Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Як толькі закончыўся з'езд i ўсе пачалі разыходзіцца, Муха адарваўся ад сваіх (тыя, нібы ап'янелыя, не заўважылі, што ён адышоў) i пашыбаваў на Шпітальную вуліцу. Да Дзядзі.

Муха другі раз ішоў сюды. Раней яны сустракаліся толькі ўвечар ці ўночы ў «сваім месцы», а вось учора i сёння, каб адразу ж усё ўведаць пра з'езд, Дзядзя сказаў зайсці ў яго прыстанак. Ён, як цяпер ужо выявілася, быў насупраць гарадскога саду, на першым паверсе двухпавярховай камяніцы.

На дамоўлены стук i сёння адчыніў сам Дзядзя — у тапачках i ў паласатым сіне-белым халаце, лысы, з узлямчанымі касмылямі над вушамі i на патыліцы. Зусім нізкі, прыгорблены, змарнелы.

Муха зноў з вузкага цёмнага калідорчыка ўбачыў Дзядзеву аднапакаёўку з кухняй i ваннаю. Той моўчкі запрасіў яго ў пакой, дзе былі i гасцёўня, i спальня,— i цяпер на ненакрытым круглым стале з точанымі ножкамі скупа мігцеў парафінавы каганец, пры адной сцяне стаяла старая, нічым не засланая, з выпхнутымі спружынамі канапа, а насупраць грувасціўся даўні, абламаны шэры камод, над якім вісела карціна, зноў, як i ўчора, цёмная, невыразная.

Дзядзеў аскетызм уразіў Муху. Няўжо можна цвяроза, аддана асудзіць сябе гэтак дзеля ідэі?

— Сядайце,— суха прамовіў Дзядзя i паказаў на крэсла каля стала, сам сеў насупраць.— Расказвайце.

— Я — са з'езда,— як i патрабуе Дзядзя, коратка i ясна пачаў гаварыць Муха,—З'езд прыняў пастановы, выбраў БНК, прэзідыум i старшыню.

— Паразумеліся? — ухмыльнуўся той.— Не перагрызліся?

— Ветэраны i лідэры здолелі ўтрымаць усіх у адным сілавым полі...— адказаў Муха.— Вось спіс членаў БНК, а таксама копія пастановы з'езда.

Дзядзя падсунуў бліжэй да яго каганец i буркнуў:

— Чытайце.

Муха прачытаў.

— Хм! — хітнуў галавою Дзядзя.— У прынцыпе ваша сходка — усяго толькі прыватная нарада, а па яе замашках—сапраўды, установачны з'езд з прававою асноваю... Аўтаномія, рэарганізацыя мясцовага самакіравання, банк, універсітэт, друк, школы на роднай мове... Чорт пабяры, гэта гучыць!.. Ну, а каго выбралі старшынёю?

— Скуранога.

— Як? — падняў на лоб бровы Дзядзя,— Узнялі кансерватара?

— Спадзяюцца, што памогуць руху сувязі Скуранога ў Мінску, у Петраградзе i яго вялікія грошы...

— Ну, а сам ён што?

— Рады.

— Значыць, захацеў стаць беларускім удзельным князем...

Муха, бачачы, што Дзядзя думае, замаўчаў.

— Вулкан рэвалюцыі можа выплюхнуць што хочаш...— прамовіў той.— Але няхай вашы землякі трохі пацешацца, паўпіваюцца поспехам. Трэба яшчэ болей падсыпаць ім жару, каб яны зусім страцілі развагу, пачуцці рэальнасці. A ў рэшце рэшт рэальнасць будзе суровая: паколькі амаль усе вашы «ўрадоўцы» люд не грашавіты, паколькі маёмасныя не ўсе пойдуць за вамі, то рана-позна трэба будзе пачухаць патыліцу: а дзе ўзяць грошы на ўрад i на яго апарат, на банк, на кнігі i газеты, на універсітэт, тэатры i школы? А без грошай ніхто не зможа стаць гаспадаром! Дык прыйдзецца рана-позна самім жа заваліць сваю справу, не паразумецца i перасварыцца.

Муха маўчаў, слухаў.

— Але будзем пільна трымаць i ix пад каўпаком, назіраць, як яны мітусяцца...— зларадна прамовіў Дзядзя.— Тое, што трапілі ў кіруючае ядро i вы, выдатна. Kaгo з маладзейшых, з вашых сяброў можам мы «уловить», «вспоить и воспитать» для лідэраў вашага руху, але для нашых інтарэсаў?

— Нават не ведаю,— паціснуў плячыма Муха.— Усе шчырыя, апантаныя сваёю ідэяю.

— Тады каго i як можна спакусіць? Перасварыць?

— Лашковіч схільны да гарэлкі, Шуляк — да жанчын i самалюбства, Васілевіч — да спрэчак, гарачы Нямкевіч лёгкаранімы...

— Дык i націскайце на гэтыя слабасці,— ужо не толькі параіў, але i загадаў Дзядзя.— I заадно смялей, дзейсней спажывайце свой гумар, сатыру. Усё іхняе, вартае ўвагі, але небяспечнае для нас, высміхоўвайце, апашляйце i разбурайце анекдотамі, баечкамі. Як мне кажуць, вы гэта ўмееце рабіць няблага.

— Добра,— адказаў Муха.

— Не зусім разумееце мае новыя павяленні? — усміхнуўся Дзядзя.— Не задумлівайцеся лішне, Георгі. Выконвайце — i «воздастся вам»... Усяму свой час: радзіць i паміраць, сеяць i вырываць, плакаць i смяяцца, раскідаць каменні i збіраць ix, абдымаць i ўхіляцца ад абдымкаў, шукаць i траціць, маўчаць i гаварыць, любіць i ненавідзець, час вайне i міру... Ясна?

— Ясна,— усміхнуўся i Муха.

— Дзякую, Георгі,— Дзядзя падняўся, падаў руку, невялікую, кволую, халодную, як лёд.— За сваю работу вы вартыя таго, каб мы падвысілі вас на яшчэ адзін градус. У самы блізкі час, думаю, i падвысім. Гэтыя дні выведвайце, з чым паедуць вашы ў Петраград. Мы павінны тэрмінова i грунтоўна перадаць у Петраград усе звесткі i пра ваш з'езд i яго рэзалюцыю. Іначай «Вярхоўны савет народаў Расіі» падсыпле нам на арэхі за марудлівасць...