Вінцэсь Мудроў - Гісторыя аднаго злачынства

— Згода.

Праз пару гадзін Мамедава паклікалі на допыт. Застаўшыся на самоце, Іван доўга хадзіў з кута ў кут, потым доўга ляжаў на ложку, потым зноў хадзіў, лічачы пры гэтым крокі, і акурат ў той момант, калі ён зрабіў семсот сорак трэці крок, дзьверы камэры расчыніліся, і на парозе паўстаў перацягнуты рамянямі сяржант.

— Есьці табе прынёс, — прабурчэў сяржант, несучы алюмініевую талерку і шклянку гарбаты.

Сяржант паставіў талерку і шклянку на адкідны столік, спытаў Івана, ці хоча той у прыбіральню, і, паправіўшы на рукаве павязку дзяжурнага, выйшаў з камэры.

Іван праглынуў ежу і адчуў сябе весялей — нават замармытаў нейкую песьню з рэпэртуару Валерыя Абадзінскага, але нейзабаве зноў зажурыўся. Сядзець адному ў камэры было страшнавата, таму ён і прыслухоўваўся да кожнага калідорнага зыку, чакаючы вяртаньня Мамедава. Але сыходзіў час, усё радзей чуліся на калідоры людзкія крокі, а калі гэтых крокаў зусім ня стала чутна, Іван зразумеў, што Мамедаў ня вернецца.

Ноччу ён ляжаў, закінуўшы рукі за голаў, глядзеў на цьмяную лямпачку, што гарэла над галавой, і думаў пра маці. У начной цішы яму мроіўся матчын голас. Аднойчы ён нават разабраў словы, якія прагучалі знадворку: «Ваня, не пускаюць да цябе!» Пачуўшы гэта, ён падбег да вакенца, ухапіўся рукамі за краты і доўга наструньваў слых у намаганьня ўцяміць, ці гэта сапраўды быў матчын голас, ці гэта толькі здалося.

Раніцай наступнага дня сяржант вывеў яго з камэры і павёў па сходах на другі паверх. Яны прайшліся доўгім калідорам, павярнулі направа і спыніліся перад дыхтоўнымі, абабітымі чорным дэрмацінам дзьвярыма. Сяржант адчыніў дзьверы, упіхнуў галаву ў пройму:

— Іван Іванавіч... Бянькоў...

Іван увайшоў у габінэт, і першае, што ўбачыў, — гэта партрэт Леваніда Ільліча Брэжнева, які вісеў на сьцяне. Пад партрэтам сядзеў, апранены ў міліцэйскі мундур, Іван Іванавіч, якога Іван лічыў генэралам і які наяве аказаўся ўсяго толькі маёрам.

Іван Іванавіч акінуў цёзку калючым позіркам і, паказаўшы на крэсла, запытаў:

— На Мамедава даўно працуеш?

Іван прысеў самы на край крэсла і, ня ведаючы, што адказаць, прамармытаў:

— Нядаўна.

— А ты, Бянькоў, артыст. Паглядзець на цябе — дык дурыла дурылам. Ніколі б не падумаў, што ты на гэтую свалату працуеш, — сказаўшы слова «свалату», маёр зрабіў паўзу і кіўнуў у бок брэжнеўскага партрэту.

— Сам хоць гэтую брыдоту ня паліш?

— Якую брыдоту? — не зразумеў Іван.

— Ды анашу... анашу... — грымнуў маёр і падняўся з крэсла. — Глядзі, хлопец... Цяпер ты ў нас вось тут... — цяжкая маёрава рука апусьцілася на стос папераў. — Болей не пападайся. Згнаім! І мая табе парада — завязвай ты з гэтымі анашыстамі. Чуеш?

Маёр узяў Івана за шкірку, падвёў да дзьвярэй, і яшчэ празь імгненьне падсьледны вылецеў з габінэту, атрымаўшы пры гэтым ладнага кухталя і ня меней ладнага высьпятка. Акурат у гэты момант па калідоры ішла знаёмая кабета ў караценькай спадніцы, і Бянькоў, падаючы долу, міжволі схапіў яе за голыя калені.

— Ай, ай, хто гэта? — усклікнула маладзіца, падскочыла на месцы, а маёр, задаволена рагатнуўшы, растлумачыў:

— Гэта яму на разьвітаньне. Каб болей не пападаўся.

Стогнучы і трымаючыся за бакі, Іван выйшаў на двор, дацягнуўся да бліжэйшай лавы і, прысеўшы на левую кумпячыну, перавёў дых. Балела ня толькі ніжэй сьпіны, але і сама сьпіна, і карак, і галава, і суворы міліцыянт з плякату, што вісеў на суседнім будынку, замарачна мітусіўся ўваччу. Ён прымружыўся, пацёр павекі і ўбачыў перад сабою задаволеную фізіяномію Мамедава.

— Паехалі, абмыем свабоду, — прамовіў каўказец і паказаў рукой на шэрую «Волгу», якая стаяла непадалёку...

Нарадзіўся 11 верасьня 1953 г. у Полацак. Беларускі літаратар і журналіст, актыўны ўдзельнік руху самвыдату ў 1970-1980-я, крытык камуністычнай нацыянальнай папітыкі, цярпеў ад перасьледаў з боку КГБ.

Дзяцінства і юнацтва М., сын савецкага афіцэра (расейца па нацыянальнасьці), правёў на радзіме маці ў Беларусі. У старэйшых клясах сярэдняй школы № 2 Наваполацку ён ужо быў вядомы ў моладзевым асяродку як чалавек, што крытычна ставіўся да савецкае рэчаіснасьці і адчуваў у сувязі з гэтым ціск з боку адміністрацыі, непасрэднай прычынай для якога паслужыла вывешваньне на школьнай дошцы аб'яваў праграмаў передачаў «Голаса Амэрыкі», «Радыё Саабода» і іншых заходніх радыёстанцыяў. .

У пэрыяд вучобы ў Наваполацкім політэхнічным інстытуце стаў ініцыятарам выданьня рукапіснага літаратурна-мастацкага часопісу «Блакітны ліхтар». Разам з групай аднадумцаў (Валеры Шлыкаў, Анатоль Рыбікаў, Андрэй Грабаў і інш.) выпусьціў у 1971-1974 15 нумароў часопіса. Нумар, цалкам падрыхтаваны М., зьмяшчаў ягоныя меркаваньні па праблеме беларускай мовы і яе пэрспэктываў ва ўмовах СССР. Поруч з чыста літаратурнымі матэрыяламі ў часопісе пастаянна зьмяшчаліся публіцыстычныя творы, дзе крытыкавалася праводзімая ў Беларусі палітыка русіфікацыі. У адным са сваіх вершаў М. параўнаў беларусаў са зьніклым народам этрускаў. .