Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля

- Бум-бум... Інфармацыю не зразумеў. Здаецца, у мове аднаго афрыканскага племя ёсць слова бум-бум.

- Ды хопіць табе! Будзеш усё знаць да канца, састарышся, як аўца, - Ваня пачаў злавацца. Гэты Эрпід каго хочаш можа вывесці з цярпення.

- Аўца... Авечка... Хатняя жывёліна... - мармытаў тым часам Эрпід. - Вы авечкам расказваеце ўсё да канца? А чаму мне не хочаце?

- О, Божа... Памаўчы, дай дзядзьку сказаць. А табе я ўсё потым растлумачу. Я табе ўсе кніжкі перад носам перагартаю, што мы ў школе праходзім. І Лёневы пакажу... За адзін дзень васьмігодку скончыш.

- Ага, - пачаў гаварыць дзядзька. - Не ўмеў чытаць, дык я паказаў яму ўсе літары, знакі. Адразу ўсё схапіў і пачаў чытаць цэлымі старонкамі - разгарні ды павярні просіць.

- Эрпід, ты запісаў усю нашу газету? - Ваня нават крыху спалохаўся. Ну і дзядзька Мікалай, што ён нарабіў? У газетах жа і крытыка ўсякая бывае, і пра недахопы пішуць. А во ў гэтай, на чацвёртай старонцы, фельетон пра нейкіх махляроў і хапуг, прайдзісветаў. Нашто, каб на чужой планеце ведалі, якія гадкія бываюць людзі?

- Каб людзі такія здольныя былі - ого! - круціў у захапленні галавою дзядзька Мікалай.

- Эрпід, я табе задаваў пытанне. Чаго ты маўчыш? - напомніў Ваня.

- Супастаўляў факты, рабіў вывады. Я ведаю ўжо, што вы не любіце вайны, не хочаце, каб зноў была вайна. А на трэцяй старонцы газеты ў трох месцах пішацца пра вайну, пра забітых, пра палонных, пра разбітую і захопленую тэхніку.

Дзядзька Мікалай апярэдзіў Ваню:

- Э, браток, дык войны ж усякія бываюць: справядлівыя і несправядлівыя, захопніцкія і вызваленчыя... Калі народ якое краіны вызваляецца ад прыгнёту, ад захопнікаў, дык хіба скажаш - не ваюйце, цярпіце? Правільна робяць, што ваююць! А ты, гэта самае, зусім у палітграмаце не разбіраешся! Запісацца табе трэба ў наш калгасны палітгурток.

«Добра, што Эрпіды да нас спусціліся, у нашу краіну. А што было б, каб за акіян трапілі, у рукі імперыялістаў?» - падумаў Ваня.

Эрпід пачуў яго думкі.

- Эрпід-тры трапіў не за акіян, а ў акіян. Ён плавае пад вадою, вывучае, што робіцца ў акіяне, хто там жыве.

- Значыць, і трэці Эрпід ёсць? А ты ж спачатку не гаварыў пра трэцяга! Гавары цяпер, колькі ўсіх запусцілі! - трохі раззлаваўся Ваня.

- Трох. Усяго трох.

Каля задняга борта з'явіўся шафёр дзядзька Міця, злёгку пастукаў рукою, нібы хацеў далікатна пабудзіць пасажыраў.

- Та-ак, я ўжо два свае заданні выканаў і ў аптэку заскочыў. А табе, хлопча, дзе выходзіць? Дзе ваша выстаўка тэхнікі? У Доме піянераў?

- Ён скажа, - кіўнуў Ваня на Эрпіда. - Куды далей рухацца?

- Пытанне зразумеў. Курс - норд, норд-ост. Да аб'екта чатыры кіламетры шэсцьсот дзевяноста адзін метр... Не, ужо дзевяноста два... Дзевяноста тры... Эрпід-два рухаецца ад нас!

- Ост - гэта ўсход, ці што? - пачухаў бараду шафёр. - А мо вы тут ужо самі як даберацеся? Тут жа многа ўсякага транспарту ходзіць.

- А вы па вуліцах едзьце, толькі каб напрамак быў амаль што ўсходні. Туды недзе, пад Партызанскі праспект, - сказаў Ваня.

- Карацей, так: мы едзем на калгасны рынак трактарнага завода. Гэта амаль на ўсход... Задавальняе вас?

- Ага! Газуйце!

- Ну, тут вельмі не нагазуеш, гэта не за горадам. - Шафёр пайшоў садзіцца ў кабіну.

- Аналіз паветра паказвае: рэзка ўзрасла колькасць шкодных для людзей газаў, зменшылася колькасць кіслароду. Нашто ты яму сказаў, каб газаваў, яшчэ больш рабіў шкодных газаў? - папытаў Эрпід.

- Пра авечку прымаўку не забыў? - замест адказу папытаў Ваня.

- Не забыў. Але я не авечка. Мне трэба ўсё ведаць. А нашто дзядзька Мікалай таксама газуе, пускае з рота і носа шкодны дым? Нашто ўдыхае шкодныя газы ў лёгкія?

Дзядзька Мікалай, які ўсю дарогу стрымліваўся і толькі зараз закурыў, закашляўся ад Эрпідавых пытанняў. Потым папляваў на цыгарэту і пстрыкнуў яе за борт.

- Шкодныя газы, праўду кажаш... Мне і ўрач уталкоўваў: «Кіньце шкодную прывычку! А то мы не вылечым ваш страўнік...» А яно, каб на яго ліха, не кідаецца. З вайны гэтая прывычка.

- Адзначаю: людзі многа робяць шкоднага для сябе і не могуць кіраваць самі сабою, - зазначыў Эрпід.

- Многія ўжо кінулі курыць, - сказаў Ваня. - Так што ты запішы: людзі ўвесь час разумнеюць, бяруць сябе ў рукі.

- Браць сябе ў рукі... За бакі, ці як? - мармытаў сам сабе Эрпід.

Але ніхто яму не растлумачыў.

Далейшая язда напамінала дзіцячую гульню, калі трэба нешта схаванае знайсці і ўсе крычаць: «Холадна! Цёпла! Горача!» - у залежнасці ад таго, куды паварочвае шукальнік, набліжаецца да схованкі ці аддаляецца ад яе. Эрпід час ад часу прыгаворваў: «Курс машыны адхіляецца ад зададзенага ўправа... А цяпер улева... А чаго мы павярнулі амаль назад? Аб'ект ад нас зноў аддаляецца». Антэны Эрпіда злёгку паварушваліся, а мо правільней было сказаць так: Эрпід-адзін навёў іх проста на Эрпіда-два і ўвесь час так трымаў іх, а здавалася, паварочваў, калі паварочвалася машына. На твары Эрпіда гарэла толькі адна чырвоная лямпачка, і, як толькі машына адхілялася ад курса, яна трывожна мігала. «Да аб'екта засталося дзвесце трыццаць метраў... Дзвесце шэсцьдзесят... Мы аддаляемся...»