбавацца, перажываць, дзе ты падзеўся. Яны нават не заўважаць, колькі мінула часу. Спі!

Але раптам Ваня прыйшоў да памяці і зусім выразна сказаў:

- Ты толькі асцярожна са сваімі фокусамі... - і заснуў канчаткова.

Дзядзька Мікалай паціху, як над калыскай, заспяваў:

У чыстым полі, полі пад ракітаю,

Дзе клубіцца па начах тума-а-ан...

10

У Ваневай маці, Ганны Макараўны, была блакітная мара: хоць раз пабачыць за сталом усю сваю сям'ю. Бо што гэта за сям'я, калі яна ніколі не можа сабрацца разам? Ва ўсіх свае справы-турботы, свая бегатня... І от каб сабраліся ўсе за сталом, і каб яна была свабодная ў гэты дзень, і быў бы ў яе толькі адзін клопат - накарміць удосталь усіх блінцамі. І ўсе б елі не похапкам, не давячыся, а спаважна, смакуючы - хто з маслам, хто са здорам, хто з мачаннем, хто са смятанаю, хто з малаком, хто з варэннем... І яна таксама снедала б разам з усімі і бачыла б, як і старэйшым, і дзецям смачна, як усе задаволены, як дзякуюць ёй...

І сёння, бегучы з фермы, з ранішняй дойкі кароў (ферма амаль на роўнай адлегласці паміж Клінцамі і Бярозаўкаю), Ганна Макараўна песціла сваю мару. Хоць ведала, што такога не можа быць, нікога ж дома няма, хіба што адзін Ваня. Нават дзед і той не ўседзеў сёння дома, нічога не памог па гаспадарцы - памчаў у лес. Знойдзе ці не таго грыба, а от дзень змарнуе. Стары, што малы. Значыць, ёй давядзецца сёння яшчэ ўходжвацца па гаспадарцы, гатаваць абед. І добра было б выкапаць на прысядзібным участку хоць сотку бульбы. Людзі ўжо канчаюць выбіраць на агародах, а Гардзеям усё няма калі.