Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Як? — здзівіўся Васілевіч.— Мы ж ехалі за столькі соцень вёрст! Нас паслаў дзесяцімільённы народ!

— У міністра клопат пра ўсю Расію,— непарушна адказала бландзінка.— Вас прыме служачы нашага міністэрства,— i яна назвала пакой, куды ісці i да каго.

Яны паапускалі галовы: Керанскі выганяў ix.

— Hi хвіліны ўвагі! — уразіўся Шуляк.

У служачага міністэрства юстыцыі, да каго ix адправілі, прыёмнага пакоя не было, дык яны мусілі стаць у калейку на калідоры i падперці плечукамі сцены. Калі дайшла чарга ім заходзіць, гэты службовец — высокі, маладжавы, у зялёным паўвайсковым касцюме i ў ботах, худы, як хворы на саліцёр,— выйшаў з кабінета сам, буркнуў: «Извините, господа. У меня обед»,— и падаўся палуднаваць. Зусім не зважаючы, што яны ехалі ўсю ноч, на тое, што яны яшчэ не толькі не палуднавалі, але нават i не снедалі.

Абражаныя, яны нікуды не пайшлі. З добрую гадзіну тапталіся па калідоры — каб не ўпусціць сваю калейку.

Паўвайсковец, калупаючыся запалкаю ў зубах, вяртаўся з полудня паволі, весела перамаўляючы ca сваім знаёмым.

— Заходите,— буркнуў, адчыніў дзверы ў кабінет, але не ix прапусціў, а сам зайшоў першы. I калі важна сеў за пісьмовы стол, фанабэрліва сказаў: — Аляксандр Фёдаравіч даручыў мне пазнаёміцца з вашай «нацыянальнай праграмай». Я яе прагледзеў. Скажыце: вы пры сваім розуме?

— Прабачце,— разгублена прамовіў Васілевіч.— Вы — супраць? Нават маленечкіх нашых просьб?

— Катэгарычна!— непарушна адказаў той.— Вы i самі страцілі развагу, i іншым паказваеце паганы прыклад! Можна было б вас зразумець, каб вы, скажам, дабіваліся толькі абласнога самакіравання, увядзення ўрокаў роднай мовы i літаратуры ў школы. Але ж вы вунь на што пасягаеце: на аўтаномію, на пасаду «камісара па справах Беларусі пры Часовым урадзе», на стварэнне воінскіх часцей з вашых землякоў, на выкладанне ва ўсіх школах на роднай мове i г. д.

— Прабачце,— узбуджана, але па-ранейшаму стрымана сказаў Васілевіч.— А як тады разумець словы з дэкларацыі Часовага ўрада пра вольнае развіццё нацый? Гэта што — гульня?

— Не час цяпер, разумееце, займацца нацыянальнымі справамі. Ёсць больш пільныя клопаты.

— Слухаю я вас, паважаны грамадзянін, i адчуваю: вам не рэвалюцыя, не перамены патрэбныя, а патрэбен толькі «дворцовый» пераварот...— сумна пахітаў галавою Васілевіч.— Вы зусім не адышліся ад сумна вядомага пана Сталыпіна, які гадоў пяць назад сказаў пра нас, беларусаў, прыкладна такое: «Мэта наша — паставіць крыж на племянной палітычнай барацьбе, якая тут (у Беларусі) ідзе, i абараніць тут уладным i рашучым словам расійскія дзяржаўныя інтарэсы».

Колькі яны ні дыскутавалі, нічога гэтаму чыноўніку не даказалі. Выйшлі з яго кабінета расчараваныя.

— Неверагодная глухата да нашага болю! — прамовіў Шуляк.

— Ясна, хлопцы,— уздыхнуў Красноўскі.— Што-што, a волі не даюць. За яе трэба біцца!

Прыгнечаныя, кленучы Керанскага, яны паблукалі па горадзе, спрабуючы дзе-небудзь перакусіць. Урэшце натрапілі на рэстаран са сціплым меню, падсілкаваліся.

Пабываўшы ў Кужэльнага ў Петраградскім камітэце БСГ (а іхняя партыя тут, як ім сказалі, расце з кожным днём[ 10 10 У красавіку ў петраградскай арганізацыі БСГ ужо налічвалася звыш 1000 членаў. ]), Васілевіч, Шуляк i Нямкевіч падаліся на вакзал — браць білеты i вяртацца ў Мінск. I дзень сцерлі, i лапці здзерлі, i не паспавядаліся.

Перад ад'ездам ix нечакана ў пачакальні знайшоў былы Васілевічаў i Нямкевічаў сябрук, Лідскі. Той, выпадкова зайшоўшы да Гартнага дадому, уведаў пра ix i адразу ж паехаў на вакзал.

Шуляк не ведаў яго; Васілевіч злаваў за былое i свядома ўхіліўся ад размовы. Лідскі прыстаў да Нямкевіча.

— Ну што, чалабітчыкі? — пасміхнуўся.— Не прызнаюць?

— А табе што — радасць? — бачачы пахмурнасць Васілевіча i Шуляка, недружалюбна запытаў Нямкевіч.

Лідскі, сыценькі, акруглелы панок, у залатых акулярах, у шыкоўным паліто з каракулевым каўняром i ў каракулевай папасе, з жоўтаю «прафесарскай» папкай пад пахаю, не збянтэжыўся.

— Драўлянага палаца з саламянаю страхою захацелі? — ухмыльнуўся.— Драўлянай лавы замест трона? Правіцеля ў зрэбных портках i лапцях?

— Ведаеш што, разумнік...— не вытрываў, ускіпеў Васілевіч.— Ідзі ты... Не мазоліў вочы апошнія гады — не мазоль i цяпер!..

— Я даўно ўжо ўталкоўваў вам: марна вы затуляеце далоньмі сваё цяпельца i хукаеце на яго! — не супыняўся Лідскі.— Hi Петраград, ні родны люд вас не прыме...

— Хадзем адгэтуль,— Васілевіч пацягнуў Шуляка за локаць, адыходзячыся ад непажаданага земляка-петраградца.— Няхай адзін пацешыцца нашым болем, нашымі слязьмі...