Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Паедзем да маёй лепшай сяброўкі.

Бачачы, што я сумеўся ад таго, што трэба ехаць да незнаёмага чалавека, супакоіла:

— Яна жыве адна. Да ўсяго выдатны чалавек. Мы з ёй як сёстры.

Скажу шчыра, я не зразумеў, што i дзеля чаго Ксеня задумала ўсё гэта, чаму сабралася павячэраць са мной на кватэры адзінокай жанчыны?

Назаўтра я прачнуўся даволі позна.

Пасля ўчарашняй позняй гулянкі я адчуваў сябе добра, дык як толькі адплюшчыў вочы, убачыў у шчыліне сярод зацягнутых штор ужо яркае дзённае святло, пачуў звыклыя гарадскія гукі i шум, адразу ж успомніў усё да драбніц.

Ксеніная сяброўка (недзе нашых гадоў, разведзеная, дачка яе вучыцца ў Мінску ў інстытуце) сустрэла нас у сваёй двухпакаёўцы вельмі прыязна. Калі мы зайшлі, нас ужо чакаў багаты стол. Але за ім былі мы не ўтраіх, неўзабаве сюды ўкуліліся яшчэ дзве Ксеніныя сяброўкі — як я потым зразумеў, тая згуртаваная кампанія, якой яны зрэдку сустракаюцца i бавяць свой вольны час, не дапускаючы сюды ні мужчын, ні іншых жанчын. Я трапіў сюды з-за міласці Ксені, галоўнай завадатаркі кампаніі.

Сапраўды, Ксеня была душой нашай бяседы. Мала таго што была шыкоўная ў цёмнай доўгай сукенцы з глыбокім дэкальтэ, з яркім ланцужком караляў, дык яшчэ першая заводзіла размовы, жартавала, а пазней, калі прыгубілі крыху каньяку, i спявала. Адно, што трошкі бянтэжыла мяне, было тое, што яна чамусьці не толькі намякала, але i перабольшвала: мы з ёй больш чым знаёмыя, зусім блізкія людзі, увесь час натхняючы, каб я любаваўся ёю.

Вярталіся з гасцей ужо апоўначы. На таксі. На лёгкім падпітку, зачараваны Ксенінай жвавасцю, я туліў яе да сябе. Яна, тут ужо раптоўна аспакайнелая, нават нібы стомленая, не адсоўвалася, але заціскала мае пальцы пад пахай, каб не бачыў ix шафёр, ды час ад часу прыемна казытала мне шчаку каўняром паліто i пышнай шапкай. Праўда, калі рука мая стала ўжо засмелая, Ксеня папрасіла:

— Не трэба, Васілёк. Мы ж сталыя людзі.

— Няпраўда. Мы з табой яшчэ зусім маладыя. Мне сёння вельмі прыемна, чуеш?

— Я рада, што ты задаволены.

— Я не пра тое, Ксеня, — шчыра прамовіў я. — Мне прыемна якраз з табой.

Яна нібы не чула гэтага, перавяла гутарку на іншае:

— Глядзі, якая цудоўная цёмна-белая ноч! Можа, нарэшце зіма стане снежная.

— Для мяне цудоўная ты, — вёў сваё я. — Мы павінны сустрэцца яшчэ i заутра. — I ёй на вуха: — У гасцініцы. Чуеш?

— Вадзіцель, — зноў нібы не пачула мяне Ксеня, — мне вось за той высокі дом.

— Давай яшчэ паездзім, як ты кажаш, у цудоўную цёмна-белую ноч! — папрасіў я. Мне вельмі не хацелася разлучацца з Ксеняй.

Аднак каля свайго дому яна тут жа пацалавала ў шчаку i борздка вышмыгнула з таксі:

— Спакойнай ночы, Васіль Данілавіч. Я вам заўтра пазваню.

Калі мы ад'ехаліся ад Ксенінага дома, малады таксіст дазволіў сабе пажартаваць:

— Чаго не ўзялі з сабой? Красівая бабёнка! Далі б швейцару сотню — прапусціў бы...

Я такой размовы з чужым чалавекам, які, відаць, нагледзеўся ўжо ўсяго, не падтрымаў.

Цяпер вось, калі прачнуўся i ляжаў зусім цвярозы i зямны, мне было сорамна. За свае ўчарашнія захопленыя позіркі на Ксеню, за абдымкі i шэпты ў таксі. З гэтай няёмкасцю мыўся, снедаў у гасцінічным кафэ, купляў, а затым чытаў новыя газеты. Адчуваў: я — патрэбны для Ксені чалавек, але не больш. Яна нямала пастаралася, каб улагодзіць мяне як рэдактара яе кнігі, але як толькі я дазволіў большае, дык яна даволі нязмушана абсекла мяне. Я не ведаў, што яна скажа, калi пазвоніць мне. Бадай, будзе прыкідвацца, што між намі нічога не было глыбей за сяброўскія стасункі, будзе пра штосьці гаманіць, жартаваць, што рабіць ёй не зусім цяжка. Я не ведаў, як буду паводзіцца ў адказ. Што ні кажы, яна спадабалася мне, i я міжволі загарэўся зноў пабачыцца з ёю.

Ксеня доўга не званіла. Абзыўнулася толькі пад вечар.

— Гэта я, — голас яе быў бадзёры. — Як правёў цудоўную цёмна-белую ноч?

— Дзякуй. Няблага.

— А чаму не добра?

— Было сумнавата аднаму пасля такога вясёлага вечара, — прыглушана, з адпаведным намёкам адказаў я.

— Якраз пасля вясёлай успышкі патрэбен спакой, a часамі i добры смутак, — адразу ж астудзіла мяне Ксеня.

— Але не адразу. Ва ўсім гэтым патрэбен плаўны пераход.

— А ты, скажу шчыра, небяспечны.

— Чаму?

— Бач ты, яшчэ прыкідваецца, што нічога не разумее.

— Дык у чым я небяспечны?

— Нібы мяккі, далікатны, але настойлівы. Такія мужчыны, як ты, бываюць пераможцамі-сэрцаедамі. Я цябе пабойваюся ўжо.

— Не бойся, я не людаед. Хачу вось бачыць, чуць цябе, — прамовіў яшчэ больш прыглушана i мякка. — Заходзь, калі ласка, у маю келлю.