Генрых Далідовіч - Свой дом

Калі ўвайшоў у свой двор, убачыў звыклую карціну: сусед, Чарвякоў, катае на саначках захутаную ў паліто і цёплую хустку яго Галю. Там, дзе павінен быў відаць яе твар, была толькі маленечкая дзірачка і з яе пазірала адно доччына вочка.

— Не змерзла? — прысеў на калені, разгарнуў хустку і ўзяўся за яе носік. Ён быў цёпленькі.

Тая задаволена захітала галавою: не.

— Ох, песціць цябе дзядзя Алесь!

— Наўмысна ўцёк з хаты,— усміхнуўся Чарвякоў, трымаючы ў руцэ вяровачку ад саней. І, бачачы, што Жылуновіч занепакоіўся (не дай бог, можа,, не паладзілі жонкі?), патлумачыў: — Ад госця...

— А хто такі? — ажывіўся Жылуновіч.— З Мінска хтосьці?

— Не. З Петраграда. Кужэльны.

— Чаго?

— Ды прыехаў быць пасрэднікам. Паміж намі і Сталіным з Мясніковым. А па-другое, падае ідэю склікаць у Мінску новы Усебеларускі з'езд.

— Авохці мне! — аж пакруціў галавою Жылуновіч.— Зноў — Кужэльны!

— Кажа, калі Белнаком і Маскоўская Белкамсекцыя адвернуцца ад яго, дык ён адзін возьме ўсё на сябе...

— Ну, свінтух! А па-другое, мусіць, Сталін зноў, як і нядаўна, выцягнуў яго на свет божы, каб раскалоць наш рух... Якраз жа гэты авантурыст Кужэльны летась, у снежні, спачатку склікаў Усебеларускі з'езд у Магілёве, а пасля, калі нічога не дабіўся, лез у лідэры на з'ездзе ў Мінску...

— Можа нашкодзіць...

— Заўтра ж пашлём тэлеграмы ва ўсе нашы секцыі, у Смаленск, у Мінск, каб адусюль турылі прэч самазванца...

1.

З газеты «Западная коммуна» — органа Аблвыказаха — за 21 снежня 1918 года.

«Спрашивается, зачем эта игра в советские республики, что она может дать положительного в борьбе пролетариев за власть? Ведь для нас ясно, что Советская власть ставит своей задачей не создание новых государственных границ и снесение старых, не создание национальной обособленности в рамках маленьких национальных государств, а снесение всяких национальных рогаток и слияние пролетариев всех стран в единую социалистическую республику... Провозглашение Советской республики Белоруссии не только не служило бы интересам борьбы с националистическими тенденциями мелкой буржуазии, но как раз развивало бы простор этим тенденциям. А это не в интересах социалистической революции. То, что мы признаем допустимым в одном месте в силу тактических соображений, не должно быть перенесено в другие места, где таковых практически соображений нет и не может быть...»

2.

Першы дзень

У гэты ж дзень, 21 снежня, а шостай гадзіне, у адным з самых вялікіх пакояў Белнацкома сабраліся дэлегаты буйнейшых Беларускіх камуністычных секцый на сваю першую Канферэнцыю.

Яе пачаў Жылуновіч. Як заўсёды, у сваім адзіным, але дыхтоўным гарнітуры, жвавы.

— Таварышы! — прамовіў ён урачыста, агледзеў усіх праз добра прачышчаныя акуляры.— У нашых камуністычных сэкцыях цяпер звыш 200 членаў і звыш 300 ім спачуваючых. Сюды, на наш з'езд, прыехалі ад пяці сэкцый: ад маскоўскае — Жылуновіч, Няцэцкі, Чарвякоў, Дыла, Чарнушэвіч, Блізнюк і Рыбак; ад пецярбургскае — Усціловіч, Памецка, Макарэвіч і Балбека; ад саратаўскае — Бяганскі, Баркоўскі і Пратакоўскі; ад Тамбоўскае — Драка-Дракон, Ханін і ад менскае — Русецкі. Ёсць звесткі, што яшчэ пад'едуць два дэлегаты ад невельскага павятовага камітэта РКП і адзін пасланец ад менскай белсэкцыі — Клыш. Дык якая ваша думка: пачаць работу нашага з'езда ці пачакаць астатніх дэлегатаў?

— Пачаць! — пачулася адразу некалькі галасоў. А калі ён папрасіў прагаласаваць, то паднялі рукі ўсе адзінагалосна.

— Таварышы,— павёў далей Канферэнцыю,— на наш з'езд прыйшло шмат тэлеграм. Ад нашых камуністычных сэкцый, ячэек у многіх расейскіх гарадах, камуністаў, ад бежанскіх, салдацкіх, работніцкіх камітэтаў, ад вучоных, дзеячаў культуры, а таксама ад менскіх камуністаў, якія вітаюць нас і ідэю абвяшчэння беларускай дзяржаўнасці. Дазвольце ад вашага імя ўсім шчыра падзякаваць.

Дэлегаты дружна запляскалі.

— Цяпер, таварышы, давайце выберам наш рабочы прэзідыум,— калі воплескі сціхлі, сказаў ён.— Каго вылучым за старшыню?

— Жылуновіча,— падаў голас Лагун.

Дыла, Усціловіч, Чарвякоў:

— Жылуновіча!

Прагаласавалі. За яго былі ўсе як адзін.

— Дзякую,— пакланіўся, адчуваючы прыліў расчуленасці ад такога ўсіхнага даверу.— А цяпер вылучайце ў прэзідыум і іншых таварышаў.

Макарэвіч: За таварыша старшыні — Усціловіча.

Рыбак. За сакратара — Чарнушэвіча.

Няцэцкі. І Блізнюка.