Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Здесь есть возможность читать онлайн «Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мінск, Год выпуска: 1996, ISBN: 1996, Издательство: Мастацкая літаратура, Жанр: Современная проза, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Кожны з нас надзяляецца матухнай-прыродай многім. Але трэба ўмець яго, гэтае многае, самім развіваць i ўмацаваць. У тым ліку i тое, што мы называем проста i велічна: «пачуцці». «Жар кахання» — спроба пісьменніка Генрыха Далідовіча сродкамі мастацкага слова разабрацца ў тым, што так молада, парывіста, а часам i апантана хвалюе наша сэрца, высакародзіць душу добрага чалавека, робіць Яго i Яе блізкімі i дарагімі адно аднаму.
Рэдактар: І. І. Канановіч

Жар кахання [Апавяданні пра жанчын] — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Трапіць у мае жытло яна-то трапіла, нават дазволіла ў прыхожай прыціснуць да сцяны i прытуліцца ўжо з ясным намерам, але вялікай волі маім рукам не дала:

— Астудзіся! Пакажы, як ты жывеш без жанчыны.

Яна ўчэпіста, па-жаночаму агледзела вешалку з маім паношаным i не зусім дагледжаным адзеннем (да слова, на пінжаках не было ўсіх гузікаў, а на плашчы — чэпліка), a ў залі адразу ж акінула пільным позіркам выцертую накідку на канапе, некалі белую, а цяпер паджоўчаную занавеску на акне, заплямленыя пальцамі шкліны ў кніжнай шафе i зусім лагодна ці са спачуваннем усміхнулася:

— Гультай ты, аднак жа!

— Згодзен, — адказаў я, зноў спрабуючы сціснуць яе ў абдымку. — Хоць мужчына не зробіць тое, што ўмее рабіць спраўная i дбайная жанчына.

— Хочаш я навяду ў тваёй кватэры бляск?

— Хачу. Але я хачу i іншае, што дае свой бляск у душы...

— «Не спеши!»... — Рэня сціснула мне дзюбку носа i вызвалілася з маіх рук.

Ды я, узбуджаючыся ад таго, што яна такая павабная i спакусная ў прыталенай белай сукенцы з чырвоным раменьчыкам, не мог ужо не толькі не прытульваць яе, але і, урэшце, сілай кульнуць на канапу, раз'юрыцца ад блізкага i жаданага цела. Мая жарская пожадзь была ёй неабыякавая, яна не толькі папунсавела, але пачала нават брацца чырвонымі плямінамі на шчоках, ды i адчайна абаранялася, i рашуча адштурхоўвала:

— Не трэба!.. Супыніся!.. Нічога не будзе!..

Я проста раз'ярыўся, палаў ад сухой гарачыні, ужыў усю сваю сілу, але здолеў толькі ўбачыць i адчуць рукамі яе тугія i белыя сцёгны: Рэня, сабраўшы сваю немалую моц, рэзка i груба адшпурнула мяне на падлогу. Сама падскочыла з канапы і, папраўляючы на сабе сукенку, абурылася:

— Я думала: ты — прыстойны чалавек. А ты як i ўсе...

— Ты ж — маладая жанчына, я таксама яшчэ не стары мужчына... — душачыся ад прыкрасці i злосці, адказаў я. — Ці ты лічыш, што ў нас павінна быць толькі піянерская дружба?

Яна павярнулася i, прыжмурваючыся, зірнула мне не ў вочы — у душу, здаецца, апякаючы яе сваімі пакутай i болем:

— Ты — што? Зусім не паважаеш мяне?

— Каб я цябе не паважаў, дык чаго я знаўся б з табою! — адказаў я, сам ужо адварочваючыся. — Я кахаю цябе. А таму i жадаю. Ты ўжо для мяне самая жаданая.

Яна падышла, уткнула твар мне ў сніну:

— Выбачай, але я вось проста так не магу... Трэба ж дапусціць іншага мужчыну, здрадзіць мужу... Як пасля быць з ім?

— Тады навошта змусіла мяне закахацца ў цябе?

— Я i сама не ведаю... Ты паклікаў — я пайшла насустрач... Цяпер вось сумятня ў душы...

Я павярнуўся, i мы глыбока зірнулі адно аднаму ў вочы. Што да яе вачэй, дык яны былі лагодныя, цёплыя, нават у ix быў добра зразумелы мне покліч. Мы моўчкі прыпалі адно да аднаго i надоўга суцішыліся ў трапяткім пацалунку. Рэня прыціснулася ўжо да мяне ўсім станам, а потым, адарваўшыся ад пацалунка, выдыхнула:

— Буду твая. Толькі ты пачакай. Я сама падам знак, калi i ты станеш мне жаданы... Калi ўжо не змагу жыць без цябе... Тады я аддамся табе i, ведай, шмат запатрабую ад цябе... А цяпер, мой харошы, давай сядзем, пагаворым. Мы ж яшчэ мала ведаем адно аднаго.

Мы селі на канапе, узялі адно аднаго за рукі.

— Раскажы мне пра сваю жонку, — папрасіла Рэня. Дзіўны люд гэтыя каханкі: i тыя, ранейшыя, перш чым аддацца, распытвалі пра маю былую жонку.

— Выбачай, але я не люблю расказваць пра яе, — i Рэні я сказаў так, як i іншым. — Я не магу яе пахваліць, але i абгаворваць не хачу. Ды яна ўжо замужам, цяжарная ад новага мужа.

— Ты яе кахаеш?

— Цяпер — не. Люблю, i любоўю пакутлівай, толькі дачку. Ды яе маці настроіла супраць мяне. Мы не бачымся.

— Ты не спрабаваў зноў ажаніцца?

— Не.

— Але меў жанчын?

— Збягаўся i разбягаўся... А цябе кахаю. Калі згодная, дык выходзь за мяне замуж. Вось паглядзіш: буду добрым мужам.

— Я ж не разведзеная, — уздыхнула яна.

— А можаш развесціся?

— Падумаю. Час жа ёсць: яму яшчэ сядзець болей пяці гадоў.

Я пацягнуў яе да сябе — Рэня зразумела мой душэўны парыў, паслухала i села мне на калені ды абняла за шыю. Мы моцна i еднасна пацалаваліся; цяпер яе вусны, як ніколі дагэтуль, былі раскрытыя i падатныя, i руку маю са сваіх сцёгнаў яна не адкінула. Душой, мабыць, зразумела, што цяпер не буду насільнічаць, а захачу папяшчоціць яе.

— Ох, гэтая твая правая рука! — Пасля паклала на яе сваю далонь. — Гэтакая нясцерпная i гарачая!

— Яна хоча лашчыць цябе. Дык ці трэба за гэта яе папікаць? — гулліва адказаў я на яе мілую гуллівасць.

— Даб'ецца зарана свайго — можа задаволіцца, а то i астынуць...

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Жывы покліч [Выбранае]
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Маладыя гады
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Свой дом
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Пабуджаныя
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Міг маладосці
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - На новы парог
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Міланькі
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Цяпло на першацвет
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Сярод лесу, сярод поля
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - БНР i БССР
Генрых Далідовіч
Генрых Далідовіч - Станаўленне
Генрых Далідовіч
Отзывы о книге «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]»

Обсуждение, отзывы о книге «Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x