Melon - (Microsoft Word - Lewis_Carroll_-_Alicja_W_Krainie_Czarow__www.ksiazki4u.prv205)

czy s� to ogrodnicy, �ołnierze, dworzanie, czy zgoła jej własne dzieci).

- A sk�d ja mog� wiedzie�? To nie moja sprawa - powiedziała Alicja, zdumiona własn�

�miało�ci�.

Królowa zrobiła si� purpurowa z w�ciekło�ci, przez chwil� wpatrywała si� w Alicj�

wzrokiem dzikiej bestii, po czym zawołała:

- �ci�� j�, �ci�� j� natychmiast!

- Bzdura! - rzekła Alicja bardzo stanowczo i Królowa zamilkła.

Król za� wzi�ł sw� mał�onk� za r�k� i rzekł nie�miało:

- Zastanów si�, kochanie, przecie� to tylko dziecko.

Królowa odwróciła si� gwałtownie i zawołała na Waleta wskazuj�c na ogrodników:

- Odwróci� si� natychmiast!

Walet wykonał to nog�, jak gdyby nie chc�c si� pobrudzi�.

- Wstawajcie! - wrzasn�ła Królowa, a ogrodnicy zerwali si� z ziemi i zacz�li bi� pokłony

Królowi, Królowej, dzieciom królewskim i całemu orszakowi.

- Przesta�cie w tej chwili - zaryczała Królowa. - Mo�na oszale� od tych ci�głych

pokłonów! - Nast�pnie, wskazuj�c na ró�e, zapytała: - Co�cie tu robili?

- Dopraszam si� łaski Waszej Królewskiej mo�ci - rzekł pokornie Dwójka padaj�c na

kolana - próbowali�my...

- Ju� widz�! - wrzasn�ła Królowa, która z wielk� uwag� przypatrywała si� krzewowi. -

�ci�� ich!

Orszak ruszył tymczasem i tylko trzech �ołnierzy pozostało na miejscu, aby dokona�

zarz�dzonej przez monarchi� egzekucji.

Nieszcz��liwi ogrodnicy zwrócili si� do Alicji z błaganiem o wstawiennictwo i pomoc.

- Nie b�dziecie �ci�ci - rzekła stanowczo Alicja i wsadziła wszystkich trzech do wielkiej

donicy, która stała w pobli�u krzewu. �ołnierze szukali ich przez chwil�, po czym spokojnie

udali si� w �lad za orszakiem.

- Czy zostali �ci�ci?! - krzykn�ła z daleka Królowa.

- Jako �ywo, Wasza Królewska Mo��! - zawołali w odpowiedz dzielni wojacy.

- To dobrze - ucieszyła si� Królowa. - Czy umiesz gra� w krokieta?

�ołnierze spojrzeli na Alicj�, do której najwidoczniej odnosiło si� to ostatnie pytanie.

- Tak! - zawołała Alicja.

- Wi�c chod� tutaj! - wrzasn�ła Królowa.

Alicja przył�czyła si� do orszaku, niezmiernie zaciekawiona takim obrotem rzeczy.

- Mamy dzi� �liczn� pogod� - odezwał si� nagle jaki� nie�miały głosik tu� u jej boku. Był

to Biały Królik, który przypatrywał si� Alicji z wyra�nym zaniepokojeniem.

- Istotnie, �liczna - odpowiedziała uprzejmie Alicja. - A gdzie jest Ksi��na?

- Cicho, na miło�� bosk�, cicho - wymamrotał Królik rozgl�daj�c si� dokoła z

przera�eniem. Nast�pnie wspi�ł si� na palce i szepn�ł Alicji do ucha: - Ona jest skazana na

�mier�.

- Ale za co, za co? - zapytała Alicja.

- Czy powiedziała�: "Co za szkoda?"

- Nie, wcale nie uwa�am, aby to była szkoda. Pytam tylko za co.

- Za to, �e dała Królowej po nosie - rzekł Królik.

Alicja wybuchn�ła �miechem.

- Cicho - szepn�ł Królik dr��cym z trwogi głosikiem. - Królowa mo�e ci� słysze�! Było

to, widzisz, tak: Ksi��na spó�niła si� troch� i wtedy Królowa...

- Wszyscy na swoje miejsca! - krzykn�ła Królowa przera�liwie dono�nym głosem.

Go�cie rozbiegli si� w ró�nych kierunkach, przy czym wpadali na siebie i przewracali si� raz

po raz. Po jakiej� minucie wszyscy byli gdzie trzeba i gra mogła si� rozpocz��.

Alicja nie widziała nigdy w �yciu tak dziwnego pola krokietowego. Były to same góry i

doły. Zamiast kul krokietowych grano je�ami, za kije krokietowe słu�yły �ywe flamingi,

�ołnierze za� wyginali si� w skomplikowanych figurach gimnastycznych, zast�puj�c bramki.

Najwi�ksz� trudno�ci� była dla Alicji poradzenie sobie z flamingiem. Udało jej si�

wprawdzie uj�� go w r�ce w sposób wzgl�dnie wygodny, ale có� z tego? Ilekro� chciała jego

głow� uderzy� je�a, flaming wykr�cał dług� szyj� i spogl�dał jej w oczy z wyrazem takiego

zdumienia, �e nie mogła si� powstrzyma� od �miechu. Kiedy ju� wreszcie uło�yła szyj� ptaka

w odpowiedni sposób, je�, zwini�ty dot�d w kł�buszek, oddalił si� wła�nie, i to w zupełnie

innym kierunku ni� trzeba. Poza tym teren był okropnie wyboisty i dok�dkolwiek chciała

posła� swego je�a, pojawiał si� przed ni� jaki� rów lub pagórek. Na domiar złego �ołnierze

zmieniali jeszcze co chwila miejsca, słu��c za bramki wci�� innym graczom. Nic dziwnego,

�e Alicja doszła wkrótce do przekonania, �e jest to gra niezmiernie uci��liwa.

Całe towarzystwo grało jednocze�nie, nikt nie zwracał uwagi na kolejno��, ustawicznie

wybuchały sprzeczki i bójki o je�e. W�ciekło�� Królowej nie miała granic. Monarchini

biegała po całym polu, tupi�c i wrzeszcz�c mniej wi�cej raz na minut�: "�ci�� go!" albo

"�ci�� j�!"

Alicja czuła si� w tym otoczeniu coraz gorzej. Nie miała jeszcze co prawda zatargu z

Królow�, wiedziała jednak, �e mo�e to nast�pi� lada chwila. "A wtedy co by si� ze mn� stało?

- pomy�lała. - Skazywanie na �mier� stanowi tu wida� ich najulubie�sz� rozrywk�. Cud, �e

kto� pozostał jeszcze w ogóle przy �yciu!"

Alicja zastanawiała si� wła�nie, jak by tu w sposób odpowiednio dyskretny wycofa� si� z

gry, kiedy w powietrzu pojawiło si� przedziwne zjawisko. Z pocz�tku trudno je było

rozpozna�, potem ukazał si� najwyra�niejszy w �wiecie u�miech. Alicja poznała Kota-

Dziwaka i ucieszyła si� niezmiernie na my�l, �e b�dzie mogła nareszcie zamieni� par� słów z

kim� �yczliwym.

- Jak ci si� powodzi? - zapytał Kot, kiedy pojawiła si� dostatecznie du�a cz��� jego ust.

Alicja zaczekała na ukazanie si� oczu, po czym zrobiła przecz�cy ruch głow�. "Nie warto

mówi� do niego - pomy�lała - dopóki nie wyłoni� si� uszy, a przynajmniej cz��� jednego

ucha". Kiedy ju� miała przed sob� cał� głow� Kota, Alicja odstawiła na bok swego flaminga i

zacz�ła opowiada� o grze, szcz��liwa, �e mo�e si� komu� poskar�y�. Kot uwa�ał widocznie,

�e jego głowa jest zjawiskiem zupełnie wystarczaj�cym, poprzestał wi�c na niej i nie pojawił

si� w całej swej okazało�ci.

- Wydaje mi si�, �e oni graj� nieuczciwie - odpowiadała Alicja. - Poza tym kłóc� si� bez

przerwy i tak okropnie hałasuj�! O �adnych regułach nie ma w ogóle mowy, a je�li nawet

byłaby mowa, to nikt nie stosuje ich w grze. A ju� najbardziej daje si� we znaki to, �e

wszystko tu jest �ywe. Na przykład bramka, przez któr� powinnam teraz przej��, przechadza

si� po przeciwległym ko�cu pola. Widzi pan, skrokietowałabym je�a Królowej, gdyby nie

uciekł an widok mojego.

- A jak ci si� podoba Królowa? - zapytał cicho Kot.

- Wcale mi si� nie podoba - odparła Alicja. - Ona tak strasznie... - tu zauwa�yła stoj�c� w

pobli�u Królow�, która przysłuchiwała si� jej słowom, doko�czyła wi�c po�piesznie: - dobrze

gra w krokieta, �e graj�c z ni� nie ma si� �adnej nadziei na wygran�.

Królowa u�miechn�ła si� i pobiegła za swym je�em.

- Z kim ty wła�ciwie rozmawiasz? - zapytał Król przygl�daj�c si� głowie Kota z wielkim

zainteresowaniem.