Алесь Разанаў - Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Усё ў цябе склалася,
Як у людзей
Скласцiся нават
За безлiч вякоў
Не можа,

I ўдакладняцца
Не мае патрэбы.

А людзi
Жывуць напавер,
I наступнасць
Iм вытлумачвае,
Што было
Некалi

З iмi.

9
Тое,
Чым ты выяўляешся,

Вылучае
Цябе з чарады
Разнаiсных рэчаў
I пазбаўляе
Месца ў нятоесным
Асяродку.

Зоркi
Запальваюцца i згараюць,
Кружачы над табою,

А месяц
Мяняецца ў тварах,
Гадаючы,
Цi далёка
Той час,
Калi свет замкнецца
I адамкнешся ты.

10
Мы разважаем краямi
I разумеем падзеяй,
I патрабуем
Усякi раз доказаў —
Каб згадзiцца
З тым блiзкiм, што хоча
Зрабiцца сваiм.

Безупынна
Мы то знiкаем
З поля сваёй увагi,
То зноўку
У iм узнiкаем.

А камень
Усякi раз кажа нам,
Што заўсёды

Ўсё тут.

11
Пераўзыходзiш названае
I нiчыёй
Удзячнасцi не прымаеш:

Поўны —
Але пустатою,
Нiшто —
Але ўлiтае ў нешта.

Заўжды
У свеце прысутнiчаеш,
Нiбыта
У свеце адсутнiчаеш,—

Прарок
Невядомага Бога,
Якi заўжды настае
I, аднак,

Нiяк не настане.

12
Калi ў грамадзе
Выспявае нешта,
Што вылучыцца павiнна,
Яно абiрае п а д с т а в у,
Якая яго зразумела б,—

Камень.

I з iм
Усiх пераконвае, што яно
Належыць усiм,
Што яно —

Ад Бога.

13
Жалезам
Пастукаю па табе —
Iскрына
Выблiсне i пагасне,
Водгук
Аб’явiцца i растане.

Яшчэ
Не ведаю, як да цябе
Падступiцца i як
З табою загаварыць,
Ды ўжо
З табою не здолею

Размiнуцца.

14
Быццам падважваюць
Камень
I падсыпаюць,
Падважваючы,
У яму,
Iм вылежаную,
Зямлi,
Каб змог
Ён аб’явiцца ўсёй постаццю
Неўзабаве,—

Сябе самога
Скiроўвае чалавек
У сваю,
Iм задуманую,
Рэчаiснасць;

I ў волю
Ўкладае вагу,
I мае
Апiрышчам i прыпынкам
Усякi раз вышыню,
Адоленую перад гэтым.

15
Сярод разнастайнага —
Аднастайны,
Сярод распадзеленага на думкi
I постацi —
Непадзельны,
Сярод скiраванага ў час —
Адданы
Першапачатку,

Сабой
Ахвяруеш употай
I чалавеку
Кажаш пра т а й н ы шлях
I т а й н а г а чалавека.

16
Звёў
I ўвабраў у сябе
Наваколле,

I аддаеш
Змест,
Якi здзейснiўся,
Нанава наваколлю.

Але каб знiкаць —
Не знiкаеш,
Каб меншаць —
Не меншаеш
I не бяднееш:

Нiбыта
Табою гарыць
Немiрглiва-роўна
Агонь

Без агню.

17
Свет нахiлiўся —
I ў меру
Угрунтаваўся н а х i л:

Безупынна
Падае чалавек
За небасхiл рэчаiснасцi,
А з iм разам
Усё, што назваў ён
Сваiм.

I адно
Шэры,
Няўклюдны,
Нiчыйны камень,
Адно толькi ён трымае
I беражэ

Раўнавагу.

18
Нас яшчэ
Быццам няма:

Ад нас
Адхiляюцца сутнасцi,
З намi
Не раяцца сiлы,
I скарб,
Якi нам належыць здаўна,
Не даецца ў рукi.

Лiем,
Каб нечаму дагадзiць
На камень
То малако,
То кроў,
I прымаем
Вобразы сваiх думак
За знакi,
Што аб’яўляюцца нам.

19
Растане
Свiтальны туман —

А з iм
Растануць развагi,
Што ўчора
Здавалiся слушнымi,

Пастановы,
Якiм немагчыма было
Запярэчыць,

Намеры,
Што бачылi ў буйных
I ў дробных рысах
Будучы дзень,—

I зноў
Апынецца свет
Незасвоены i нiчыйны...

Ды выявяцца
Камянi.

20
Свет разнасцежыцца
Галасамi
I захвалюецца плынню —

Вабны i маляўнiчы.

Жаданне —
Яно мяне забярэ,
Уцеха —
Яна мяне запалонiць.
I толькi шкада,
Што камень
Тады застанецца навек,
Тады застанецца навек

Знямелы.

21
Хацеў назаўсёды
Цябе мiнуць,
Каб мерай
Тваёю не мераць
Нi веку свайго,
Нi абсягу.

Але, мiнуўшы,
Нешта забыў,
А што —
Не ўдавалася ўспомнiць.

I я заблудзiўся
Ў знаёмых днях,
I я ў краявiдах знаёмых

Згубiўся.

22
Як цябе
Нi кладзi,
Што з табой
Нi рабi,
Табе ўсё аднолькава
Добра.