Леанід Дранько-Майсюк - Пра тое, як я... [13 несур'ёзных апавяданняў]

Мы з крэктам і мелодыяй небяспечнаю гімна манархічнага рушылі да вагона багажнага мінскага цягніка.

Мінскі багажнічы — гэткая шпала ў кухайцы — зірнуў у квіток мой і хехекнуў толькі:

— Хрэн вам у цюцьку. У вас павінны быць рэйкі, а не кулёк гастраномны. Па дарозе ўсё гэта растрасе да фені, а мне пасля соплі падцягвай. Не п-пр-рым-маю такое.

I дзвярыма — шморг, адно шчылінку — кулак прасунуць — пакінуў.

Мы ўперамежку (то я, то сябар-літаратар, то сябар-літаратар, а то зноў я) сталі шоўкам лезці ў вушы махнатыя мінскага багажнічага. Мы галасамі трагічнымі апавядалі пра хітрага прыёмшчыка-чычыкава, пра ягоных пакавачоў паслухмяных, успомнілі нават і пра машыноўшчыка фанатычнага, што згроб нас на дол разам з мэбляй няшчаснаю. Мы, як маглі, лашчыліся да багажнічага, бо ведалі: шпалу ў кухайцы пагрозай не праткнеш і пані Гвяздкоўскай не спакусіш.

Нічога не памагло.

Больш таго — мінскі багажнічы нездарма ж пакінуў у дзвярах шчыліну з кулак. Ён прасунуў у яе доўгі кіёк металічны і стаў адпіхваць ім ад вагона свайго нашу тачку музейную. Рабіў ён гэта з радасцю вялікаю і жаданнем дзіцячым перамагчы.

Тут мы не ўпарціліся. Няхай. Кій багажнічага ніякай шкоды ўчыніць нам не мог. Хіба толькі паперу падзерці на мэблі. Мусіць, пра марнасць сваіх намаганняў агрэсіўных уцяміў і багажнічы. Ён схаваў сваю дзіду і крыкнуў у шчыліну:

— Пшлі адсюль, падлы маскоўскія! Вечна ў вас рэек няма! Калі ў вас толькі што было?! Не прыму ад вас і трэскі!

I ўсё на гэтым — дзверы ляпнулі, як сківіцы драконавы.

На крык вайскоўцы падышлі.

— Праблемы? — коратка спытаў афіцэр.

— Праблемы,— адказаў я.

— Вам куды?

— На Мінск.

— Здавайце на наш калінінградскі. Усё адно дарога праз Мінск,— заключыў афіцэр.

Паслухаліся мы афіцэра — не толькі ж пры пісталеце чалавек, пры розуме таксама. Зноў на ўсе калены наляглі, тачку да цягніка калінінградскага завярнулі...

— Я ў вас, хлопцы, магу прыняць, але баюся, што ў Мінску не паспею выгрузіць... мала стаім,"— калінінградскі багажнічы папароў мезенцам у зубах.

Па гэтым папорванні маляўнічым можна было здагадацца, што багажнічы калінінградскі не ўмеў хлусіць і што не засох яшчэ на шпалу паганую, як яго менскі аднапрафесіец. Але калі ўсё ж даводзілася падманваць,— хоць ты руку прывязвай! — заўсёды лез мезенцам у зубы.

— Што ты, бацька,— усклікнуў мой сябар-літаратар,— у Менску цягнікі доўга стаяць, нават берлінскія. Паспееш не толькі выгрузіць, да знаёмай стрэлачніцы на какаву забегці.

Выратоўца наш памяркоўны ўсміхнуўся. I толькі. Мезенец з рота не выпусціў. I ці выпусціў бы, каб сябар-літаратар не шапнуў мне: «Дай гэтаму кенігсбержу траяк».

Даў.

Груз ваш дрэнна ўпакаваны,— сказаў на гэта «кенігсбержац».

Я аж задыхнуўся, пачуўшы такое, усё роўна як вуголіну гарачую глынуў:

— На, дзядзька, яшчэ траяк і паказвай, куды згружаць.

Я баяўся, што і пасля другога траяка ён засуне свой кручкаваты, як зазубец, мезенец паміж зубоў. Што тады? Зноў успамінаць грамадзянку французскую пані Гвяздкоўскую?

Ды «кенігсбержац» тут забыўся на палец. Пажвавеў. Неяк адразу ад кораня да верхавіны сівой памаладзеў увесь:

— Значыць, хлопчыкі, так: траякі гэтыя я, калі што якое, на прыёмцы ў Мінску аддам. Раптам увапруцца там, скажуць, што ў паперы ўсё... падзерлася... пабілася, а пакуль што пакуйце ў гэты куток.

Ён паказаў куды.

Мы ў апошні раз крэктанулі і, як жаба на корч, у вагон калінінградскі падзерліся. Як мае быць, з мэбляю на хрыбце. Уладкавалі яе каля скрыні доўгае, таго самага пенала незразумелага, з якім прыбылі на вакзал вайскоўцы.

Тут бы, здаецца, і пот выцерці...

Ды не!

На хвільку якую прыселі на скрыню гэтую: ці то адпачыць, ці то яшчэ раз паглядзець малітоўна на сваю зорку светлую — багажнічага калінінградскага. А ён, як толькі прыселі мы, у адзін момант з анёла ў сатану ператварыўся, у таго самага, які звычайна што б ні было пасмейваецца сабе ціхенька з усяго: хі-хі-хі ды хі-хі-хі, і ад таго пасмейвання ў людзей добрых з вушэй вата выпадае.

— Куды селі... хі-хі-хі... куды селі хі-хі-хі... вы ж на героя брэжнеўскага селі, стукнутага ў Афганістане.

Мы падхапіліся як апараныя, імгненна ўцяміўшы, што ў пенале драўляным была схаваная труна цынкавая.

А «кенігсбержац» далей малаціў:

— А летам што бывае, летам... білетаў няма, усе пруцца да мяне. Пусці, просяць, заплоцім... а ў мяне ўжо стаяць гэтыя нары кабульскія. Іншы раз і не адныя. Кладу на іх зайцоў і зайчыц усялякіх, а раніцай, бывае, на вушка й шапну: а ці ведаеце, мае вы дарагія, на якой вы пасцелі спалі?.. Аднаго разу студэнта і студэнтку да самага Калінінграда так вёз, дык студэнтачка, калі даведалася, у калготках басейн зрабіла... хі-хі...