Ніл Гілевіч - Талісман

Калі што і шкодна ў нашым жыцці палітызаваць — дык гэта моўную сферу. Сферу, у якой усё само сабой, па волі Усявышяга, павіннабыць зразумелым іпагодненым. Ага! — нашы палітычныя апаненты выступаюць у абарону Закона аб мовах — значыць, мы будзем выступаць супроць. Так непрыязнасць дапэўнай ідэалогіі, даносьбітаў гэтай ідэалогіі пераносіцца на мову, а яна ж — не ад нейкага класа, клана, партыі, руху, яна — ад самога Бога, яна — ад гэтай зямлі, яна — сімвал гэтай зямлі, і таму не павінна быць прадметам палітычнай барацьбы. Рабіць яе такім прадметам — безадказна і амаральна. Мова не павінна падзяляць людзей адной зямлі, адной дзяржавы. Канфрантацыя на грунце мовы?.. Што можа быць больш недарэчнае? I больш сумнае? Можна зразу мець разыходжанне і процістаянне па адносінах да сацыяльна-эканамічнай сістэмы, да грамадска-палітычнага ладу, да праблемы ўласнасці, да вайны і міру, нарэшце. Але — па адносінах да мовы? Каб мова была прычынай раздору, канфрантацыі і варажнечы? Неверагодна!.. Неверагодна!..

Нядаўна адзін ваяўнічы ідэолаг эпохі дзікага рынку разышоўся да таго, што абазваў Таварыства беларускай мовы ''духоўнай паліцыяй''. Гэта — пра тысячы сумленных, простых, шчырых людзей, у якіх, апрача любові да мовы сваёй роднай зямлі, ніякай сілы-ўлады няма, як няма і нажытых на спекуляцыі мільёнаў, і высокіх пасад, і шыкоўнай маёмасці. Гэта — пра настаўнікаў, пра студэнтаў і выкладчыкаў навучальных устаноў (ТБМ на 85-90 працэнтаў складаецца з іх). Гэта яны —''духоўная паліцыя". Гэта яны распараджаюцца ў нас тэлебачаннем, радыё, кнігавыдавецтвамі, паліграфічнымі базамі, канцэртнымі арганізацыямі, шматтыражнымі газетамі і часопісамі, гэта яны кіруюць інстытутамі, навуковымі лабараторыямі (у тым ліку — сацыялагічнымі), усемагчымымі інтэлектуальнымі цэнтрамі і фірмамі, уплывовымі канфесіямі, самымі масавымі палітычнымі партыямі... I паварочваецца ж язык, аднак жа! "Насилие в духовной сфере не приведет к добру", — кідае ў эфір рытарычную сентэнцыю вялікі змагар за дабро, за сумленнасць, за сціпласць. Правільна! Сучасны стан беларускай мовы — найлепшы доказ, да чаго прыводзіць насілле і гвалт у духоўнай сферы. Вы, панове, карыстаецеся вынікамі дзікага таталітарысцкага гвалту ў духоўнай сферы беларускага народа — гвалту над яго мовай, яго культурай, яго гістарычнай памяццю. Ледзь паспрабавала ў 20-я гады беларуская мова заняць належнае месца — як тут жа "неистовые ревнители" абрынуліся на яе і яе абаронцаў — збілі, счарнілі, збэсцілі маральна, здрапежылі, здратавалі, знішчылі фізічна. Чаму вы, панове-змагары за "дэмакратыю", не гаворыце пра тое, што было зроблена з беларускай мовай, беларускай школай, беларускім друкам і г. д. пад шырмай інтэрнацыяналізму? Ці можа вам невядома ўсё гэта? Ну, як жа! Прэтэндуеце на забеспячэнне аб' ектыўнай інфармацыяй па ўсіх пытаннях грамадскага жыцця, а тут — інфармацыяй не валодаеце? А можа ўсё-такі валодаеце? I аб тым, што яе можа ўратаваць — як не даць ёй канчаткова сысці ў небыццё.

Ах, гэта апошняе ў вашы планы не ўваходзіць? У вас мэты і задачы зусім іншыя, процілеглыя? Мы гэта ведаем. Але скажыце пра гэта шчыра ўсяму народу — у вашых жа руках магутныя сродкі масавай інфармацыі. Скажыце тое, што думаеце сам-насам, не хітруючы. Так і скажыце: мы не хочам, каб тут, на беларускай зямлі, гучала беларуская мова, каб яна панавала тут гэтак жа, як польская мова ў Польшчы, або як сербская ў Сербіі, ці як іврыт у Ізраілі. Мы хочам, каб яна троху-патроху сышла на нішто і знікла. I дабаўце: тут мы цалкам згодны з усімі — і старымі і новымі — партыямі камуністычнымі, тут мы з імі адзінадумцы і адзінаверцы. У дробязях, у пытаннях прыватных і часовых мы з імі разыходзімся, а што датычыць мовы — галоўнага пытання жыцця і смерці нацыі — тут мы з імі заадно! Дабіць і дадушыць — каб і паміну не было!

Дык не выйдзе, панове! I дарэмна, абсалютна дарэмна стараецеся! Давесці нашу краіну да новага (на ўзор 1929— 1937 гг.) крывавага пагрому Беларускай ідэі — нікому не ўдасца. Не тыя часы, панове!..

Вось чаму ўсіх тых, хто яшчэ не прыслухаўся да голасу розуму, я заклікаю прыслухацца і спышць шкодную і безнадзейную барацьбу супроць беларускай мовы як адзінай дзяржаўнай у Рэспубліцы Беларусь, заклікаю ахвяраваць сілы сваёй душы і сэрца на падтрымку нашай дзяржаўнай мовы, на яе пашырэнне ў грамадскім ужытку і тым самым на развіццё і росквіт беларускай нацыянальнай культуры, а значыць — і на ўмацаванне дружбы паміж людзьмі ўсіх этнічных супольнасцей.