Адам Глёбус - Смерць — мужчына

— Не кахаю. Раней кахала, а цяпер люблю, цяпер мы разам спiм...

* * *

— Спачатку ты схадзi, — кажа Людмiла, — бо я надоўга займу ванны пакой.

— Я хутка, — пагаджаецца Расцiслаў.

* * *

"Я дарэмна пiла каньяк пасля шампанскага, — думае Ларыса, — трэба пайсцi на кухню i выпiць вады. Цiкава, хто там мыецца? Ён цi яна? Так цi iнакш, давядзецца апрануцца. Як не хочацца вылазiць з-пад коўдры, але i ляжаць не хочацца. Нашто я пiла каньяк? Хапiла б i аднаго шампанскага... Добра, што толькi смажыць. Дзе падзелiся пантофлi? Як непрыемна запальваць уночы святло. Прыгожыя шклянкi. Асаблiва гэтая, з жоўтай машынай на баку. З прыгожай шклянкi i атруту пiць прыемна".

* * *

— I ты не спiш? — на кухню заходзiць Людмiла.

— Прыгожыя шклянкi... А як ты сябе адчуваеш?

— Нармальна.

— Калi ў цябе ўсё нармальна, я iду спаць.

* * *

Ранiца. Яны ўчацвярых сядзяць за часопiсным столiкам i п'юць моцную гарбату.

— Вон адсюль, — шэпча Людмiла, — вон адсюль...

Астатнiя маўчаць.

— Вон. Усе вон! — крычыць Людмiла.

Астатнiя маўчаць. Астатнiя глядзяць на гарбату ў высокiх шклянках.

Людмiла хапае крухмальны рог абруса i сцягвае на падлогу ўвесь посуд. Зусiм няшчасны выгляд маюць аскепкi з разнятай на кавалкi машынкаю.

Астатнiя шклянкi ў руках прысутных.

— Прабачце, — Людмiла пачынае збiраць пабiты посуд. Ларыса бярэцца дапамагаць.

* * *

— З Новым, 1979 годам...

Адмовiць я не змог. Прыехаў на чыгуначны вакзал а дванаццатай гадзiне, уночы. Рыгор стаяў пад гадзiннiкам, каля ўвахода ў метро. Ён шырока расставiў ногi ў чорных скураных нагавiцах i высокiх чаравiках. Рукi ён трымаў у кiшэнях курткi, на якой паблiсквалi замкi-"маланкi". Матацыклiсцкi шалом надаваў агрэсiўнасць i завершанасць рокерскаму выгляду.

— Ты спазнiўся, — замест прывiтання пачуў я.

— Транспарт.

Падышла электрычка, i прывакзальны пляц запоўнiўся натоўпам. Стоячы пад гадзiннiкам, мы замiналi тым, хто спяшаўся спусцiцца ў метро. Я прапанаваў пайсцi ў сквер за багажнi i там пагаварыць. У скверы было цёмна. Высокiя лiхтары не асвятлялi асфальт, а толькi вымалi з цемры па некалькi лiповых галiн.

— Доўга гаварыць не будзем, — пачаў Рыгор, — i так ужо ноч. Я падам на iх у суд. Ты думаеш, я пабаюся? Не, я iх не спалохаюся! Толькi ў мяне амаль няма доказаў, што яны забiлi маю бабу, мацi маёй мацi. Але спачатку было папярэджанне. Яны правяралi мяне. Я лёг спаць на канапу. У мяне на працы ў распранальнi ёсць старая канапа, абцягнутая добрай свiной скураю, шырокая, з вялiкiмi валiкамi. Класная канапа. Можна дзевак вадзiць. Спаць я лёг у адзежы, нават у чаравiках.

Ногi паклаў на валiк. Раптам прачынаюся. Устаю i бачу, што ў мяне няма ног, замест iх пустата. Гляджу, а мае ногi ў чаравiках ляжаць на валiку. Як гэта я змог так? Думаю. А потым як зарагачу, бо зразумеў, што сплю, што не прачнуўся яшчэ. А галава балiць, i ў вушах балiць проста нясцерпна, невыносна. Я прачнуўся, устаў, а ногi зноў засталiся ляжаць на валiку. I так усё натуралёва, ярка, нават скура на валiку прагнулася i напялася пад цяжарам ног у чаравiках. А ў вушах так пачало балець, што падумаў: калi не прачнуся, дык аглухну. I тады я сабраў усю сваю сiлу — i як ускочу! Выбег я ў майстэрню з распранальнi, схаваўся за матацыклам i слухаю. Цiшыня. Толькi сэрца калоцiцца. Пайшоў да крана, папiў вады, твар памыў i потым паглядзеў на ногi. Яны былi на месцы, пада мною, i стаялi ў забэрсаных чаравiках на цэментавай падлозе ў майстэрнi. Крадком дабраўся да дзвярэй у распранальню, дзе стаяла скураная канапа, лёг на падлогу i асцярожна зазiрнуў у пакой. Я падумаў: калi яны збяруцца ўдарыць мяне па галаве, дык не пацэляць, бо я ляжу, а не стаю, i яны не здагадаюцца, што я магу зазiрнуць, лежачы на цэменце. Ног на канапе не было. Глянуў я на гадзiннiк — сем. I тут пачало балець сэрца. Сцiснецца, i замiрае, i не выпускае кроў, i балiць-балiць. А потым выпусцiць кроў, i па грудзях расплывецца гарачыня. А потым зноў — раз i сцiснецца. Я на матацыкл i ў палiклiнiку. Там мне сказалi зрабiць кардыяграму. Зайшоў у кабiнет, распрануўся, лёг, гляджу на столь. Яна белая-белая, я ажно вочы заплюшчыў, такая ўжо яна яркая i чыстая. Сястра кажа, каб расслабiўся, а я не магу. Кажа, што калi не супакоюся i не расслаблюся, дык нiчога не атрымаецца з маёй кардыяграмы. А я думаю: вось разняволюся, i сэрца маё сцiснецца, як забалiць, я прытомнасць страчу, яно i не расцiснецца. Памру пад белай столлю, на гэтым ложку-раскiрэку, засланым мутным цэлафанам, тоўстым, што тая цырата. Сястра ўсё ж угаварыла мяне, пераканала. Нават не яна, а я сам пачуў, што мае шкарпэткi смярдзяць, i падумаў, як гэта жанчына трывае гэты смурод. Што ты хочаш, два днi чаравiкаў не здымаў i ўсё на нагах. Усё гэтыя аўтааматары. Не паспеюць машыну ў майстэрню загнаць, а ўжо карцiць iм, каб яе рапараваць. Вось i начую на канапе. Вядома, не за так я ўночы легкавушкi... рамантую. Расслабiўся. Зрабiлi кардыяграму. Доктар паглядзеў-паглядзеў на папяровую стужку i сказаў, што сэрца ў мяне здаровае. Я спачатку ўзрадаваўся. Добра, што мой матор у норме. А потым гляджу на гэтага ўрача, на яго бараду казлiную, на каўпак накрухмалены, i радасць мая прайшла, як вада праз пясок. Раз — i няма ў мяне веры да ўрача. I кажу, што не можа такога быць, каб у мяне сэрца здаровае было. Урач здзiвiўся, пазiрае на мяне з-пад каўпака свайго стэрыльнага. Злавацца я пачаў, крычаць на яго, на сястру. Забыўся, што яна смурод маiх шкарпэтак моўчкi трывала. Сястра спалохалася i за дзверы ўцякла. А ўрач раптам устаў з-за стала, падышоў да мяне блiзка-блiзка i цiха так, каб нiхто не пачуў, кажа: "Дам я табе тры днi. З'ездзi куды-небудзь на возера i палавi рыбу". Выйшаў я з палiклiнiкi, на матацыкл i — дахаты, да бацькоў, у Заслаўе. Даўно ў iх не быў. Можа, месяцы два. Здаецца, што гэтыя дваццаць кiламетраў ад Мiнска праехаць? I матацыкл жа ёсць. А вось закруцiшся, i два месяцы не быў. Прылятаю, а ў хаце — труна. Вось табе i прыехаў, якраз на пахаванне. У мацi пытаюся: "Ад чаго баба нашая памерла?" Мацi сказала, што ад сэрца — iнфаркт. Як бачыш, усё супадае: i сэрца, i тры днi, i тое, што ты на тры хвiлiны спазнiўся. На памiнках я не пiў. Па-першае, я не павiнен губляць самакантроль. Па-другое, я за рулём. А па-трэцяе, яны мяне хацелi забiць. Толькi не разлiчылi, што я такi дужы i сэрца ў мяне здаровае. Яно моцнае, таму i вытрымала, а ў бабы — слабае. Яны, як зразумелi, што не змогуць мяне на той свет адправiць, на старую жанчыну накiнулiся i забiлi. Вось так. Толькi доказаў у мяне на руках няма, а так бы адразу ў суд пайшоў. Што рабiць?