Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Дарога цяпер, напрыканцы лютага, калі ўдзень прыгравала, слязіла снег маладое вясновае сонца, а ўночы падскакаў мароз, была цвёрдая, ездкая. Пазаўчора з'ездзілі на Шубін па сена (бацька доўга ўпіраўся, не хацеў браць яго з сабою, каб ён не развярэдзіў рану), а вось сёння, пакуль цвёрды снег, шарпак, рашылі падацца па дровы. Пазней, у вясновую хлюпіну ці калі пачнецца работа ў полі, сенакос, дык не будзе на гэта часу. Ды стары Нямкевіч не любіў адкладаць на пазней тое, што можна зрабіць сёння. Да сенакосу, прыхапкамі, дровы трэба парэзаць i пакалоць, каб адразу пасля жніва, яшчэ да асенніх дажджоў, перанесці i скласці ix, аблетаваныя, у дрывотні. А па-другое, такая ўжо ў Янкавінах завядзёнка: у часіну шарпака вазіць з Шубіна сена, а з лесу — дровы.

Конь бег шпарка, i яны хутка апынуліся на пагорку, на Пальку, а за ім, спусціўшыся ў лагчыну, уміг даехалі да свайго лапіка лесу. Развярнуліся, паставілі каня пры дарозе, падкінулі яму сена, а самі па надзеле бацькавага брата, Стася, падаліся да свайго. Тут, у густым ельніку, было цемнавата, настыла, а снег быў у дробных, нібы надзёўбаных ямачках-дзірках (ад упалых зверху камякоў снегу i кропель), але крыху далей, ужо ў іхнім сасонніку, быў нібы іншы свет: там, за яловым ценем, снег бялеўся, нават залаціўся. Яго, а таксама ствалы, быццам ахутаныя празрыстым дымком, шчодра асвятляла высакаватае залатое сонца.

Дзе ўтрымліваючыся на зацвярдзелай скарынцы, а дзе i правальваючыся ў глыбокі зярністы снег ці ў яміны пад папараццю альбо вакол ядлаўцовых кусцікаў, цугам — гаспадар, падперазаўшыся пілой, з сякерамі паперадзе, a Ясік (у кажушку, таксама падпяразаны, дык сапраўдны Іванка-мужычок) i Янка за ім — дайшлі да сонечнага снегу. На ім тут было шмат перамерзлай кары, ігліц, а то нават i невялікіх лапак.

Тут быў іхні кавал дзе густога тонкага, а дзе рэдкага тоўстага хвойніку, уперамежку з маладым алешнікам — з колішнімі дубцамі, што ўцалелі, выцягнуліся i патаўшчэлі пасля колішніх выразак i высечак. Улетку тут было шмат суніц, паблізу алехавай лагчынкі — лісіц, а каля ядлаўцу — баравікоў.

Зачэкала паблізу сарока, перасцерагаючы лес ад людзей; воддаль задзёўб дзяцел, парушаючы цішыню ды надаючы лесу своеасаблівую прывабнасць.

Запыніўшыся толькі на хвілінку (каб акінуць вокам увесь надзел), бацька папраставаў да невысокай крывой, але тоўстай сухастоіны — добра ведаў, не адзін ужо раз абмацаў рукамі кожнае сваё дрэва. Вось тут адразу пачаў абтоптваць вакол снег, ссякаць кусцікі — каб пілаваць пры самай зямлі, не пакідаць на смех людзям высокага пня. Пакуль ён усмалее, абарве моц з зямлёю, калі можна будзе вырваць яго, дык будзе рэзаць i калоць вочы.

— Дзед, давай гэтую зрэжам,— азваўся Ясік i стукнуў кулачком па старой высокай, лічы, без голля, толькі з невялікай зялёнай верхавінкай-чупрынай хваіне.

— Ого! — усміхнуўся i любоўна агледзеў гэтую сасну стары Нямкевіч,— Гэтая таўстуля — табе на новую хату. Будуць i дошкі добрыя на падлогу, i дылі на вокны. Мы з дзядзькам Янакам будзем жыць у нашай старой хаце, а табе, як толькі бацька вернецца з Амэрыкі, адразу пачнём ставіць новы дом. Абудую вас, а тады ўжо буду збірацца ў сваю вечную дамоўку...

Ясік, канечне, яшчэ не зразумеў апошніх дзедавых мудроных слоў; яны ж, сталейшыя, паскідалі кажухі, моўчкі апусціліся на калені i пачалі пілаваць тоўсты, набрынялы смалой, ад таго i цвёрды, як жалеза, камель. Пасыпалася i востра запахла пілавінне (спачатку рудое i сухое — ад кары, а пасля сіне-жоўта-чырвонае—ад абалоні i смалы). Янка быў няўломак, змалку любіў i пыніў мужчынскую работу, але цяпер, калі піла пачала ўядацца глыбей i пакрыху заціскацца, ці то ад доўгай адлучкі ад такой працы, ці то ад развярэджанай раны, адчуў: ные-баліць плячо, стамляецца рука. Бацька ж вунь шоргае i шоргае, нібы яму зусім не цяжка, толькі прыплюшчвае вочы ды час ад часу здзьмухвае з рыжаватых вусоў i барады пілавінне ды пакрыху чырванее. Але вось, калі Янка ледзь стрымліваў боль i стому, той запыніўся i выпрастаўся.

— Я, калі, можа, яшчэ во гэтакі быў,— кіўнуў на Ясіка, загаворваючы не пра тое, што муляла Янку, a зусім пра іншае,— часта ездзіў з бацькам у лес. Удзень — у свой, a ўночы, бывала,— i ў казённы. Дык вот ведаеце, што трэба рабіць, каб далека не было пілы чуваць? Не? Трэба камель кажухамі абгарнуць. Тады дзерава не звініць, не пяе, а глушэе.

Зірнуў на Янку i, мусіць, заўважыў на яго твары пакуту.

— Калі прыехалі ўжо, дык давай зрэжам хоць гэтую хвою. Толькі рэжма паціху,— прамовіў i калі зноў запілавалі, дык ужо не спяшаўся, стараўся большы цяжар браць па сябе, а каб ён часцей цягаў пілу ўлегцы.