— І што ён там прамаўляе? — запытаўся Леў.
— Абяцанкі сыпле, — гукнуў Бабёр. — Цяпер, кажа, ні на паляваньне, ні на вадапой хадзіць ня трэба: у кожнага будзе і вада, і ежа.
— Яны што, зь неба зваляцца? — хмыкнуў Леў. Пачуўшы, якую лухту вярзе супернік, цар зьвяроў пажвавеў, задаволена пачухаў валасатую грудзіну. — І што, электарат дае веры гэтай балбатні?
— Дае! — гамузам адказалі падначаленыя, — усё жыцьцё сядзелі ў норах, цяпер во павылазілі... слухаюць, зяпы раскрыўшы.
Усьмешка зьбегла з ільвінай пысы й пыса прыкметна выцягнулася ўшыркі. Толькі цяпер дайшло да гаспадара — зь якім небясьпечным супернікам зьвёў яго пакручасты лёс. “Трэба зьвязацца з Катом, можа чым дапаможа”,— падумаў Леў і падняўся з крэсла.
Не сказаўшы ні слова падначаленым, Леў пайшоў у дальні канец пячоры, дзе вісеў тэлефон, зьняў слухаўку. Зь Вялікай Багнай доўга не злучалі, нарэшце, злучылі і мэмбрану скалануў асіпла-незадаволены каціны голас: — Слухаю.
— Чуў, што ў нас надарылася? — запытаўся Леў, нэрвова кашлянуўшы.
— Чуў, — муркнуў Кот і ўздыхнуў. — Ты, браток, выбачай, але нічым дапамагчы не магу. Тут у нас шаблезубыя тыгры абудзіліся, да ўлады лезуць. Яны твайго суперніка і падтрымалі...— на другім канцы дроту яшчэ нешта казалі, ды Леў ня стаў слухаць — мацюкнуўся, з грукатам павесіў слухаўку, і за сьпінай ягонай мільгануў увішны цень: гэта Шашок, падслухаўшы тэлефонную размову, вужом прасьлізнуў ля сьцяны.
Дзесьці праз гадзіну, сёрбнуўшы медавухі, Леў вярнуўся да стала і не знайшоў там сваіх падначаленых.
— Эй, дзе вы там? — незадаволена гукнуў цар зьвяроў і млявае рэха паволі аціхла ў дальнім канцы пячоры. Усхваляваны, ён выйшаў на падворак, рыкнуў, што меў сілы, і з бліжэйшых кустоў вытыркнулася задаволеная пыса Барсука — галоўнага ляснога гарлапана.
— Што, скончылася тваё панаваньне? — Барсук штосьці жаваў і вочы ягоныя сьвяціліся ад шчасьця. — Цівуны твае да новага гаспадара зьбеглі. Вунь, на ўзьлеску, нараду ладзяць. Дае ім пытлю — аж тут чуваць.
— Як гэта — зьбеглі?.. — прашаптаў Леў, плюхнуўшыся азадкам на гарачы пясок.
Ужо і сонца прыхавалася ў засень баабабаў, і вечаровы ветрык крануўся сьпіны, а Леў усё сядзеў і думаў — які гнюсны сьвет і якія подлыя істоты яго насяляюць.
… Цэлы тыдзень Леў не выходзіў зь пячоры: спаў, піў медавуху, потым ізноў спаў і пэўнага ранку яго абудзіла гучнае карканьне. Гаротнік разьмежыў цяжкія павекі, але ўбачыў не Варону, а вілахвостую Чайку — тая сядзела на цэбры з-пад медавухі і чысьціла пёры.
— Кар-р,— гракнула Чайка, убачыўшы, што былы гаспадар ачуўся ад сну. — Цябе Шашок выклікае. Будзе чакаць а пятай гадзіне ля Гнілога Пня.
Леў роспачна пазяхнуў і, ня ведаючы, што сказаць у адказ, запытаўся: — Чаго гэта ты на чужой мове гарлаеш?
— У нас цяпер дзьвюхмоўе, — азвалася госьця і вылецела зь пячоры.
Леў ізноў пазяхнуў і насупіўся. Цару зьвяроў, хай і адстаўному, бегаць па выкліках нібыта і не выпадала, але ж цікава было ўведаць: навошта яго клічуць? І Леў, падумаўшы, што яму, відаць, прапануюць нейкую пасаду, падхапіўся на лапы.
Па дарозе ён сустрэў нейкую дзіўную белагаловую істоту, якая кульгава клыпала, абапіраючыся на сукаваты друк. Падышоўшы бліжэй, Леў пазнаў Барсука — галоўнага ляснога дэмакрата. Галава барсучыная была забінтаваная, а левая лапа матлялася на тальмаху.
— Хто гэта цябе? — уразіўся Леў.
— Ш-шакалы...— выдыхнуў Барсук, зірнуўшы праз плячо ў бок Вячыстага Баабаба.
“За маім панаваньнем цябе ніхто ня біў”, — хацеў быў сказаць Леў, але тут на Вячыстым Баабабу абудзілася лясное радыё і Чайка, гракнуўшы па-варонінаму, засакатала: — Сёньня ў нас у гасьцях Варона Загуменная. Яна раскажа — як на загуменьні ўпрынятая ініцыятыва Усежывёльнаабранага Гаспадара па навядзеньні парадку ў лесе...
Леў з Барсуком пераглянуліся, хітнулі галовамі і разышліся ў розныя бакі.
… За апошні тыдзень шмат што зьмянілася ў лесе. Вось і былога дарадцу цяпер было не пазнаць. Ранейшым часам ён бегаў вакол шэфа на паўсагнутых, а зараз сядзеў на Гнілым Пні і з нахабным выглядам хітаў задняй лапай.
— Прасілі табе перадаць, каб ты сядзеў ціха і не балбатаў лішняга, — прагугнеў Шашок, не павітаўшыся.
Леў быў наагул істотай дабрадушнай і ніколі не паказваў кіпцюроў, але тут кіпцюры самі выпрасталіся зь мяккіх падушачак. Шашок гэта заўважыў, а таму пусціў смурод і зьнік зь відавоку.
— А будзеш балбатаць — вусы выскубем і хвост вузлом завяжам, — крыкнуў напасьледак былы дарадца, і вялікая зграя шакалаў заварушылася ў навакольных кустах.
Читать дальше