Генрых Далідовіч - На новы парог

Як ні раніца ці вечар, дык усе да канюшні: а як жа іхняе быдла накормленае? Конюх з даглядчыкам толькі сваю глядзяць, а іхнюю голадам мораць? Цяпер ужо і смяюцца ўсе, што некалі гэтакія былі...

Потым паднавес на калёсы зрабілі... Пасеялі ў той год пшаніцу, ячмень, авёс, картофлю пасадзілі... І вырасла. Усе аж не верылі, так сказаць. К восені канторку зляпілі, потым як адышлі мы да Пільніцы, дык гэтая канторка пад магазін пайшла... А на другое лета школу дзецям паставілі... Напраўду: новае жыццё, так сказаць, пачалося... А колькі гадоў быў я конюхам!

— Дый я ўжо нямала! — прамовіў Блін.— Паверыць ніяк не магу: машыны машынамі, але якая ж гэта, хай на яго халера, вёска без каня? Маладым, можа, усё роўна: яны і трактарам пасадзяць картофлю, трактарам выкапаюць, а мы ж, старыя, прывыклі плугам кожную баразну закрыць, узараць... Каб ні адной картофліны не парэзаць... Я некалі бедны гаспадар быў, але коней любіў. І цяпер люблю. Ды што гаварыць, хай на яго халера,— махнуў рукою.— Гавары ці не гавары... усё мяняецца!..

Гаптар замаўчаў, Блін пастаяў крыху, гэтаксама памаўчаў і пайшоў адгэтуль.

Мінуўшы Гэльчыну, а потым і Стэфусішыну сядзібу, накіраваўся да канюшні.

Канюшня была доўгая, але нізкая, з пазелянелаю страхою. Нахілілася. Дык во слупы між прасламі падперлі летась бярвеннем. Каб зусім не павалілася.

У невялікія — па два ў кожным прасле — акенцы свяціла чырвонае сонца. Бляск біў у вочы. Як агонь.

Блін у канюшню не пайшоў. Пацягнуўся на луг, што быў непадалёку. Да коней.

Луг быў абгароджаны. Жэрдкамі ў два рады. Здалёку ўбачыў: усе коні на месцы. У вялікай загарадцы. Трое сталых коней, двое жарабят.

Падышоў, абапёрся грудзінаю на верхнюю жэрдку.

«Конікі, мае вы конікі!»

Яны нібы пачулі боль яго душы. Паднялі галовы, зафыркалі.

— Напаю вас зараз, родныя,— сказаў ён, пералез цераз жэрдку.

Падышоў да Сівога — самага старога тут каня. Высокага, рослага. Распутаў, павесіў пута каню на шыю. Тады распутаў астатніх. Здзівіўся: сёння яны не загарэзнічалі — не падбрыкнулі ды не пабеглі да рэчкі. А стоўпіліся і пазіралі на яго. Вось так аднойчы, выйшаўшы з лесу, пазіраў на яго стары лось. Ён тады не вытрымаў таго позірку, сышоў з дарогі і абышоў, адчуваючы нейкі боль у ласёвай душы. І звер, і птушка, калі ім цяжка, ідуць часамі да чалавека, просяць памагчы... Блін і цяпер не вытрымаў позірку нямых жывёл. Пайшоў да рэчкі, коні рушылі за ім.

Калі ён адсунуў жэрдку, коні патупалі па нізкім пясчаным беразе да блізенькай плыткай рэчкі. Сталі, пачалі піць. У вадзе, ружовячы паверхню, калыхалася велікаватае чырвонае сонца.

Ужо ад вады, цяжкія, коні ішлі яшчэ павольней. Але вось, за загарадкаю, уперад вырваліся жарабяты і пабеглі да канюшні. Навыперадкі. Падкідалі азадкі, падымалі ўверх пярэднія ногі, трэслі грывамі, кусаліся, збівалі адно аднаго, усхопліваліся і зноў імчаліся. І Блін не вытрываў, усміхнуўся: маладое ёсць маладое!

Дадому Блін вяртаўся не вуліцаю, а тупкім зялёным берагам рэчкі. Па сцежцы.

Тут, у Бабчыным Сконе, рэчка была няроўная, нават віхлястая, з ямінамі: гадоў дзесяць назад рэчку ў вярхоўі — ад Ніўнага да Янкевіч — спрамілі, а вось далей Янковіч экскаватары чамусьці не пайшлі. Запыніліся. Дык тут і ўцалела такая рэчка, якая была век. Праўда, вады ў ёй усё роўна паменела. Апала яна на роўнядзі, ліжацца, лічы, па самым жоўтым дне, шмат яе сышло з ямін, зніклі віры. Стала плытчэйшаю — усё некуды імчыць і імчыць, не могучы нідзе запыніцца.

Але, дзякуй богу, рэчка ўсё ж не абяднела: сюды пераплыла з вярхоўя ўцалелая рыба. А там, за Янковічамі, мітусяцца цяпер у канаве толькі нейкія маленечкія калючкі.

Дык накінуліся сюды былі рыбаловы. І з суседніх вёсак, і з раёна. Пачалі біць рыбу токам, лавіць сеткаю, кідаць запалы, дык людзі ўсім Бабчыным Сконам адагналі іх. Сказалі: калі хочаце рыбы, дык лавіце толькі вудачкамі. І адваявалі рэчку, адвадзілі браканьераў.

Праўда, і адгэтуль уцяклі яльцы, плоткі і краснапёркі. А можа, яны і зусім звяліся; і далей — у Прудах і ў пушчы — ніхто іх астатнія гады не бачыў і не злавіў.

Блін прыпыніўся. Пад навіссю алешын, ужо ў прыцемку, жаўцеліся пад промнямі вячэрняга сонца акуні — пікіравалі. Вось усё заціхла — пачулі, канечне, яго крокі. Толькі булькала, спяшалася ўперад вада.

Пачуў усплёск. Лічы, насупраць сваёй хаты: там была вялікая яміна, і там любілі купацца дзеці, а то і сталыя. Цяпер, пэўне, купаюцца яго сыны.

Падышоў. Убачыў: купаюцца мужчына і кабета. Ага, Гаптаровы Уладак і Тося. Гарэзуюць, абліваюцца, абдымаюць адно аднаго, адбягаюцца і зноў далонямі б'юць на вадзе, абпырскваюцца. І смяюцца. Маладым, радасным смехам.