Вінцэсь Мудроў - Гісторыя аднаго злачынства

— Ацэтону? Яны ўжо там ацэтон п'юць? — генэрал узяў Івана за чупрыну, зьлёгку тузануў угору. — А чарняўскую краму ня ты абабраў? — прыкідваючы, ці мог затрыманы абабраць і чарняўскую краму, генэрал разважліва мыкнуў, зьбіраючыся нешта сказаць, ды тут расчыніліся дзьверы і вясёлы дзявочы голас паведаміў:

— Іван Іванавіч, вас да тэлефону!

Іван Іванавіч шпурнуў у адчыненую фортку папяросіну, выйшаў з габінэту, і лейтэнант зь нейкім дзіўным шкадаваньнем паглядзеў яму ўсьлед.

— Дык як, ты кажаш, тваё прозьвішча? Бянькоў? — лейтэнант узяў у рукі самапіску, патрос яе, каб ямчэй пісала, прыклаўся да паперы. Інтанацыя, зь якой ён гэта сказаў, сьведчыла за тое, што ён згубіў да падсьледнага ўсялякую цікавасьць.

— Бянькоў, — буркнуў Іван і, апярэджваючы новыя пытаньні, дадаў: — Іван Васілевіч.

— Дзе і калі нарадзіўся? — лейтэнант ізноў патрос асадку.

— У пяцьдзесят пятым годзе, на станцыі Назарбай...

— Як—як ты кажаш? Назар...

— Назарбай, — па складах прамовіў падсьледны, — Цалінаградзкай вобласьці.

Пёрка асадкі адчайна рыпнула, лейтэнант шпурнуў асадку на падлогу, вылаяўся і абхапіў рукамі голаў. Ён адседзеў у такой паставе хвіліну, а можа, і болей і ачуўся толькі тады, калі пачуў генэральскі голас.

— Анашыст у капэзэ сядзіць? — запытаўся генэрал, прачыніўшы дзьверы.

— У капэзэ, Іван Іванавіч.

— Пратаколы па Мамедаву да мяне занясі. Я ім сам займуся, — генэрал грукнуў дзьвярыма, а лейтэнант, кашлянуўшы ў жменю, паклаў перад Іванам аркуш паперы.

— Сядай вунь за той стол, — лейтэнант азірнуўся, кіўнуў у кут, а пачуўшы таропкія крокі на калідоры, падхапіўся на ногі. Дзьверы зь ціхім рыпеньнем адчыніліся, і ў дзьвярной пройме паўстала кабета ў караценькай форменнай спадніцы.

— Леванід Сяргеевіч, вы каву піць будзеце? — гульлівым голасам запыталася маладзіца, і той, да каго яна зьвярталася, гэтак жа гульліва адказаў:

— Будзем, Валечка, абавязкова будзем. — Хвіліну лейтэнант з замілаваньнем глядзеў на дзьверы, потым абцягнуў мундур, прылашчыў валасы і, прамовіўшы: — Добра, напішаш іншым разам, — загадаў падсьледнаму падняцца.

Набраўшыся страху ў сьледчым габінэце, Іван вяртаўся ў КПЗ, як у родную хату — з усьмешкай на твары. Плюхнуўшыся на ложак, ён закінуў рукі за патыліцу, і ўваччу паўстаў чыгунок з гарачай капустай.

— Яны нас карміць думаюць? — прасіпеў, чытаючы Іванавы думкі, Мамедаў. — Хоць бы чаю якога прынесьлі, шакалы, — сказаўшы так, Мамедаў скасіўся на Івана, чакаючы, што сукамэрнік падтрымае размову, але Іван змаўчаў, і каўказец, нешта буркнуўшы па—свойму, павярнуўся да сьцяны.

КПЗ — цудоўнае месца для одуму. Вось і Івана апанавалі думкі. І думаў ён, глытаючы сьліну, пра хатнюю кілбасу, пра гарачую капусту, пра сопкую бульбу са скваркамі, і, каб пазбыцца дакучлівых думак, жаласьліва ўздыхнуў.

— Што так уздыхаеш? — гукнуў Мамедаў, якому, відаць, таксама мроілася ежа. — Згадваеш, як касу браў?

— Ды я ня ў касу лазіў, — прамовіў Іван, пацягваючыся. — У падсобку. Хацеў віна ўзяць, а ўзяў... — Іван запыніўся, маракуючы, ці варта казаць Мамедаву ўсю праўду, пасьля чаго ізноў уздыхнуў і ціхім голасам скончыў: — ...пяць пляшак ацэтону.

— Каго—каго? Ацэтону? — сукамэрнік бліснуў вачыма, гаўкліва ікнуў і так адчайна зарагатаў, што панцырная сетка пад ім азвалася працяглым гудзеньнем.

— Ну і шакалы, — прамовіў Мамедаў, нарагатаўшыся ўдосыць. — З—за пяці бутэлек чалавека ў гадзючнік уперлі.

Каўказец падняўся з ложку і, змагаючыся з позехам, прасьпяваў:

— А ты сам адкуль?

— З Баранавічаў, — без асаблівай ахвоты адказаў Іван.

— З Баранавічаў? — мяркуючы па голасе, каўказец ведаў, што гэта за горад і дзе ён знаходзяцца.

Мамедаў прайшоўся па камэры, пацёр рукі, акрыялым голасам зазначыў:

— А я зь Ленкарані. Ты Ленкарань ведаеш?

Ленкарані Іван ня ведаў.

— А Сальяны?

Сальянаў Іван ня ведаў таксама.

— У мяне ў Сальянах брат жыве. Алескерам клічуць. Такога ж узросту, як і ты. — Мамедаў зноў упаў на ложак, пазяхнуў і пачаў распавядаць Івану пра брата Алескера, пра Ленкарань, пра нейкія Талыскія горы, дзе яго, Мамедава, аднойчы злавілі памежнікі. Загаварыўшыся, ён стаў балбатаць па—свойму і прыканцы аповеду спытаўся:

— Прозьвішча тваё як?

— Бянькоў, — з пакутаю выдыхнуў Іван.

— Ну дык што, Бянькоў... Калі хочаш выйсьці з гэтага гадзючніку, я табе дапамагу. А ты мне дапаможаш, як выйдзеш на волю. Згода?

Іван у адказ кісла пасьміхнуўся. Ну чым яму мог дапамагчы гэты каўказец, які ляжаў на суседнім ложку і справаю якога зьбіраўся заняцца сам генэрал? І ўсё ж, каб не пакрыўдзіць таварыша па няшчасьці, Іван кіўнуў галавой і ўголас прашаптаў: