Адам Глёбус: Смерць — мужчына

Тоўстыя старыя цыганы ў шаўковых незашпiленых кашулях ляжалi на верхнiх палiцах i дымiлi ў столь.

У прыбiральню не ўбiцца, займаць чаргу не было сэнсу. Якая чарга, калi вакол адна чорнагаловая сям'я, што ў трэцi раз едзе з Баку ў Рыгу?

Праваднiца ў тамбуры мне скардзiлася, казала, што даязджаюць гэтыя чэрцi да Баку цi Рыгi i купляюць iзноў усе бiлеты на гэты ж самы цягнiк i едуць немаведама нашто, хоць ты плач ды з працы звальняйся, у прыбiральнях усё робiцца мiма унiтаза, матрацы i падушкi папсавалi, шклянкi крадуць, фiранкi i тыя папарвалi... Што за народ такi? Як я людзей пасля iх вазiць буду?

На мiнскiм пероне я ўздыхнуў i ўспомнiў, як у Рызе на чыгуначным вакзале мяне папярэдзiла касiрка, каб не браў квiток на Рыга—Кiеў—Баку, а браў на "Чайку": Талiн—Мiнск. "Хай пазней, затое будзеце ехаць i даедзеце як чалавек". Касiрка мела рацыю.

Трэба шанаваць звычаi iншых народаў, але як жа мне, беларусу, зразумець ператварэнне могiлак у балаган, а цягнiка ў брудны бардак?

* * *

У Вiльнi iнакш. Колькi я пахадзiў па вiленскiх могiлках, дзе знайшлi спачын выдатныя нашы суайчыннiкi! Толькi i там не абышлося без вар'яцкiх учынкаў. А як iнакш назваць той факт, што апiсаў мне стары вiленец?

У саракавым годзе вайскоўцы палiвалi помнiкi польскiх афiцэраў i разам з iмi чорную плiту, пад якой пахавана сэрца Пiлсудскага, звычайным чалавечым гноем, панабраным у тамтэйшых прыбiральнях. А палiвалi помнiкi, каб панская Польшча ведала, якi дух у яе абаронцаў.

Я не "польскi шпiён", як мой прадзед, што за дзяржаўны кошт з'ездзiў на два гады ў Архангельскую вобласць толькi за тое, што перанёс праз мяжу налiўку на вяселле сваякоў. Я не пiлсудчык, якi бачыць Польшчу ад мора да мора. I дакументаў у мяне няма, што ў ноч з такога на такое столькi бочак гною было перакулена над помнiкамi па загаду такога i такога. Дый цi могуць быць дакументы? Ёсць толькi ўспамiн старога вiленца, якi выходзiў на вулiцу пад бел-чырвона-белым штандарам, бо быў супраць адыходу Вiльнi ад Лiтвы.

* * *

А ў маладосцi была ў мяне задума паездзiць па Беларусi ды зазняць на слайды пахаваннi. Што нi мясцiна, свае звычкi. Але ў маладосцi задум у кожнага шмат. Вось i ў майго выкладчыка, што казаў "цiкава ты жывеш", была задума надрукаваць у тоўстым iлюстраваным часопiсе падборку матэрыялаў "Беларускiя крыжы". Ён не надрукаваў, а я не зняў. Слайды ж мяне прываблiвалi тым, што можна iх павялiчваць праз дыяпраектар да сапраўднай велiчынi. Задума мая не рэалiзавалася, можа, хто iншы, дасць Бог, зробiць, але пачаць я ўсё ж пачаў.

Зiмою сеў на аўтобус да Івянца. Архiтэктуру паглядзець хацеў, баракальны касцёл, ну, i на могiлках паздымаць. Хадзiў я хадзiў, змерз, але дачакаўся.

Паперадзе мужчына ў белай палярыне паверх палiтона з вялiкiм жоўтым, толькi з-пад гэбля, крыжам. Калi крыж нясуць, ён заўсёды большым выдае, бо вiдаць i тую частку, што потым пяском прысыплюць. За крыжам чацвёра труну нясуць. За iмi двое — вечка чорнае. Ксёндз. А там ужо жанчыны, мужчыны, дзецi. Нiхто ў мястэчку iм дарогi не перабяжыць — няможна. Па глыбокiм снезе прайшлi да жоўтых гурбаў пяску. Труну паставiлi. Ксёндз пачаў гаварыць.

А я ўсё думаў, здымаць цi не. Без дазволу няёмка, а дазволу прасiць таксама невядома як. Дый якi з мяне фатограф? На тым i вырашыў, хай хто iншы здыме пахаваннi, а я проста пастаю, зняўшы шапку.

Ксёндз скончыў. I тут жанчына пачала, укленчыўшы каля труны: "А наш татачка! А наш ты родненькi! Нашто ты пайшоў такою парою, па такiм марозе? А мог бы ты вясны пачакаць, з унукамi ў садочку пагуляць. А ты зiмою ў дарогу выбраўся. Ляжыш, наш родненькi, на холадзе ў адным пiнжаку..."

Больш я слухаць не змог, пачаў па сумётах выбiрацца з могiлак, а мяне дагнаў iншы голас: "Дзякуй табе, сырая зямля, што ты расхiнешся i нас прымеш".