Генрых Далідовіч - Цяпло на першацвет

...Назаўтра я наўмысна зайшоў у шосты клас: Пеця сядзеў за партай i гартаў падручнік, у гэты дзень ён са мною нават два разы паздароўкаўся, i другі раз, калі вітаўся, нават збянтэжыўся, чаго з ім мала калі было.

Пара была блізкая да Новага года, i я ўжо ведаў, што сёлета мяне ў войска не возьмуць. Забяруць, відаць, вясною.

Я чакаў зімовых канікул: стаміўся за восень, нагаварыўся з дзецьмі, наслухаўся ix адказаў, смеху, крыку, хацелася пабыць аднаму, адпачыць i падумаць. Ужо тое-сёе я сам уведаў за гэтыя месяцы, тое-сёе падказалі людзі,— i трэба было ўсё гэта абдумаць.

Непакоіла i іншае: а як будзе з Ларысаю? Ці нам хавацца ад людзей, таіцца на рабоце, сустракацца толькі вечарам, ці зрабіць так, як робяць усе,— распісацца, сабраць грошай i згуляць вяселле, пачаць жыць разам? Адною работай, аднымі клопатамі?

— Mo пачакаем крыху,— прасілася Ларыса.— Чаго нам спяшацца так?

— Можа, ты баішся, што пайду вясною ў войска?..

— Нічога я не баюся,— не падабаліся Ларысе мае словы.— Давай во з'ездзім на канікулах да нашых, пагаворым...

— Не, не!— замахаў я рукою.

— Чаго ты!

— Саромеюся бацькоў тваіх,— сказаў я.

— З'ядуць цябе,— пакрыўдзілася Ларыса.

— Не з'ядуць,— сказаў я,— але i яны, i суседзі будуць глядзець на мяне як на дзіва.

— Усё роўна ж некалі будуць глядзець,— усміхнулася Ларыса.

— Тады будзе другое.

— Я адна дамоў не хачу ехаць,— гаварыла Ларыса.— Зноў прыйдзе Віктар, будзе прасіцца i абяцаць залатыя горы, i нашы скажуць: не соладка, дзеўка, замужам, але табе ўжо дваццаць трэці год, глядзі...

— Хоць ты едзь ды выратуй цябе.

— Канечне, трэба з'ездзіць. А дзе мы з табой пасля жыць будзем? Хто нас возьме сям'ёю на кватэру?

— Яно праўда,— сказаў я.

— Трэба шукаць другой школы, дзе маглі б даць якую страху.

— Але ж я прывык ужо да гэтай, Ларыса. Не так да школы, як да дзяцей.

— I я прывыкла,— сказала яна,— Але што рабіць?

— Трэба падумаць. Здаецца, у суседняй вёсцы будуюць двухпавярховы дом. Каб папрасіцца, можа, i далі б які пакойчык.

— Схадзі ты, даведайся, я-то не пайду.

— Канечне, схаджу: галава ж сям'і я.

— Галава!..

...Аднаго дня Уладзімір Пятровіч сабраўся ісці ў суседнюю вёску i пабедаваў, што не хочацца аднаму ісці. Я падахвоціўся схадзіць з ім, не так за кампанію, як хацеў уведаць пра той дом, што будуецца ці пабудаваўся, уведаць, ці можна спадзявацца на якую кватэрку ў ім.

Па дарозе я паспрабаваў загаварыць пра гэты дом з Уладзімірам Пятровічам, ён расказаў, што ў доме будзе шаснаццаць кватэр з вадзяным ацяпленнем, газам,— словам, з усімі гарадскімі выгодамі. На ўчарашні дзень падало ўжо на гэтыя кватэры заяў дванаццаць чалавек.

«Яшчэ чатыры кватэры ў запасе,— радасна падумаў я.— Можа, пашанцуе i нам атрымаць. Трэба сёння ж напісаць заяву».

— Я так, Мікалаевіч, прыкмячаю, што i ты жаніцца збіраешся,— усміхнуўся Уладзімір Пятровіч.— Ды i гавораць аб гэтым.

Я нічога не сказаў, толькі ўсміхнуўся.

— Я табе параіў бы не спяшацца,— ужо сур'ёзна сказаў Уладзімір Пятровіч.— Канечне, халасцякі мала думаюць пра такія словы жанатых, разважаюць: я люблю яе, яна любіць мяне, i мы будзем шчаслівыя. Так думаў i я, ажаніўся, не паслухаў добрых людзей... Ты мовавед. Твая прафесія падыдзе i ў рэдакцыі, выдавецтве i райкоме; ажэнішся — не вельмі вырвешся са школы, жонцы работу знойдзеш. А халасцяком ты вольны вецер, ніякіх клопатаў, а жанчын мець можна процьму.

— Але гэта не тое,— запярэчыў я.

— Ты, канечне, Ларысу Іванаўну лепш ведаеш, вучыўся з ёю,— гаварыў Уладзімір Пятровіч.— Здаецца, добрая, відная дзяўчына, але толькі настаўніца i век ёю будзе. I ты век настаўнікам будзеш. А ты паехаў бы ў горад, узяў бы дачку якога шпунціка, каб была машына, кватэра, i пажыў бы па-чалавечы. У цябе ўсё для гэтага ёсць: i рост, i краса, i розум, i язык падвешаны, ты можаш не такую дзеўку хапнуць.

— Можаш «хапнуць» i не праглынуць,— сказаў я.

— Лепш добрае не праглынуць, чым поснае сёрбаць. Але я даўно бачу, што не робіш нават тое, што можаш. Другія за тое, што маеш i можаш ты, тысячы далі б, а ты марнуеш дарэмна, зусім не думаеш пра сябе i сваё будучае. Хочаш вельмі правільна, так сказаць, жыць. Але, я табе скажу, даб'ешся ты так таго, чаго дабіўся Алесь Трахімавіч.

— Сорак год працуе ў школе, вучні яго міністрамі, інжынерамі, урачамі, шафёрамі робяць...

— А што яму з гэтага?— запытаў Уладзімір Пятровіч.— Жыве ў маленькай хатцы, хоць вучні былыя маглі б даўно палац адляпаць. Не хоча.