Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Рэня ўжо не саромелася паказаць мне сваё цела, нават, здаецца, цешылася, што яно гэтак захапляе мяне, раз за разам падымала маю галаву, каб адарваць яе ад грудзей i жывата, каб самой пацалаваць у мае вусны, a неўзабаве павабіла да сябе...

— Супакойся, — прашаптала, адчуваючы мае трымценне. — Ты — яшчэ мне незнаемы. Дай пазнаць цябе... I я табе незнаемая, дык пазнай мяне...

— Ты вельмі жаданая, — адказаў i я шэптам, не верачы самому сабе, што наступіла вось часіна трымаць у абдымку каханую жанчыну.

— I ты мне жаданы, — прамовіла яна, таксама не могучы стрымаць трымцення.

Хутка мы перасталі гаварыць — лепш сказаць, запынілі свядомую гаворку, зашапталі-замармыталі, а яшчэ пазней i ў мяне, i ў яе пачалі вырывацца з душы толькі адчайна-радасныя стогны i ўскрыкі, — аж да таго часу, калі мы абое асабліва моцна сціснулі адно аднаго i замёрлі ў пакутліва-шчаслівай знямозе...

Адным словам, не толькі тыя два выхадныя дні, але i ўвогуле зажылі мы з Рэняй як муж i жонка — месяц, другі, паўгода. Каб i хацеў, дык не змагу як след расказаць, якія мы зведалі юр, жарскасць, гульні, уцехі, кожны раз усё ў нас было па-новаму i нібы напаследак. Мы проста павар'яцелі. Сталі зусім бессаромныя, але былі шчаслівыя. Рэня мая расцвіла, i я стаў лёгкі, рухавы, радасны.

Ды... Можна, канечне, звальваць усё на жыццё, на лёс, але ўсё ж я сам хутка спракудзіў усё. Калі Рэня ад'ехалася на тыдні два да сваякоў у Польшчу, я неабачліва дапусціў у кватэру былых сабутыльнікаў i сарваўся, нібы з ланцуга. Запіў — i запіў адзічэла.

Калі Рэня вярнулася, прыйшла з падарункам, дык убачыла ў нашай кватэры ранейшае бязладдзе: навал бутэлек, брудны посуд, пакамечаныя адзенне i бялізну, а ў дадатак, як потым расказала, мяне, смяртэльна п'янага i нераспранутага на яшчэ нядаўна бялюткім, а цяпер неахайным нашым прасцірадле.

«Я паверыла табе, пакахала як прыстойнага чалавека, — назаўтра я ўбачыў яе запіску. — Ты ж разбурыў маю веру i мае каханне, абразіў, а то i, выбачай, дарэшты знявечыў маю душу. Паколькі я табе не жонка, дык не буду ні ўшчуваць, ні бегчы на тваю работу альбо да тваіх сяброў, каб уратавалі цябе. Але скажу табе па-простаму, як зусім просты ў гэтым свеце чалавек: дзіўныя, незразумелыя вы, некаторыя беларускія ці ўвогуле славянскія пісьменнікі i журналісты. Бог, бацькі, часамі зусім простыя, далі вам светлы розум, шчодрую i сумленную душу, вы ўдала паступілі i паканчалі інстытуты, што многім з нас было не па сіле, выбіліся ў людзі, можаце рабіць сваё добра, зусім не горш за іншых, штосьці спаўняеце, але ў нейкі час, можна сказаць, самі ідзяце да чорта. Найперш з-за таго, што прыахвочваецеся да гарэлкі, топіце ў ёй свае згрызоты ці адчуваеце ў ёй смак. Я толькі што была ў Польшчы, дык там вельмі вялікі праклён, калі табе пажадаюць: «Каб ты ў гарэлцы смак пачуў!» Для каго гэты смак на весялосць i радасць, а для каго, хто не можа ўтаймаваць спачатку чортаву, а потым сваю бяздонную спакусу, ён разбуральны i пагібельны. Ты ж сам мне расказваў, колькі здольных тваіх знаёмых у маладым веку пайшлі на той свет з-за гарэлкі... Мала таго што яны яшчэ б маглі шмат зрабіць вартага, дык пакінулі сваіх бацькоў, жонак i дзяцей нешчаслівымі...

Сеня, прашу цябе вельмі: адумайся. Не зможаш сам кінуць піць, дык ідзі палячыся, паберажы сябе калі не для такой, як я, дык для таго, на што ты здатны. Вас жа такіх, як ты, у нас зусім мала...»

Як след яшчэ не ачухаўшыся, пакутуючы без апахмелкі, я, аднак, зразумеў: Рэня ад мяне сышла. I мала што зняверылася, дык напаследак сказала праўду i праўду горкую. Ды, як чамусьці бывае, гэта не суцешыла, а раззлавала, да мяне проста прыліла плынь гневу, непрыязнасці, а то i варожасці.

«Пайшла ты сама к чорту!» — скамячыў я гэтую паперчыну i шпурнуў яе ў кут, ненавідзячы ўжо не толькі былую жонку, сяброў, Рэню, але i ўвесь свет — нават самога сябе.

Піць не кінуў. Ліў у горла абы-што: піва, самае таннае i дрэннае віно, абы-якую самагонку, розныя ласьёны —усё, што трапляла ў рукі. Мяне панізілі на пасадзе, а неўзабаве ўвогуле выгналі з працы. Свет, мае інтарэсы звузіліся да маленечкай шчылінкі: выпіць i забыцца! Прыстойныя сябры, радня адвярнуліся ад мяне; я зведаў падваротні i падвалы, самае што ні ёсць быдлячае жыццё, не раз i не два засынаў на лесвіцы перад сваімі дзвярыма, не могучы адчыніць ix, стаў для сталічнай міліцыі адным з «вядомых» гараджан, якога не зусім ласкава кідалі спачатку ў патрульную машыну, а потым у выцвярэзнік.

Выратаваў мяне... чорт. Аднойчы, не проста п'яны, а асвінелы, я хмурнай часінаю ўдзень змог стаць каля люстэрка i зірнуць у яго. Канечне, адразу ж угледзеў свой ненавісны лыч — ускудлачаныя сіваватыя валасы, нездароўча чырвоныя i затуманеныя вочы, чорныя паўкругі пад імі, густую шчэць на ўпалых шчоках. Дзікун, дый толькі! Калі ж я наблізіў вочы да люстэрка, зірнуў туды атупела, дык нечакана адтуль, з маіх люстэркавых вачэй, а гэта значыць з маёй душы, паласнула па мне цемраю, а пасля з гэтай чарнаты нібы пачаў паўставаць хтосьці іншы — змрочны i бязлітасны, які, здаецца, хацеў вось-вось схапіць мяне за шыю i задушыць. Маленькай кропляй свядомасці я адчуў: з маёй душы выскачыў другі я, невядомы, але цёмны i паганы. Той нясе смерць мне гэтаму, якога я ведаю.