Севярын Квяткоўскі - Фрашкі да пляшкі

Пра імёны-1. Бартосік і мінэралка

Пытаюся ў Зьмітра Бартосіка:

— Як назавеце сына?

Кажа, жонка ўжо кліча Данікам, а вось наконт поўнай формы ёсьць пытаньні.

— Я ніякіх Данілаў-Даніілаў не хачу.

— А ў каталіцкай традыцыі як?

— ДАНІЕЛЬ, — расьпеўна, з драматычным пафасам адказвае Бартосік і сьмяецца.

А мне было надта цікава, як залатвіцца канфлікт Захаду — Усходу. Бо Даніла надта па-ўсходнему, а Даніель надта па-заходнему.

Залез у слоўнік пана Ластоўскага, дзе знайшоў форму Данут. (Цікава, што ў палякаў мужчыны Даніелі, а жанчыны Дануты.) Даведаўся пра вырашэньне праблемы. Варыянт аказаўся блізкім да Ластоўскага, але які штуршок да разьвязаньня!

Бартос кажа, еду ў мэтро, бачу на рэклямным плякаце выяву немаўляці на фоне мінэральнай вады, якая завецца “Данат”.

Кажа, выходжду з мэтро, шукаю краму, знаходжу там мінэралку “Данат” і дома стаўлю на стол перад жонкай — ёсьць ТАКОЕ імя.

Пра імёны-2. Хадановіч і жывы клясык

Сустрэў Андрэя Хадановіча, у якога два месяцы як дзіцё нарадзілася. Пытаюся, як дачку назвалі? Кажа, Аленай. Кажа, спачатку хацелі ў гонар Арлова назваць.

— ?!

— Імя Вова даць.

Пра жызьнь

Калісьці тэлевядоўцы Аксана і Анатоль Вечары жылі ў тэлеабшчазе. Ясна, пакой быў невялікі, а госьцікаў на Новы год набілася многа. Раніцай 1 студзеня маленькая (толькі гаварыць навучыўшыся) дачка Поля глядзіць на целы на падлозе і пытаецца ў таты:

— Што эта?

— Эта жызьнь, дочка.

— ТАКАЯ жызьнь?!

Гендэрнае пытаньне

Ксюша (9 гадоў):

— Мне трэба для ўроку напісаць казку пра

бусьліка і дзяўчынку. Маці:

—Жыла дзяўчынка, знайшла бусьліка з падбітым крылом. Усё лета лекавала бусьліка, карміла. А калі прыйшоў час птушцы ляцець у вырай, бусьлік сказаў чалавечым голасам: “Чым я магу табе аддзячыць, дзяўчынка?” Дзяўчынка: “Прынясі мне браціка”. Роўна празь дзевяць месяцаў у дзяўчынкі зьявіўся брацік. Бачыш, як бывае?

Ксюша:

—Ага. Толькі чаму ў цябе адпачатку на тэсьце зьявіліся дзьве рысачкі?

Пра Кляру Цэтлік… ці Цэньнік

Савецкія героі выглядаюць недарэчна на пачатку ХХІ стагодзьдзя. Іх вобразы застаюцца ў прасторы ў выглядзе помнікаў, але існуюць, як кітайскія герогліфы, — усё менш зразумелыя народжаным пасьля СССР.

8 сакавіка 2006 году Ксюша паведаміла, што ведае гісторыю сьвята 8 Сакавіка:

— Кляра Цэ…

— Ну-ну?..

— Ну, на “Цэ”…

— Ну-ну?!

— Кляра… Ну, гэта — Цэцкін жыла ў Нью-Ёрку і хацела, каб жанчыны атрымлівалі больш грошай. Яна сабрала ўсіх жанчын і зрабіла так, каб усе пра іх ведалі. Так узьнікла сьвята 8 Сакавіка. Ну што вы сьмяецеся! Нам так у школе сказалі.

Глёбус Родзіны

Ксюша разглядае сваю любімую дзіцячую энцыкляпэдыю. Ксюшы сярод іншага падабаюцца карцінкі пра старажытныя цывілізацыі. Паралельна па ТВ анансуюць тэлесэрыял “15” — “пра лёсы савецкіх рэспублік пасьля распаду СССР”. Ксюша:

— А пра Эгіпет там будзе?

Дзіцячае пытаньне

Кася Камоцкая распавядала пра сваю дачку — Касю ж — дашкольнага ўзросту. Ідзе сабе Кася-старэйшая на радыё, што на Чырвонай, 4, разам з Касяй-малодшай. На двары пачатак 1990-х, а на прахадной — міліцыянт.

— Дзядзя, а ты што — камуніст?

— Не! А з чаго ты ўзяла?!

— А чаго ў цябе пісталет на партупэі?

Сапраўдныя кепскія

Неўзабаве пасьля вулічных баталіяў дэманстрантаў зь міліцыяй на Чарнобыльскім шляху — 1996, выходзячы са сваёй пяціпавярхоўкі, я схамянуўся ад воклічу “Слава нацыі!”, на які адразу ж пачуўся водгук: “Сьмерць ворагам!” У маім двары васьмідзесяцігадовыя дзеці гулялі ў сутыкненьні паміж дэманстрантамі й АМОНам.

Хлапчукі парабілі сабе з фанэры шчыты, пабралі дубцы, а адзін нават узьдзеў сабе на галаву хакейны шлем. Супрацьлеглы бок кідаўся грудкамі зямлі й дзіцячымі абразамі. Гульня скончылася досыць хутка, бо прыблізна аднолькавыя ў колькасьці “бакі” не стрымалі сваіх шэрагаў і рассыпаліся па ўсім двары. Малыя пачалі гуляцца ў разгон дэманстрацыі.

У дзяцінстве мы гуляліся ў “добрых” і “кепскіх”: у “белых” і “красных”, у “міліцыю” і “бандытаў”, у “партызанаў” і “паліцаяў”, “нашых” і “немцаў”, а таксама ў “немцаў“ і “рускіх”…

Калі 26 красавіка шыхт шчытастых-шлямастых міліцыянтаў зьбягаў з горкі перад праваслаўным Катэдральным саборам на вуліцу Нямігу, побач са мною спыніўся нейкі спадар зь пяцігадовым хлопчыкам на плячах. Яны глядзелі, як АМОН распачынае бойку з дэманстрантамі, і раптам малы спытаўся: “Тата, тата, а гэта рускія?” “?” — “Ну, тата, гэта рускія ці не?” — “Гэта калхозьнікі, сынок”. — “А яны рускія?” — “Яны кепскія, сынок”. — “Што, САПРАЎДНЫЯ?!!”