Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

I гэтая белая шафа табе заўша пад бокам. Калі захацеў, расхілі адно дзверы ды бяры, што душа твая прагне,— халодненькае, аж з расінкамі, свежае...»

Лаўрэн адразу палюбіў і тэлевізар. Як толькі хто прыедзе ў Маскву, Мінск ці нават — у Варшаву, як толькі пускаюць новы завод альбо канал'які-небудзь, тунель — так і дзівіся сабе на яго. Яшчэ прыглядайся, як зараз неспакойна на свеце і людзі цёнгле гінуць — то тут, то там, бытта мала крыві пралілі ў апошнюю вайну.

Толькі туалет і цяпер выклікаў у Лаўрэна няёмкасць. Не мог чалавек прызвычаіцца рабіць тое дома — хоць ты гвалт крычы. Але ж і без гэтага не абыдзешся. Таму карыстацца туалетам стараўся, калі ўсе спалі альбо — выходзілі з дому, а для вартавання часу меў дастат-кова.

Грошы яны з Нінай сыну давалі на голыя сцены, абсталяванне Уладзік набыў сам.

Лаўрэн зараз падумаў:

«Такое абсталяванне, напэўно, каштуе купу гатоўкі!» Праз старэй-шую ўнучку ён стараўся не раз даведацца, колькі яго сын з нявесткай зарабляюць. Але ж Света, хоць у школу і пайшла, а ў грашовых справах яшчэ зусім не разбіралася, таму нічога ад яе і не дабіўся.

Сын у той дзень быў у далёкім рэйсе. Кіра мела вечарам праф-саюзны сход. Нявестка папрасіла схадзіць у дзіцячы садок па пяцігадовага Ігара і да вечара з унукам пагуляць. Лаўрэн сябе да гэтага рыхтаваў — на сэрцы ў яго ад даручэння разлівалася цёплая і гордая хваля.

3

Астыўшы, Лаўрэн адчыніў фортку ды закурыў. Курыў ён мала — устанавіў сабе норму ў чатыры цыгарэціны на дзень і покуль што цвёрда яе трымаўся.

Пускаючы дым на двор, Лаўрэн спыніў вочы на сцяне супроць-леглага дома, шчодра залітага сонцам. Здалося яму гэтага мала, і ён нязграбна лёг на паркеце ды пастараўся разглядзець над будынкамі яшчэ і неба.

Прыглядаўся доўга, уважліва.

Па залаціста-радасных і касаватых праменнях, па высокай нябескай сіняве з белай смугою Лаўрэн адразу вызначыў — цяпер самы разгар бабінага лета.

Лаўрэн усім сваім нутром раптам адчуў пах вывернутай плугамі сыраватай зямлі і абвялага, прыцярушанага пяском бульбяніску. Убачыў, як уздоўж Нёмана, які блішчыць на сонцы, каля кустоў і пералескаў, што на вачах мянялі афарбоўку ды рабіліся больш празрыстымі, шавеляцца палі ад згорбленых над барознамі капачоў. Яшчэ выразна ўбачыў хлопчыкаў, якія з галавешкамі лётаюць ля вогнішчаў, пакідаючы за сабой хвалістыя стужкі дыму з іскрамі. На ўсіх бабах бялелі хусцінкі — бытта жанчыны выйшлі не бульбу дакопваць, а высыпалі ўсе, як адна, на гадавое свята ці з вялікай ахвотай вывалілі цэлай вёскай сена рабіць.

Яшчэ выразна ўбачыў, як пераганяюць пад навесы на зіму камбайны, а чырвоныя волаты мажна і паволі сунуцца праз вёску. Людзі застылі ад жаху ля сваіх дамоў: жалезныя страшыдлы вось-вось рассунуць у бакі вясковыя вуліцы ды змятуць платы з калодзежамі, агародчыкамі, мальвамі і вяргінямі, таму нядарам так ірвуцца з ланцугоў і шалеюць сабакі, а куры, перапалохана кудахтаючы, паўзляталі аж на ганкі і грушы.

У зялёнадалінцаў цяпер галоўны клопат: ці не рассохліся бочкі на капусту і гуркі, дзе ўзяць на зіму апалу, у якой вопратцы спатыкаць сцюжу і маразы, ці дастаткова шчыльныя хлеўчыкі, дзе стаяць парсюкі ды каровы. А калгаснае начальства падлічвае — ці хопіць да вясны корму для быдла.

Яму ўспомніліся і бытта хвастанулі па твары словы п'янаватага Паўла: «Табе будзе карцець даведацца, ці вырасла паабапал Верацейкі атава!..» Захацелася агрызнуцца: «Дурню яловы, а табе гэтаго не адведаць, і ты не радуйса!»

Душу Лаўрэна зноў апякла крыўда на сыноў.

Страшэнна захацелася апынуцца зараз на вёсцы, паўвіхацца за каровамі альбо ссумаваўшымі па рабоце рукамі сціснуць матыку ды грэбацца і грэбацца ў вывернутай плугам баразне да ламаты ў спіне і гэтаксама поўнымі ноздрамі ўдыхаць пах свежай зямлі і бульбы, а шпарамі босых ног адчуваць яе сыры і прыемны халадок.

Ад неспакою Лаўрэн жыва апрануўся. Уладзікаву залатую клетку старанна зачыніў на ключ ды пачаў спускацца з трэцяга паверха.

Прабачце, суседзе, вы па свайго малога пойдзеце ў садзік і сёння?— звярнулася да яго ў пад'ездзе маладзіца — жонка дырэктара.

Ага...

Забярыце, калі ласка, заадно і майго Вадзіка, бо я, мабыць, не паспею!

Чаму не, гэто можно! — узрадаваўся Лаўрэн такому даверу малазнаёмай жанчыны.

Толькі ж на вуліцы ўважайце — пантэра з заапарка ўцякла, чулі, напэўна?

Адно цяпер успомніў і ён, як учора міліцыя па радыё папярэджвала людзей аб небяспецы.

Не такая яна дурная, каб да гэтай пары ў горадзе сядзець — у лесе даўно яна, напэўно. Мало бароў вакол горада?