Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

Над гняздзечкам лісток залацее.
Ва ўспамін ён у чый упадзе?..
Супакойваюся і чысцею.
Ты са мной, і не горкі мне дзень.

1989

І ЧАЙКІ

Сугучча апярэння і паставы годнай,
Праніклівага зроку вастрыня,
Імклівасць дужых крыл,
Дакладнасць руху
Ім—
Лёткім злучнікам нябёсаў і вады —
Азёрным чайкам волелюбным
Дадзена.
І вось —
Яны
Над сметнікам крыкліва мітусяцца
I, нібы вераб'і кароткапёрыя,
Да хрыпу сварацца
За чэрствую скарынку...

У НАВАЛЬНІЦУ

Не навальніца — светапрастаўленне!
Прыбілі ноч да долу перуны.
Прад ураганам дрэвы — на калені!
I толькі стогнуць здушана яны.

Сляпога ліўня кручаная плётка
Па іх галовах скораных — з пляча!
I ні табе збавення, ні палёгкі,
Ні права на абураны адчай.

А па сцяжыне да здранцвелай хаты,
Праз хіжы зырк ламаных бліскавіц,
Бяжыць дзяўчо. З каханым. З вечарніц.
Як абяцанне сонечнага свята.

1965

ДЗЕВЯТАЕ МАЯ

Доўга цень на долю падаў,
Я свой ясны дзень шукала, —
А яго закалыхала
Ноч
на белым голлі саду.

Ледзь шчакой крануся вецця —
Абсыпаюць цветам промні.
Як цябе, глыбока помню:
Мірам
гэта ўсё завецца...

1977

БАЕЧКА

— Шэра-буры верабейка-верабеечка,
Прыжывіся ў маім садзе, дам капеечку!

Ну навошта верабейку тыя грошыкі?
Ды садок сам па сабе такі ўжо гожанькі!

Сонца ззяе — аж не глянуць, вочкі слепяцца,
А на голлі квет да квету так і лепіцца,

А на кожным на лісточку, на зяліначцы
Дыяменцікам звісае па расіначцы, —

I прынада, і прытулле дзіўназыкае!
Абжывае сад птушыначка, чырыкае.

Паскакала-палятала шмат ці трошачкі —
Што за дзіва: тут ні семачкі, ні мошачкі...

Захацелася напіцца верабейчыку,
А раса ўжо не раса — крышталь-каменьчыкі...

Узлунала недаўменна рэха гучнае:
Зёлкі, кветкі, дрэвы, сонца —
ўсё тут штучнае!

Тузануўся шэра-буры ў неба сіняе —
Марна: лапкі ўжо аблутаны, засілены!

Як падкошаны, зваліўся верабеечка:
Ані волі ў небаракі, ні капеечкі...

1989

ПОЛЕ

Не калоссем —
тваімі рукамі шурпатымі
лашчыцца поле.

Не асотам —
тваёю халоднай цвярозасцю
колецца поле.

Над валошкамі
павуцінка танюткая, сумная
жылачкай б'ецца...

АРАБІНЫ

Стрымгалоў ляцяць уніз дажджы рабыя,
Восень лісце замятае на парог.
Арабіны, арабіны, арабіны,
Як паходні каля выцвілых дарог.

Арабіны, арабіны, арабіны,
Бы струмені зацвярдзелага віна
Ці асколкі цеплаватага рубіну
У рудых далонях схмаранага дня.

Хоч не хоч, ды толькі часу не прыпыніш.
Лета бабіна кароткае, бы ўскрык.
Гнуцца долу арабіны, як рабыні,
Як збавення, выглядаюць красавік.

1967

ВЯСЁЛКА

Хмары з самага ранку —
набраклыя, шызыя.
Дождж ад самага ранку няўтомна палюшчыць.

Аж не верыцца ў золкасць за мокраю шыбаю:
Ціхамірна і соладка на сэрцы трывушчым.

Мілы, што гэта?!.
Што ты...
зусім і не плачу я,
Пачакай... парушынка да вейкі прыпала...
За ўсё лета ні разу вясёлкі не бачыла –
Аж цяпер вось
у небе асеннім заграла!..

1981

НЕ АДДАВАЙ СЯБЕ САМОЦЕ

На золку прымаразкі ходзяць,
Не першы жоўты ліст упаў.
Не аддавай сябе самоце,
Заўчасна ёй не саступай.

Няхай пазначана журбою
Расстанне восені з вясной,
Нашто ж развітвацца з сабою,
Сябе збаўляць першаасноў,

Калі вачам — нябёс сінеча,
Калі рукам — барвяны ліст,
Калі для сэрца — позірк нечы,
І ўздрыгне сэрца, як калісь...

ЗНІЧКА

І ты мне зорку абяцаў,
І падарыў яе ў шуканні
Цяпла спагады і любові.

І ў нас адліжнела на сэрцы,
Бо мы не ведалі яшчэ,
Што зорка тая наша —
Знічка.