Кацярына Оаро - Сарочае радыё

― Навошта яны гэта робяць? ― пыталася я ў Цімоха. ― Ён жа ўсё роўна едзе ў турму.

― Думаю, яны дабіваюцца, каб ён спазніўся і лічылася, што ён уцёк.

«Я з пакорай прыму ўсё, што мне падрыхтавана», ― чула я ягоны голас у навушніках. Баюся, што калі надрукаваць гэта ― будзе адзін пафас, прыгожыя агульныя словы. «…Г эта значыць, вы больш не будзеце галадаць?» ― «Я нават не буду парушаць рэжым».

А вось голас дачкі ― яго дарожка на камп’ютары была менш густая і высокая: «Не, чарнавікоў ці накідаў кнігі я не знайшла». Трэба будзе аднойчы падказаць ёй паглядзець запісы на дыктафоне. Але толькі пазней, калі жалоба скончыцца.

У рэдакцыі было ціха ― толькі мы з Цімохам ды Сямёныч у студыі. Адчуваўся ледзь улоўны пах паралонавых насадак на мікрафон, гумы на навушніках, пластмасы дыктафонаў, белай паперы для прынтару ― пах радыё. І яшчэ паветра берагло пах кавы і шын ровара, які стаяў каля дзвярэй. Я адчыніла дзверы:

― Ці можна начытацца?

― Так.

Голас павінен быць сур’ёзным, афіцыйным, але не сумным. Нейтральны халаднаваты голас. У мяне не выходзіла. Я паўтарыла першы сказ. Ужо пятнаццаць разоў.

― Начытай алфавіт, а я сам нарэжу, ― паўтарыў Сямёныч барадаты жарт. І я пачала:

― А. Б. В. Г. Д. Дж. Дз…

Раніцою не прачнуцца. Я вярнулася ўчора ўпоцемках, пасля таго як мы павесілі на сайт сюжэт і абнавілі навіны: «Машына з Аляксандрам Казуліным паспела ў калонію за хвіліну да прызначанага тэрміну…» ― і гэта не журналісцкія маніпуляцыі ў загалоўку, а праўда. Скрозь дрымоту я чула, як грукоча па карнізе дождж. Я прачыналася некалькі разоў уночы, а ён усё стукаў, стукаў, стукаў, стукаў і не спыняўся.

Калі ўжо ўзнялася, згадка пра саснёны сон прыйшла да мяне. Я ў нейкай загараднай вялікай напаўпустой, з рэхам, сядзібе сяджу на прэс-канферэнцыі. Яе дае прэзідэнт. Я задаю яму пытанні. Адно за другім. Гляджу на яго і баюся, што ён можа загіпнатызаваць мяне.

«Усю ноч працавала ― і зараз зноў?» ― абурылася мая свядомасць. Я апырскала твар халоднай вадой і заспана ўсміхнулася ў люстэрка ваннай. «Не магу згадаць, што гэта былі за пытанні!»

Выйшла на вуліцу, раскрыла парасон, і з яго тут жа пацякла ручаямі вада. На асфальце наліло велізарныя лужыны. Калі я спазнюся, можна пажартаваць, што абыходзіла іх. Справа маячыла палоска лесу, чамусьці хацелася збочыць туды, схавацца пад хвояй, падыхаць мокрым паветрам з яе пахам. Я не ведала, калі прыедзе маршрутка, спыніцца яна ці, перапоўненая, прамчыцца па лужыне. Адчувалася нейкая цягучасць ва ўсіх цягліцах. Я ўжо амаль дайшла да прыпынку, калі зазваніў тэлефон. «Вось бы…»

― Слухаю.

― Аля, вітаю. Сёння на працу ісці не трэба.

― Чаму? Хто гэта?

― Не перажывай і не падыходзь да офісу. Ты ўжо блізка?

Я пазнала Насту.

― Я, шчыра кажучы, яшчэ толькі на сваім прыпынку.

― Малайчына. Вяртайся дамоў ці ідзі да каго-небудзь. Табе ператэлефануюць, я сама пакуль нічога не ведаю. Бывай.

Я стаяла на прыпынку. Маршрутка зачыніла дзверы і паехала. Цяпер хацелася на працу, а не ў лес. «Прыходзілі ці нешта іншае?» Святлафор загарэўся зялёным, я прайшла тое ж скрыжаванне, што і хвіліну таму, паплялася дадому.

«Ррр-ррр», ― тэлефон зноў завібраваў.

― Таня, у вас усё нармальна?

― Не, у вас таксама?

― Сёння раніцай ува ўсіх незарэгістраваных СМІ ператрусы. Канфіскоўваюць усю апаратуру.

― Адкуль ты ведаеш?

― Ужо ў інтэрнэце напісалі. Але і сайты амаль усе заблакаваныя, бракуе звестак. Мы з мужам сышлі з дому з камп’ютарамі ў заплечніках. Ну, давай, асцярожней там.

Гэта была мая аднакурсніца Вера.

Я падумала, што мяне могуць чакаць у закутку паміж ліфтам і кватэрай. Дайшла да пад’езду, узняцца на свой паверх вырашыла па лесвіцы, на ўсялякі выпадак. Калі што, проста прайду, нібыта я жыву вышэй, нібыта я ― не Аля Ясная.

Здаецца, нікога. Ключ бразнуў у замку. Ціха і хутка, як злодзей, я прашмыгнула за дзверы. Тут усё было так, як я пакінула. Я зачыніла дзверы і прыціснулася да іх спінай. Дзверы ўявіліся мне літымі, велізарнымі. Мне здавалася, я ўмацоўваю іх сваім целам.

З душу выйшаў Алесь. Ён увесь сціснуўся, убачыўшы мяне.

― Пара ― лазня, лёгкі дух.

― Ты чаго дома, Таня?

― Алесь, дай мне, калі ласка, інтэрнэт. У мяне не аплачаны. У нас на радыё… ператрусы.

У інтэрнэце было няшмат: «усе незалежныя незарэгістраваныя рэдакцыі» ― «сёння раніцай» ― «магчыма, не апошнія» ― «канфіскацыі, ператрусы» ― «пакуль не могуць датэлефанавацца».

Я змяніла пароль у пошце і пачала выдаляць лісты, звязаныя з працай. Трэба было ачысціць усе і на камп’ютары, нават тое, што я збіралася захоўваць на памяць: запісы размоваў без мантажу, старыя інтэрв’ю. Калі я выдалю зараз файл «Ірына Казуліна», то больш нідзе не застанецца яе голасу з невыразанымі даўгімі паўзамі, не застанецца таго, што яна расказвала занадта доўга і што мы не маглі змясціць у перадачы.