Леанід Дайнека - След ваўкалака

Пад'ехаў Святаслаў. У яго былі налітыя холадам вочы. Ні слова не мовіў старэйшаму брату, вялікаму князю, пакіраваўся да сваіх чарнігаўцаў.

— Будзем разбіваць шатры, станавіцца на начлег, — міралюбіва сказаў услед яму Ізяслаў.

Неба пачало чарнець. Злавесныя жоўта-агністыя хмары ярка вылучаліся ў гэтай трывожнай чарнечы. Густым туманам заліваўся стэп. Людзі і коні згубіліся ў імгле. «Чалавек чалавека павінен і ў тумане шукаць», — раптам падумаў Ізяслаў, і яму захацелася знайсці братоў, пагаварыць з імі, пасядзець каля вогнішча. Ён крутануў каня туды-сюды, праехаў па лагеры, але не сустрэў ні Святаслава, ні Усевалада, цяжка спусціўся з сядда на зямлю, стомлена пайшоў да свайго паходнага шатра.

Полаўцы наваліліся ноччу. Дзесяткі тысяч коннікаў амаль бясшумна пераправіліся цераз Трубеж, ударылі знянацку. Вастравокія лучнікі ва ўпор білі па шатрах. Вогненныя хмары стрэл (да кожнай стралы была прывязана змочаная нафтай сухая чарацінка) паляцелі на русічаў. Хто не знайшоў смерці ад стралы, таго ўзяў бурлівы агонь. Гарэлі шатры, гарэлі вазы.

«Альцкае поле», — у роспачы падумаў Ізяслаў, гняўліва выхопліваючы меч. Баярын, які падвёў яму каня, упаў каля князевых ног. Палавецкая страла шчоўкнула у кадык.

— Сафія і Русь! — закрычаў вялікі князь і ўдарыў мячом стэпняка. Той пакаціўся клубком, прарэзліва заенчыў

— Сафія і Русь! — даляцела са змроку. Там мітусіліся людзі, іржалі, як плакалі, коні, метал глуха стукаўся аб метал. Разгаралася лютая начная сеча.

Ужо трашчалі косці, лопаліся шчыты, выкочваліся з вачніц вочы. Хто біў мячом, хто кап'ём, хто кулаком у цвёрдай скураной пальчатцы. Ужо хапалі адзін аднаго за горла, кароткім запоршневым нажом цалялі ў мяккі жывот, выпускаючы кішкі. Нават упаўшы з каня, русіч адразу ж кідаўся на ворага, уплішчваў яго ў пясок. А зверху падалі людзі, падалі яшчэ і яшчэ...

Хан Шарукан, зразумеўшы, што ў бліжнім рукапашным баі ён страціць лепшых сваіх коннікаў, загадаў адарвацца ад праціўніка і расстраляць яго з лукаў. Засіпелі дудкі, загрукалі бубны. Полаўцы, хто змог, імгаенна адхлынулі на край поля, пачалі біць з лукаў у цемру. Тысячы стрэл несліся над Альцкім полем.

Да вялікага князя прарываўся з часткай пераяслаўскай дружыны Усевалад, шчасліва-зморана выдыхнуў:

— Ты жывы, брат! А дзе Святаслаў?

— Там, — паказаў мячом Ізяслаў у цемру. Яны з'ядналі сілы, ударылі па цэнтры палавецкага войска, рассеклі яго, трацячы многіх і многіх вояў. «Альцкае поле, — думаў, б'ючы мячом Ізяслаў. — Праклятае крывавае поле. Тут брат забіў брата. Няўжо ты станеш магілай для мяне і для маёй дружыны?» Яму не хацелася паміраць. Сёння, зараз, у яго быў такі стан душы, калі востра хацелася жыць. У небе пракалоліся першыя світальныя зоркі, а бой усё грымеў, звінеў, ляскатаў, крычаў, захлынаўся перадсмяротным хрыпам. Ізяславу і Усеваладу ўдалося прасекчы сабе дарогу ў палавецкай сцяне. Яны вырваліся ў вольны стэп, з нешматлікім атрадам ацалелых пераяслаўцаў і кіян памчаліся да Дняпра. «Толькі не палон», — думаў Ізяслаў, прыгінаючыся да конскай шыі, няшчадна падганяючы каня. 3 боку ад сябе ён убачыў ігумена Феадосія. Святы ойча імчаўся на кані, трымаючы ў левай руцэ вялікі залачоны крыж. Ігумен быў у доўгай чорнай хламідзе, басанож. Цёмна-русую бараду распушваў вецер. Яны зірнулі адзін на аднаго.

— Ці далёка, князь, едзеш?! — выгукнуў ігумен, выгукнуў, падалося, з насмешкаю.

— Да Кіева, святы ойча. Як і ты, — адказаў Ізяслаў і адвярнуўся.

Трэба было як мага хутчэй адрывацца ад пагоні, бо полаўцы на плячах у адступаючых з лёту маглі ўварвацца ў Кіеў. Дамчаліся да Дняпра, у простых рыбалоўных чаўнах пераплылі на правы бок. Усіх коней давялося кінуць. Ваявода Каснячка хацеў прырэзаць іх, каб не дасталіся Шарукану, але Ізяслаў не дазволіў — пашкадаваў, ды і часу не было. Коні ржалі ўслед.

— Няўжо Святаслаў загінуў? — з трывогаю і жалобаю зірнуў на вялікага князя Усевалад. Ён любіў братоў, і думка, што аднаго з іх ужо няма ў жывых, агнём пякла дупіу.

— Памолімся, — толькі і сказаў Ізяслаў. Вялікі князь раптам адчуў такую слабасць і млоснасць, што паваліўся на дно лодкі. 3 ноздраў хлынула кроў.

— Што з табою, брат?! — адчайна крыкнуў Усевалад. Ваявода Каснячка ўжо стаяў на каленях каля вялікага князя, зачэрпваў шлемам з Дняпра ваду, пырскаў на лоб і шчокі. 3 усіх прысутных, бадай, адзін ваявода ўсё яшчэ жыў адгрымелым боем, астатнія стараліся хутчэй забыцца пра яго, як забываюць жахлівы недарэчны сон.