Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Пераплялі рукі, выпілі каньяку.

— Трэба змацаваць усё добрым пацалункам, — калі паставілі шклянкі на стол, сказаў я i змусіў яе падняцца. A калі яна паслухала, устала, я моцна прытуліў яе i ўжо ўпіўся ў яе вусны. Яна спрабавала адхіліцца, але я не адпускаў, разгараючыся ад таго, што адчуваю яе калені, грудзі, што мяне хмеліць водарны пах яе валасоў.

Ды яна зноў вызвалілася, папрасіла:

— Супакойся. Ты пераходзіш сяброўскую мяжу, парушаеш наша пагадненне.

— Мы не проста сябры, — адказаў я. — Ты жанчына, я — мужчына. Я зачараваны табою, я не магу сядзець каля цябе спакойна, як статуя. У мяне па-маладому б'ецца сэрца, кружыцца галава, я хачу гаварыць табе пяшчотныя словы, лашчыць цябе.

— Усё-такі я гаварыла праўду: i ты небяспечны, — баранілася яна.

— Кажу ж, я не статуя, а жывы чалавек. Кажу ж, я прагну цябе.

Яна давалася ў рукі, адказвала на пацалункі, але як толькі я пачынаў вызваляць яе ад свэтарчыка, з хваляваннем бачыць станік, пад якім поўніліся яе снежнай белізны грудзі, яна зноў i зноў рэзка адхілялася, папраўляла на сабе адзенне i, здаецца, ні кроплі па-жаночаму незапалымнелая, астуджвала мяне:

— Вазьмі сябе ў рукі, Васілёк, Не змушай мяне згаджацца на тое, да чаго я амаль абыякавая.

— Не веру, — гаварыў я, адчуваючы, што ўсё болей распаляюся i не магу не дабіцца свайго. — I ты не статуя, а жанчына. Нагаворваеш вось абы-што пра сябе.

Праз хвіліну-другую акно было зашторанае; мы, з разутай ужо Ксеняй, апынуліся на ложку; я даў поўную волю рукам, а яна адчайна абаранялася, просячыся ўжо:

— Не-не. Прашу: не трэба... Хочаш, я знайду табе прыгожую i страсную жанчыну? З кватэрай!

— Мне не трэба іншая, — я ўжо не адступаў. — Мне трэба ты, толькі ты.

— Ты дабіваешся свайго супраць маёй волі.

— Няўжо я табе зусім не падабаюся?

— Падабаешся, але...

— Ксеня, шчырая i добрая жанчына, не адмаўляйся, будзь маёй, — задыхаўся ад барацьбы i страсці я.

— Не. I не насільнічай, калі ласка.

— Мы ж з табой абое не зусім шчаслівыя людзі, добра не ведаем, што такое каханне, — настойваў я. — Сам лёс збліжае нас, каб мы разам адчулі вялікі дар кахання i радасці.

— Гэта — словы, што насачынялі пісьменнікі. Я не чытаю тыя мясціны, дзе яны пішуць пра «вялікі дар кахання i радасці». Няма гэтага.

— Ёсць. Якое жыццё было без гэтага? Дык не трэба самім абкрадваць сябе, глушыць у сабе чалавечае, пачуццёвае i пяшчотнае.

— Цябе можна аддаць пад суд. За спакусу, — Ксеня была па-ранейшаму разважлівая, не дазваляла скінуць з яе джынсы, але, здаецца, пачала ужо змагацца слабей.

— Судзі, — прашаптаў я ўзнёсла, прадчуваючы блізкую перамогу. — Судом любові.

— Нядобры ты... — паскардзілася i ў гэты ж час нават крышку прыпаднялася, каб быць без цеснаватых i каляных джынсаў. — Непаслухмяны... Упарты... Настойлівы...

— Ды не магу ўжо я без цябе, — вёў сваё я. — Сам лёс зводзіць, каб мы былі разам. Я цябе даўно ўжо шукаў...

— Я зусім не тая, — адказала яна, ужо дазваляючы лашчыць калені, сцёгны.

— Тая. Толькі ты сама абы-што нагаворваеш на сябе, — прамовіў я і, адгарнуўшы свэтарчык, прагна прыпаў вуснамі да яе ў меру паўнаватага, вабнага жывата;

Ксеня спачатку, здаецца, абурылася ад такога майго учынку, а пасля ўздыхнула, паднялася крыху i прытуліла мяне да сябе, дазваляючы, каб я стаў яе ўладаром. Аддаючыся, зноў уздыхнула:

— Колькі гадоў ужо адбівалася ад мужчын, а табе вось саступаю ў першую ж сустрэчу. Ты, мусіць, зусім легка бярэш жанчын.

— Павер, Ксенечка, я не донжуан, але не магу без цябе, — мабыць, крыху па-мужчынску эгаістычна я быў задаволены ад поспеху i заадно пачаў спрабаваць скінуць з яе свэтарчык.

— Гэтага не трэба, — папрасіла яна. — Чуеш? Я ніколі i нікому гэтага не дазваляла. Нават мужу.

— А мне дазволь, — не адступаў я. — У цябе маладыя i прыгожыя грудзі. Дазволь прыласкаць ix.

— Не сачыняй, — нібы не згадзілася, але перестала запыняць мае рукі. — Тугія i прыгожыя яны былі некалі. Цяпер яны вялікія i цяжкія.

Яе грудзі, сапраўды, былі буйныя, ужо не стромкія, але ўсё роўна вабілі вока паўнатой i пяшчотнай белізною.

— Гэта ж трэба так нагаворваць на сваю жаноцкасць!— прамовіў я.

— Казак-разбойнік!

Я, дагэтуль не спешчаны жаночай страсцю i ласкай, шаптаў Ксені, здаецца, самыя цёплыя i ўзнёслыя словы, быў пяшчотны, а яна была спакойная, ні разу не ўсклікнула, толькі заплюшчыла вочы ды лёгка сашчаміла на маёй шыі рукі.

Пазней, калі ляжалі побач i я ўжо супакоіў трымценне, Ксеня, прыкрыўшы прасцірадлам грудзі, павярнулася i доўга пазірала мне ў вочы.