Аляксей Карпюк - Партрэт

Нядаўна да нас пераехаў мой брат. Днямі крочылі мы з ім па вуліцы Савецкай, і брат упершыню з пасляваеннага часу ўбачыў навагрудскую знаёмую. Усе трое мы крыху пастаялі, паўспаміналі мінулае.

Калі ж адышліся, брат мне і аб'явіў:

— Ну ж і кахала тады цябе яна!..

Я на момант знямеў.

— Што ты пляцеш? — прыстаў я да брата, устрывожаны.— Яна ж да цябе ўсё лётала!

— Лётала, ага! Бо ты яе ведаць не хацеў! Усё падбягала ды пра цябе распытвала — аж дзявацца мне не было куды часам!.. Нават у хор да Валынчыка запісалася з—за цябе, абармота, на танцы зачасціла!..

— Ы-ы-ых!.. Чаму ж ты мне пра гэта тады не сказаў? — папракнуў я Валодзьку, прыпамінаючы, што брат у юнацтве рэдка калі мяне разумеў, як рэдка разумеў яго і я.

— А пра што табе было гаварыць? Ты ж тады кахаў Настусіну Верку, а я ведаў, які ты адналюб! — напомніў ён мне даўнюю, цалкам мной ужо забытую, гісторыю з вёскі.— Бывала, прыбяжыць да мяне, уся засумаваная, я раскажу, беднай, што—небудзь пра цябе, Надзя супакоіцца і — да наступнага разу! Два гады так...

Студэнцкі спектакль.

Дэкарацыя і святло — самаробныя, усё трымаецца ка «жывой нітцы». Але артысты гарачыя, сімпатычныя, у ігру ўкладваюць палымяныя душы, чым прыцягваюць публіку. У зале — паўнютка народу. Слухаюць ды глядзяць спектакль, бы зачараваныя.

Пад канец пастаноўкі парваўся провад. Студэнт-электрык схапіў канцы голымі рукамі, прапусціў ток праз сябе (літаральна цераз сваё сэрца!) і гэтым уратаваў вечар. Гледачы толькі заўважылі, што ў фінальнай сцэне п'есы раптам мірганула святло, пасля чаго накал у лямпачках аслабеў, бытта наваліўся дзесьці на правады слон.

Выходзячы з тэатра, жыва абмяркоўваючы спектакль, людзі і ўвагі не звярнулі, чаму да службовага пад'езда падкаціла «хуткая дапамога», а выпырхнуўшы з яе, маладзенькая санітарка на злом галавы паперла па сходках наверх кіслародную падушку.

Дзевяцікласнік Андрэй вярнуўся са школы, бо стала кружыцца галава. Бацькі змералі тэмпературу, а ў сына — сорак градусаў! Ан-дрэй ужо ляжыць у ложку, крэкча, сапе. Маці хворага поіць малі-навым варэннем і ліпавым цветам. Выклікаюць «хуткую дапамогу».

Сястра спрабуе пацыенту даць укол, ды іголка не можа прабіць тугое цела і згінаецца.

— Ого, мускулы якія! — дзівіцца дзяўчына.— Такога яшчэ ў маёй практыцы не было!..

Медсястра ўстаўляе ў шпрыц другую іголку, але вынік той самы. Сагнулася і трэцяя.

Больш іголак у медыкаў няма, «хуткая» ад'язджае.

Ад таго, што ён асаблівы, юнак узрадаваўся і адразу павесялеў.

— Тата, падбяры мне з падлогі пазгінаныя іголкі! — папрасіў.

I праз пару гадзін устаў — бытта ніколі ўжо і не хварэў. Пабраўшы іголкі ў кішэню, памчаў да аднакласніцы, нібы пытацца, што зададзена па хіміі.

Трыццацігадовы Давід — нізкарослы і лысаваты. Таленту яму бог даў на рубель, ды і то медзякамі, але сваю пасрэднасць чалавек сіліцца перакрыць іншым.

У нашым санаторыі, у вестыбюлі, пачнуць гуляць у шахматы, а Давід праз галовы гледачоў ужо крычыць:

— Канём яго здымай, канём, чаго марудзіш?!

Ледзь не адначасова раіць карцёжнікам:

— З валета, з бубновага валета хадзі!.. Эх, казаў я, трэ было слухаць!..

Праз хвіліну Давід таўчэцца ўжо каля іншай кампаніі. У момант сарыентуецца, аб чым гавораць людзі, і ўжо падтрымлівае, бытта сам яе ініцыятар. Кідаюць хлопцы мяч — Давід ужо ля сеткі больш за ўсіх скача ды галосіць. Пачуецца акорд гітары — падхоплівае песню. А выйдзеш на мора — і са здзіўленнем чуеш яшчэ здалёк: яго танклявы галасок стараецца перакрычаць пляжны гвалт.

Як ен толькі паспявае ўсюды?!

Спачатку мужчыны нашай змены на Давіда злавалі. Адзін франтавік нават штурхануў яго ў грудзі, і той адляцеў на пяць кро-каў. Але ж у санаторыях спадарожнікаў сабе не выбіраюць. Паступова мужчыны да яго прызвычаіліся, як прывыкаюць да нуднага распа-радку дня, надта строгай сястры-гаспадыні ды вузкага і цёмнага калідора ў галоўным корпусе...

Праз тыдзень і не ўяўлялі сабе і адпачынку без Давіда. А дзяўчаты і маладзіцы нават ахвотна сталі браць яго ў кампанію, хоць усур'ёз яго не ўспрымалі. Знямоглыя ж бабкі, інваліды ды пенсіянеры ужо без яго, здаецца, і жыць не маглі: лесцілі яму, усміхаліся здалёк, бо Давід нагадваў старым даўно мінулае ды быў той асобай, што ў любы час гатова перад ім дурэць і крыўляцца.

Гэты няўрымслівы блазан з астаткамі запозненага юнацтва — вядома, ахвяра дрэннага выхавання. Вось-вось не стане ў яго салаўя маладосці, нельга будзе строіць з сябе дурня, што ж з яго тады атрымаецца,— яшчэ адзін няўдачнік?