Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

А трэба ж знайсці астанкі тых партызан, перанесці да помніка на брацкай магіле, што ў цэнтры Бярозаўкі, каля сельсавета.

«Я адзін яшчэ жывы з тых пяці партызан... Я адзін ведаю пра тую безымянную магілу... Як жа знайсці яе? Як?»

Усе гады пячэ памяць пра загінуўшых, не дае спакою ні ўдзень ні ўночы. Пячэ віна перад імі.

«Дарагія мае! Даруйце! Але я не вінаваты, паверце... Адзінока вам там ляжаць, крыўдна, я разумею... Але я жывы яшчэ, і я вас знайду! Знайду!»

Горна дзеду Гардзею, слёзна. Шчыміць ад жалю сэрца...

І вось, калі ён вырашыў яшчэ раз абысці гэты востраў, перамацаць кожнае дрэва, штосьці раптам нібы цюкнула ў галаву. Быццам заслона якая раптам рассунулася, скончылася зацямненне. Не на гэтым востраве трэба шукаць, дзе ён топчацца зараз, а на самым крайнім, усходнім. Яны ж на першым востраве тады пападалі без сілы, не брылі далей у цемры. А прабіраліся ў паўночна-заходнім напрамку...

Дзед забыў пра кош з грыбамі (а баравічкі ж былі, баравічкі!). Пашыбаваў напрасткі да таго вострава, блытаючыся ў кустах буячніку і багуну. Гучна чвякала пад нагамі гразь...

Вось ён, той усходні востраў... Быў Гардзей на ім пасля вайны, і не раз. Шмат разоў аглядаў дрэвы і ніякіх сваіх прыкмет не выявіў. Чаго ж яго зноў сюды павяло-пацягло? А сэрца, як дурное, бабухае ў грудзях: «Тут-тут!.. Тут-тут!»

Захацелася спыніцца дзеду не каля бярозы ці сасны, а каля дзвюх купін. Нібы штосьці падказала: «Шукай тут!» І ён пачаў церабіць, расхіляць на купінах бруснічнік і чарнічнік. Знайшліся рэшткі гнілых пеньчукоў: адзін, мабыць, быў бярозавы, бо валяліся кавалкі бяросты. Другі быў сасновы, бо яшчэ тырчаў поўны смалы асяродачак-корчык. «Капай тут!» - зноў нібы хто падказаў яму. І ён пачаў рэзаць нажом дзёран, выграбаць рукамі зямлю - як тады, у далёкім сорак трэцім годзе...

Доўга капаў-гроб, здалося - цэлую вечнасць. І на метр яшчэ не выграб яму, а ўбачыў тое, што шукаў. «Тут!»

Сілы пакінулі Гардзея. Не ўстаючы з калень, ён зноў заплакаў - горна, але і з палёгкай.

А трэба ж падымацца. Трэба ісці клікаць на дапамогу людзей...

8

Міма іх, выючы і бліскаючы мігаўкаю, прамчалася машына «хуткай дапамогі». Ваня паспеў згледзець у акне Алега Максімавіча і Лёню. Настаўнік хмура пазіраў перад сабою, моршчыўся. А Лёня, убачыўшы Ваню, адчайна замахаў рукамі ў бок Клінцоў, якія машына будзе мінаць, і назад, у бок Бярозаўкі. Потым «хуткую дапамогу» завалакло воблака пылу.

- Што ты натварыў, прызнавайся?! - закрычаў Ваня на Эрпіда. Той ужо стаяў побач з ім на ўзбочыне гравійкі і злёгку паварушваў вусамі-антэнамі. - І Лёню, і настаўніка ў бальніцу павезлі!

- Ну і што? Хай з'ездзяць. Не трэба так хвалявацца, траціць столькі энергіі. Твае электрычныя палі рэзка ўзраслі.

«Пайшоў ты... Жалязяка чортава! Навязаўся на маю галаву...» - хацеў вылаяцца Ваня. Але Эрпід улавіў яго думкі і спакойна сказаў:

- Мысленне ў цябе зараз недакладнае. У галаве сумбур, пануюць эмоцыі. Трэба супакоіцца.

- Сумбур... Эмоцыі... - сказаў Ваня яшчэ даволі гучна, але пачаў адчуваць, што паступова супакойваецца. - Я жывы чалавек, а не куча жалеза, як ты.

- Інфармацыя пра мяне недакладная. У маім метале жалеза амаль няма. Я складаная электронная машына.

- Завёў шарманку... Калі ты машына, то і заставайся машынаю. І нечага соваць нос туды, куды цябе не просяць.

І зусім ужо вяла варухнулася ў Ваневай галаве: «А мо кінуць гэтага Эрпіда, збегаць дадому, сказаць пра Лёню? І пра дзеда...»

- Завёў шарманку... Соваць нос, куды не просяць... - мармытаў сам сабе Эрпід, нібы хацеў лепш запомніць.

Натужліва прараўла міма сямітонка з поўным кузавам бульбы. У кабіне акрамя шафёра сядзелі яшчэ двое людзей, і Ваня не падымаў руку. А хоць бы і была машына свабодная, то галасаваць не варта: яна везла бульбу на чыгуначную станцыю.

Потым прайшлі яшчэ два грузавікі з бульбаю, і Эрпід не ўтрываў:

- Чаму Ваня не ловіць машыну?

- Таму, што канчаецца на «у». Нам у Менск трэба, а не ў райцэнтр, на станцыю. Там бульбу ў вагоны перагружаюць і вязуць у вялікія гарады... Ведаеш, колькі тысяч тон трэба бульбы, капусты, агуркоў, памідораў, каб пракарміць мільённы горад? А яшчэ ж і на зіму трэба запасы зрабіць... І ўвогуле, ты хоць ведаеш, што людзям трэба есці, каб жыць? Многа ўсякіх прадуктаў трэба з раслін, і мяса-малочных, і рыбы? Каб іх здабыць, трэба круглы год працаваць - во як! - чыркнуў Ваня пальцам па горле.

- У вас неразумная трата часу. Замест таго каб развіваць свае разумовыя здольнасці, вы змагаецеся за існаванне.