Ніл Гілевіч - Добры анёл беларускасці [Штрыхі да партрэта Ніны Іванаўны Гілевіч]

Калегі і сябры, якія ведалі пра яе вось такое «прыцэльнае» ўменне чытаць мастацкія творы, здольнасць узброіцца, такбы мовіць, «класічным смехам», аддавалі ёй належнае і ў сяброўскай грамадзе (у застоллі, на кафедры) як правіла ўжо чакалі ад яе ці дарэчы згаданай вясёлай іранічнай цытаты ці яе ўласнага, часцей — менавіта ўласнага, досціпу. Часам і нягрубай, някрыўднай сяброўскай «падкалупкі».

У прадмоўцы да кніжачкі лірыкі «I плямы на табе няма» я з усёю шчырасцю прызнаюся: «Калі б не яна, я не зрабіў бы і палавіны таго, што зрабіў — і ў літаратуры, і ў навуцы, і ў грамадскай чыннасці». Гэта сапраўды так. Паверыўшы ў сваё сямейнае шчасце, яна ад першых дзён замужжа пачала браць на сябе амаль усе клопаты па доме — каб даць як мага больш часу мне на творчыя і грамадскія справы. Яна не адразу і не так хутка, але паверыла, што яе лёс — гэта ён, яе паэт, значыць — і ягоны лёс, яго жыццё, яго ўзыход да наканаванага. I паверыла яна ў гэта назаўсёды, і ўспрыняла як найвялікшую ўзнагароду Госпада Бога, якою трэба моцна-моцна даражыць. I паверыла, што яна яго ведае, як ніхто, і што толькі яна можа дапамагчы яму, падтрымаць яго, бо ніхто так, як яна, не разумее яго і не зразумее. I гэта, зноў жа, сапраўды было так. Яна досыць хутка ўбачыла, што яе паэт — страшна наіўны і непрактычны ў жыццёвых справах целяпень, што яго вельмі лёгка могуць падмануць, акалпачыць, што ён кепска ведае людзей і можа клюнуць на прыманку, значыць — яго трэба засцерагаць, а як прыйдзецца — дык і ратаваць. Яна зразумела, у прыватнасці, што ён не заўсёды здольны пастаяць за сябе, за свой аўтарытэт і трэба прыходзіць яму на падмогу. «Ты мусіш трымацца і паводзіць сябе бездакорна, мусіш помніць, што на цябе глядзяць людзі», — заводзіла яна неаднойчы гаворку.

Яе сумленнасць была проста унікальная, як і яе прыродная сціпласць, — і адно, і другое ёсць праўдзівыя адзнакі высокай унутранай культуры. Яе ўменне заўсёды і ўсюды трымацца з годнасцю, паважна, немітусліва некаторыя прымалі за ганарлівасць — і моцна памыляліся. Ганарлівыя і пыхлівыя так не трымаюцца ў грамадскім побыце, як трымалася яна. Падам толькі два красамоўныя прыклады. Як вядома, у распараджэнні кіраўніцтва Саюза пісьменнікаў была дзяржаўная аўтамашына «Волга». Дык вось за дзевяць гадоў маёй працы першым сакратаром СП Ніна Іванаўна ніводнага разу (падкрэсліваю: ніводнага) не пакарысталася гэтым транспартам, як гэта рабілі жонкі іншых чыноўных мужоў. «Нізашто! — заявіла мне адразу ж. — Каб пайшлі. размовы, што Плевічыха ляпае дзверкай службовай «Волгі»? Нізашто! Абыдуся. Ты не для таго пайшоў на працу ў СП, каб даваць зачэпку для плётак». Другі прыклад. Усе тыя гады пры Доме літаратара працаваў гэтак званы «Стол заказаў», у якім пісьменнікі раз у тыдзень маглі купіць мясныя ці рыбныя прадукты (зусім звычайныя, дарэчы, зусім не далікатэсы, — так «багата» жыла краіна!). Толькі два ці тры разы за дзевяць гадоў Ніна Іванаўна дазволіла мне пакарыстацца тым «сталом» — у нейкіх экстрэмальных сітуацыях (раптоўныя замежныя госці). «Абыдземся. Буду ездзіць на рынак, мама іншы раз з'ездзіць (а маме — семдзесят пяць. — Н. Г.). Затое не будзе плётак, што ты купляеш там лепшае, чым іншыя. Мне твой аўтарытэт даражэй за ўсё». Кажу: «Ніхто ж не паверыць, што я не карыстаюся...» — «Павераць».

Амаль неверагодныя прыклады згадваю, але — так было. Так была выхавана і такой маралі трымалася яна. Да гэтага часу не магу без усмешкі ўспамінаць, як Ніна Іванаўна пагнала мяне на пошту — адправіць пераводам аднаму майму земляку дваццаць рублёў — столькі тады каштаваў паўлітровы слоічак мёду. Ніна Іванаўна прыйшла з працы і ўбачыла той слоічак на стале. «А гэта што? Адкуль?» — «А гэта... заходзіў зямляк, яго дачушка паступае да нас вучыцца... Сказаў: проста як гасцінчык з водарам роднай зямлі, як прывітанне...» Ой, што з ёю сталася! Праз тры хвіліны я ўжо джгаў на пошту—разлічыцца за мёд, які мы ў земляка купілі. «Ніхто не павінен западозрыць ні цябе, ні мяне ў хабары — нават у самым дробным!»

Цяжэй заўсё перажывала Ніна Іванаўна прыніжэнне яе чалавечай годнасці. Калі такое здаралася — гэта было для яе нясцерпнай пакутай. Помню, сказала: «Хіба ты не зразумеў, што я вельмі ранімая? Я страшна ранімая! Адзін Бог ведае, як мне баліць».

Моцную рану наносіла ёй кожны раз і несправядлівасць у дачыненні да яе паэта, яе спадарожніка жыцця, — і з боку ўлады, і з боку журналістаў, і асабліва — з боку сяброў. Як яна брала да сэрца гэтыя несправядлівасці, як апантана кідалася абараняць мяне! У такія моманты я, можна сказаць, сам сабе зайздросціў. Мець такога самаахвярнага сябра—хіба не шчасце ?