Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Снiш свае сны —
I ў iх
Лунаеш сярод анёлаў
I не звяртаеш
Увагi на пастку,
Што за табою
Цiкуе —
Нiбы трымае
Цябе на нябачнай нiтцы,—

На свой забыты
I над табою не ўладны
Зусiм

Цяжар.

23
Да каменя прытулюся,
Каменем паклянуся,
На камень наткнуся
I спатыкнуся
Аб камень…

Прастора,
Якая ўяўлялася простай
I аднастайнай,
Хавае ў сабе,
Неўпрыкмет
Аказаўшыся побач,
Не ўлiчаныя вымярэннi,

Што перайначвацца
I спрашчацца,
Як чалавек,

Не могуць.

24
Мiнае пацiху
Дзень,
Як мiнуў
Учора i пазаўчора,

I адвячорак
Яго ўжо сцiрае
З памяцi i з увагi…

Але ў iмгненне,
Падобнае трэшчынцы
На шчыце
Чыстай паверхнi,
Нас нечакана
Кране адчуванне,
Што мы
Ходзiм над безданню —

А глыбока,
На дне,
Унiзе,
Уводзячы бездань
У наваколле,
Шарэюць
Вунь тыя
I гэтыя

Камянi.

25
Зжывае
Свой век чалавек
I тое,
Што дагаджае яму,
Уважае
За свой набытак.

Але калi
Счужэе наўколле
I ў рэчах
Задыхае пустата,
Спахапляецца —
I тады
Просiць у каменя,
Каб сказаў,
Каб нагадаў яму,
Чаго сам
Успомнiць не можа:

Нашто ён
I хто.

26
Далей i блiжэй:

Час-почас
Цябе перакочваем
З месца на месца
I ў нешта
Ўбудоўваем цi ўкладаем.

А ты
Сам укладаешся да астатку
Ў сваю невымерную здольнасць —
У думку —
I набываеш
У ёй сябе.

27
Той, хто пайшоў
Ад цябе малады,
Прыходзiць стары —
Так многа здабыўшы,
А страцiўшы яшчэ больш…

Тлумачыш
Сваёй нематою,
Сваёй
Нерухомасцю арыентуеш:

Належыць
Iсцi ў с ё й iстотаю,
Бо таму,
Хто здольны iсцi
Ў с ё й iстотаю,
Ўжо не трэба
Перамяшчацца ў прасторы,
Змяняцца ў часе.

28
Не адкасаешся нi ад чога,
Не прыхiнаешся нi да чога,
Нi з кiм не прыязнiшся
I не варагуеш…

Дабро цябе вучыцца
Разумець,
I зло
Над табою не мае
Улады.

Роўнавялiкi свету,
Пераўзыходзiш
Умовы свету —

Генiй самаспазнання.

29
Аблiччы,
Што нас ужо выказалi
I што нам
Ужо не цiкавы,
Нас акружаюць знаўкола…

I камень
Iх аддае,
I завулак,
I двор…
Так многа паўтораў
У аднастайнай
Гульнi люстэркаў,

А што настае,
Не хоча
Ўсталёўвацца,
Як мясцiна,
А вабiць насустрач —
Як вестка

I як вясна.

30
Што прыгнятала
I мела вагу,
Займее
Сваiм прыстанiшчам
Яму;

А тое,
Што мела вагу
I само трывала,

Узыдзе…

Хвiлiны,
Якiя раздвойваць iснае,
Абцякаюць
З абодвух бакоў,
Раздваiўшыся самi,
Камень.

31
Як птушкi,
Лунаюць думкi
У маляўнiчых аблоках,

Як рэчы —
Прывязваюцца да людзей,

Аднак
Самая пiльная думка
Шукае камень,
Якi яна абмiнула,

Каб запытацца,
Цi сапраўды
Яна ёсць.

32
Думны без думак,
Чысты без чысцiнi,
Тойсамы
Знутры i знадворку,
Утульваешся ў нябыт —

I смак,
Якiм насычае праяўленае
Усе рэчы,
Цябе не п’янiць
Жыццём,

Цябе не цвярэзiць
Смерцю.

33
Целам
Не тоесны духу,
А духам — целу,
Нашу ў сабе
Тую далечыню,
Дзе дух
Становiцца новым
Целам,
А цела — светам…

Там камень
Ужо не мёртвы,
А чалавек
Не жывы.

34
Слухаеш споведзi
I бярэш
На сябе ўсе вiны —
Абы
Лягчэй было
Чалавеку.

I водгукам,
Што напоўнiў
Цябе да краю
I захаваўся ў табе,
Не разлiўшыся,
Вызначаеш,

Як споведзi спавядацца
I колькi важыць
Вiне.

35
Быццам заснулi яны,
Займелi
Рэчы с в а ё бытаванне,
А сутнасцi рэчаў —
С в а ё.

I нiяк не можа
Супасцi наноў
Чалавек з сабою,

А тое, што ёсць,
З тым, што мае

Быць.

36
Пачатак чагосьцi,
Што паспяшалася
Спраўдзiцца
I не змагло
Утрымацца на каменi…

Пазычае
У вечнасцi чалавек
I велiч сваю,
I ўладу,
Але спусташае вечнасць,

I не вядзе
Нiводная сцежка
Ў пачатак,
I дома