Аляксей Карпюк - Вершалінскі рай

Вартаўнік ужо смакаваў прыемнасць. Вечарам збягуцца прагныя да навін мужчыны з Гарадка — ото ж будзе ім пра што апавядаць, ото ж нарагочуцца з Вінаградава.

Паступова пачалі гэтак жа пуставаць храмы ў Крынках, Бераставіцы, Саколцы, Свіслачы, Ваўкавыску...

Толькі ў вялікіх гарадах ідэі «новага вучэння» покуль што ніякага поспеху не мелі. Але Альяша гэта зусім не хвалявала.

Прарок на сходы абшчыны болей не пайшоў, пакінуў усё вырашаць Ломніку. Дзядзька Клімовіч быў занадта абмежава-ны і бездапаможны, каб уплываць на спантанны выбух людской самадзейнасці, якая разыгралася вакол яго асобы.

Покуль «трэція свяшчэннікі» на чале з міхалоўскім балаголам падтрымлівалі ажыятаж вакол яго імя, Альяш з захапленнем гаспадарыў.

Дзядзька ўспомніў каляровыя вітражы на вокнах андрэеўскага сабора ў Кранштаце. Стары разведаў, што дакладна такія самыя робяць у Вільні, і фурманкай адправіўся аж туды ды заказаў вітражы для сваёй царквы.

Паскідаў з даху цяжкую чарапіцу, пакрыў яго цынкава-най бляхай — лёгкай і бліскучай на сонцы.

Вычытаўшы ў Евангеллі ад Лукі ўпамінанне пра гасцініцу, сабраўся пабудаваць яе для пілігрымаў, а пры гасцініцы — стойлы ды калодзежы для коней.

Выбраў месца для ветрака.

Альяшу нават стукнула ў галаву дзёрзкая ідэя — будаваць сабор, і не малы, а гэтакі — як Андрэеўскі! Ён паслаў рабочых у поле капаць ямкі ды прабаваць, дзе лепш закласці фундамент, каб будынак прастаяў вечнасць...

Заняты справамі, Клімовіч нязграбна ўзбіраўся на той самы вазок з дзеравянымі восямі, падкладваў пад сябе конскую торбу з грашыма ды адпраўляўся ў Студзянскае лясніцтва, крынкаўскую цагельню ці краму.

Затое Альяшовых актывістаў аж падмывала дабрацца да вялікага горада, узбунтаваць народ, адкрыць людзям вочы, прышчапіць «новае вучэнне» і там.

Перад сёмухай пятнаццаць жанчын з Тэкляй і зусім старэнькай, але яшчэ жвавай Піліпіхай згаварыліся заваёўваць непакорнае Гродна.

Тэкля павесіла сабе на ланцужку медны цяжкі крыж з эмалевым медальёнчыкам пасярэдзіне, раздала бабам партрэты Альяша на кіёчках. Піліпіха ўзяла іконку, на якой прарок намаляваны быў з залатым венчыкам над галавой, а нашай Хімцы Давідзюк удружыў кіпу лістовак з «залатымі словамі прарока Ільі...». Стаяла сухое надвор'е. Каб не было горача, жанчыны ў дарогу адправіліся на ноч.

У гродзенскім саборы святой Пакровы (на вуліцы, Ажэшкі) у першы дзень сёмухі грымела набажэнства. Сабор напаўнялі былыя царскія адвакаты, чыноўнікі, мяшчане. Людзям гэтым жылося добра, Польшча патрабавала спецыялістаў, гэтыя асобы былі свабодных прафесій і грошай бралі ў кліентаў колькі хацелі.

Яшчэ знаходзіліся ў саборы рускія памешчыкі, або тыя, хто з Расіі вывез золата і брыльянты...

Аднак усе яны адчувалі, што дабрабыт іхні існуе адно датуль у гэтым ціхім гарадку над Нёманам, покуль Пілсудскі не вырасціў нацыянальныя кадры, не адабраў зямлю для асаднікаў, не разышлося золата і брыльянты. Царква для гэтых людзей была як бы клубам, у якім яны дадавалі адны адным бадзёрасці, надзеі, дзе паспытвалі «пачуццё локця» сваёй вузенькай не то кампаніі, не то калоніі.

Апранутыя ў габардзіны і шоўк, усе яны ўзнёсла і задумёна глядзелі на асветлены сотнямі рознакаляровых лямпачак алтар, на бліскучую рызу бацюшкі Майсеева.

Настала хвіліна ва ўрачыстай абедні, калі пачцівы Майсееў зычным, маладжавым і добра пастаўленым ды трэніраваным голасам зацягнуў:

У гэты якраз момант, з узнятымі на кіёчках партрэтамі дзеда, і ўваліліся ў сабор бязладным натоўпам грыбоўшчынскія бабы. Тэкля потым прызнавалася, што надта ж разгубілася, толькі адступаць было позна.

Маладзіца апынулася перад рускай дваранкай у шляпцы — жонкай палкоўніка Сямёнава. Тэкля ўзяла ў Хімкі лістоўкі, стала іх піхаць мадам Сямёнавай ды гаварыць:

— Сястра, сястра ва Хрысце, на, гэто — са святой вёсачкі Грыбоўшчыны, з таго Грыбава, дзе святы прарок абітае!.. Ідзі туды, чаго тут выстойваць будзеш з імі!.. Папы — ашуканцы, хіба ты не ведаеш? На небе адзін усявышні, а на зямлі — прарок ды намеснік яго, грыбоўшчынскі Саваоф Ілья!

Здавалася, загаварыла Тэкля, і надта голасна, але ў вялізным саборы з купалам, як неба, свой голас яна ледзь пачула.

— Сястра, пачытай, тут пра ўсё надто разумно напісано!..

Пышная дваранка, мадам Сямёнава, муж якой і на службе польскага ўрада атрымліваў за два месяцы службы столькі, колькі варта была ўся гаспадарка Тэклінага бацькі, нават галавы не павярнула да басаногай сялянкі.