Севярын Квяткоўскі - Фрашкі да пляшкі

—Кожны чалавек мае права на жанчыну, ну, так?

P. S. Да гонару БХК, яны ня кінулі дзядзьку ў бядзе. Паспрыялі, каб міліцыянты не адпраўлялі яго ў псых-дыспансэр “Навінкі”.

Рабі сябе сам!

У менскім мэтро аднойчы едзе, нікога не чапае, чалавек, які размаўляе сам з сабою безь перапынку. Ажно заходзіць у вагон мужык зь вялікай чорнай барадой (не Арлоў, з большай барадой). Вар’ят умомант змаўкае і пачынае сьвідраваць мужыка вачыма. Глядзіць, глядзіць і раптам на ўвесь вагон:

— Міклуха-Маклай! Міклуха-Маклай! І падскоквае да мужыка:

—Хочаш быць Міклухам-Маклаем? Будзь ім!

Цімоша і габрэйскае пытаньне

— Скажіце, і как Цімоша?

Мы дапамагаем Касі рабіць рамонт у новай кватэры і чуем адказ на пытаньне амаль кожны дзень. Восень 1995 году, Кася набыла вялікую кватэру ў старым доме ля пляцу Калініна. Набыла ў габрэйскай пары пэнсійнага веку з прозьвішчам Карасі. Старыя вельмі не хацелі зьяжджаць у Нямеччыну, але дзеці настаялі. Кася набыла кватэру разам з… катом. Кот быў малады, невялікі, хударлявы, па мянушцы Цімоша. “Добра, што ня Ваня”, — жартавалі мы. Спадарыня Карась плакала, калі разьвітвалася з жывёлкай, і ўзяла з Касі абяцаньне даглядаць-гадаваць Цімошу.

І вось, праз пару тыдняў па ўлазінах у новую кватэру пачаліся тэлефанаваньні. Не з Бэрліна, а з Масквы. Тэлефанавала сястра спадарыні Карась, старая кабета, якая апошні раз была ў Менску гадоў дваццаць таму. Натуральна, яна ніколі ня бачыла Цімошу, які жыў на сьвеце ня больш за год.

— Скажіце, і как Цімоша?

Кася ў чарговы раз распавядае, які файны Цімоша, як яму добра жывецца, як яго ўсе любяць і якімі выкшталцонымі рысамі вызначаецца ягоны характар. Са слухаўкі чуваць голас:

— Да, да, да, замечяцельный кот. І главное — кгупный такой!

Мацізямлянка

Гісторыя зь Litara.net, напісаная юзэрам ODA:

“Цёплым ліпеньскім днём іду на працу з канцавога прыпынку дваццатага аўтобуса міма Акадэміі навук. Маладая кабета інтэлігентнага выгляду з малым дзіцём шпацыруе да ўваходу ў Акадэмію навук.

— Ты хочешь пИсать? — раптам пытаецца маці ў дзіця. Тое матляе галавой у адказ.

— Жаль… — з уздыхам прамаўляе кабета. — Посмотри, какой газон шикарный!..”

Зямлянка-патрыётка

Тэлефаную ў ЖЭС:

— Дзісьпетчарская. Слушаю.

— Я б хацеў заказаць майстра на ўсталяваньне ўнітаза.

— Які ў вас?

— А якая розьніца?

— Мы ставім толькі керамінаўскія, — (“Керамін” — менскі завод.)

— У мяне польскі…

— Не паставім.

— Але што за бязглузьдзіцу вы гаворыце! Ці ж вы кіруецеся якімі інструкцыямі ці законамі?

— Не мішайце работаць.

Зямлянка-тружаніца

Ясна, дзісьпечарская цёця была пастаўленая на вочную стаўку з кіраўніцтвам ЖЭС. Невядома, ці яна выконвала “інструкцыі” таго самага начальства, ці кіравалася ўласным патрыятызмам альбо нянавісьцю да панскай Польшчы, але канфлікт быў зьліквідаваны за 28 сэкундаў перабываньня ў кабінэце галоўнай інжынэршы.

Наступны крок — набыць шлянг да ўнітаза. Кіруюся ў краму “Сантэхніка” на вуліцы Кашавога. Стаў чацьвертым у чаргу. Адна, дзьве, пяць, сем хвілінаў… Прадавачкі няма. Нарэшце касірка, што назірала за ростам чаргі, узьнялася са свайго трона і зьнікла за кулісамі. Праз паўхвіліны адтуль зьявілася ЯНА. Невялікага росту, хада — перавалачка, круглая, невызначальнага ўзросту, у пярсьнях і цэпачках, з благадушнай усьмешкай на твары, ЯНА закацілася за прылавак са словамі:

— Ох, ужо і памерці спакойна не дадуць! Прыхварэла трохі… Толькі прылегла, а тут ізноў…

Зямлянка-чысьцюля

Унітаз-такі паставілі. І рамонт у пакоях зрабілі. І паклікалі сяброў, каб адзначыць пераезд. І захацеў я купіць да стала салёных гуркоў. У нас побач магазын, завецца “Особый”. Яшчэ нядаўна быў і беларускамоўны варыянт назвы — “Асобы”. Задной з асоб, якія працуюць у магазыне, я пазнаёміўся за купляй гуркоў. Пытаю:

— Ці смачныя гуркі?

— Я іх не каштавала. Дык вунь жа ў суседнім аддзеле нашыя прадаюцца ў бочках.

— Нейкія яны вялікія…

— Дык парэжце, будуць маленькія.

“Дзіўнавата рэклямуе свой тавар цётка”, — падумаў я. А цётка працягнула:

— А гэтыя польскія. Не разумею, недазрэлыя саліць…

Я папрасіў:

— Узважце мне адзін самы маленькі, я пакаштую і вырашу, ці купляць.

Цётка залезла голай рукой, і выцягнула пальцамі гурок. Побач ляжалі спэцыяльныя шчыпцы. Абураюся:

— А што ж вы рукой цягаеце?!!

—Ой, ды я за дзень па тысячы разоў рукі мыю!