Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Паглядзім... — падзякаваўшы, усміхнуўся я, развітаўся i адышоўся.

Калі пасля азірнуўся, дык убачыў, што Вікця не кліча да сябе пакупнікоў, a стаіць i з нейкаю журбою пазірае мне ўслед.

1976

Нібы ўцякачка ад пагоні,

Да сэрца тулішся майго.

Ты ўжо ў каханні у палоне,

Яшчэ не зведаўшы яго.

Лазінкай кволай гнецца цела,

А прагны рот шукае мёд.

Ты б вырвацца яшчэ хацела,

Ды зацягнуў вадаварот

(пераклад з нямецкай У. Папковіча).

Тады я, узбуджаны i неўгамонны, паехаў у камандзіроўку на два дні раней, чым трэба было.

Жонка прадчувала, што неспакой мой незвычайны, не хацела, каб я пакідаў дом нават на кароткі час, знаходзіла для мяне сотню ўсякіх клопатаў, ды я, разумеючы ўсё, але ў той жа час амаль ненавідзячы справядлівую жонку, настаяў на сваім. Я ўжо не мог не вырвацца са сталіцы, дзе мне да адчаю надакучыла амаль усё: работа, хатнія турботы, газеты, дзе глумілі «нацыяналістаў i нефармалаў» i ca слязамі пісалі пра былое «святое». Мне хацелася трапіць у незнаемы мне горад, да іншых людзей, з якімі не было яшчэ цяжару сустрэч, размоў i непрыязі да ix, урэшце, выйсці з кватэры з дарожнай сумкай у руцэ.

«Ты імкнешся да жанчыны, — нарэшце сказала мне тое, што думала, жонка. — Едзь, гуляй, калі я i дзеці табе ўжо не самыя дарагія».

«Еду!» — абурана адказаў я, хоць, калі выскачыў з кватэры i ехаў на метро на чыгуначны вакзал, адчуў пякучы сорам за свае паводзіны, за тое, што крыўджу жонку, добрую маці i гаспадыню, з якой нашьм дзецям, як кажуць, уежна i ўлежна.

Праўда, ужо ў плацкартным вагоне, у паўкупэ, дзе я сядзеў толькі адзін, крыху паспакайнеў, настроіўся на даўгаватую дарогу, на сустрэчу з іншым, меншым горадам i з Ёю. Жонка мела рацыю: я хацеў пабачыцца з той, з якой яшчэ ні разу не пазіралі адно аднаму ў вочы, толькі даволі часта летась i сёлета размаўлялі па тэлефоне. Я зусім не ведаў, якая яна: высокая альбо нізкая, стройная ці нязграбная, вабная або непрыгожая. Зразумеў толькі, што яна недзе майго веку — пад сорак гадоў. Гэта значыць — у тым узросце, калі яшчэ можна захаваць свежасць i маладосць пачуццяў, нават больш — у гэты чалавечы век пачуцці ўжо не бяздумныя i сляпыя, а развітыя, могуць адгукнуцца на чыесьці шчырыя пачуцці ca сталай глыбінёю, якая ў маладыя гады яшчэ недасяжная.

Спачатку мы з гэтай Ксеняй гаварылі толькі пра яе манаграфію (яна хацела выдаць яе кнігай, а мяне прызначылі быць рэдактарам рукапісу), а пасля паступова пачалі азнаёмлівацца як людзі. Яна зацікавіла мяне як суразмоўца, як чалавек-жанчына. Можа, i таму, што я ў гэты час, маючы ўжо неблагую пасаду ў выдавецтве, прыстойны на той час аклад, прыгодную для сям'і кватэру, — адным словам, пры сваім дабрабыце нібы апамятаўся: ці не запыніць свой імклівы бег i пачаць жыць іначай?

Я яшчэ i да нефармалаў адчуваў: не зусім так i не тое раблю, мая кандыдацкая па гісторыі амаль нічым не лепшая за іншыя кандыдацкія i доктарскія, у ix зусім мала навукі, амаль адна, як можна сказаць на зэкаўскім жаргоне, туфта — фальш i фальсіфікацыя. Трэба ўсё рабіць нанова. I галоўнае, шчыра ды праўдзіва. A калі стала сорамна за тое, за што набыў кар'еру i заробак, кілзанула i іншае адчуванне: ты пражыў ужо сорак гадоў, але i ў сваім, асабістым, мабыць, жыў не так, але жыццё не чакае, калі ты разбярэшся, як трэба жыць, а шпарка праносіцца побач, усё адчувальней выяўляючы, што ў цябе ўсё менш i менш здароўя ды сілы.

Да ўсяго гэтага, скажу шчыра, мяне начала стрэмчыць яшчэ адна рэч, пра якую я не толькі нікому не мог сказаць, але намагаўся нават не думаць сам. У свой час я даволі выпадкова, пашкадаваўшы, ажаніўся са старэйшай на дзесяць гадоў дзяўчынай. Яна, мая жонка, была цнатлівая i, як казаў ужо, гаспадарлівая. Першы час мы жылі дружна, ніяк не заўважалі розніцы ў нашых гадах, але пазней, калі ёй мінула за сорак, а мне наблізілася да трыццаці, усе вакол i мы таксама пачалі адчуваць гэта. Далей мы ўжо не святкавалі яе юбілеі — сорак пяць i пяцьдзесят гадоў; жонка, ведаючы, што паміж намi няма ранейшай інтымнасці (калі я, бывала, гарэзаваў, расштурхоўваў яе, яна ўжо вельмі не адгукалася, магла сказаць: «Які ты ненатольны. Я магла б ужо жыць i без гэтага»), што мой суцішак яшчэ зусім ненатуральны, што я на гулянках пачынаю цягнуцца да маладзейшых i прыгажэйшых за яе, дык вось яна нібы мякка i лагодна, але на самай справе чэпка пачала кіраваць мною. Адпрацаваў — ніякіх кампаній, адразу дадому, калі хочаш узяць чарку, калі ласка, кульні, я не хаваю, у бары ўсё ёсць; калі якія госці альбо паездка на дачу — толькі ўдваіх. Яшчэ я ўсё болей i болей пачаў адчуваць: яна ідзе наперадзе мяне ў жыццёвай развазе i ў разліку — нібы маці перад сынам. Усё гэта паволі начало прыгнятаць мяне, я пакутліва адчуваў: у мне не вырас, як след не выпрастаўся мужчына, гаспадар, я мушу толькі спраўджваць тое, што ўжо добра абдумала жонка.