Ігар Бабкоў - Адам Клакоцкі і ягоныя цені

...нiкейскiя трыеры адышлi ў сваё апошняе падарожжа, на пошукi таемнай зямлi, праз усё змушэньне й недасканаласьць сьвету, праз тугу, што ўладарна пануе, нязбытна адшуквае нас у шчыльна набiтых кватэрах, сярод крыху сумнага фэсту жыцьця, ставiць тварам да вечнасьцi, i ў гэтым крохкiм люстэрку рэчаiснасьць адбiваецца як сон, што сьнiцца нiкому, сказаў ён.

На старым фатаздымку з Архiву Клакоцкага ледзь бачныя восем постацяў: стаяць, узяўшыся за рукi. Спакойныя, засяроджаныя твары, на некаторых усьмешка. Страх глыбока схаваны, амаль што забыты. Дзяўчына зьлева: твар у профiль: усьмешка. На адвароце атрамантам калiграфiчна: «малодшыя танцоры Беларускай гiмназіi ў Рэгензбургу». Унiзе ледзь разборлiва, алоўкам: «але сьвет, як павуціньне, трымае».

* * *

Мы сядзім у паўзмроку кавярні, гаспадар фатаздымка мае твар, падобны да хіжае птушкі. Ён доўга шукае словы, самі словы выплываюць аднекуль з глыбіняў, затрымоўваючыся па дарозе, пераадольваючы невядомыя прорвы... Надта павольна... Там, у гэтых глыбінях, няма столікаў з афіцыянтамі: жыцьцё там падобнае да цёмнага поля, засеянага сьмерцю. Адзін неадпаведны крок — і чалавек зьнікае назаўсёды, быццам яго ніколі й не было. Часам зьнікае й бяз крокаў, спрабуючы спыніцца, калі ўсе кудысьці бягуць. Бо насамрэч усе кудысьці бягуць, усе вымушаныя браць удзел у бясконцай лятарэі сьмерці.

Але ёсьць і штосьці горшае за сьмерць. Насамрэч памерці ня страшна. Страшна быць пахаваным ужывую — ва ўтульным пекле, складзеным з чалавечага страху.

* * *

Пекла — мая Радзіма.

* * *

Маё дзяцінства прайшло на бабуліным хутары пад Ваўкавыскам: бацькі мусілі адкульсьці вярнуцца, адкуль, бабуля не казала... Але сумаваць не было калі: на хутары было шмат працы, на гарышчы — шмат старых газэт і часопісаў. А яшчэ кніга прыроды, чытаць якую я ніколі не стамляўся...

Неўзабаве бабуля памерла, і я перасяліўся ў сталічны інтэрнат. І ўжо праз год разам з усімі ўскідваў руку ў піянэрскім салюце. Піянэрскія атрады прамаршыравалі праз рэшту майго дзяцінства...

У дваццаць два, на чацьвертым курсе ўнівэрсытэту, я пачаў задыхацца. Адчуваньне, што я пахаваны жыўцом, душыла й не давала жыць. Зрэшты, і жыць не асабліва хацелася. Ані веры, ані спадзяваньняў: я ўжо ведаў, дзе мне пашчасьціла нарадзіцца.

У дваццаць пяць я знайшоў Радзіму. Яна, нечакана для мяне, мела шмат агульнага з бабуліным хутарам: была схаваная ад усіх і паціху занепадала.

У трыццаць я навучыўся маўчаць. Маўчаньне было занадта гучнае і важкае, каб яго не заўважылі.

Праз пару год там выйшла мая першая кніга «Арфэй у пекле». Словы ў ёй былі, як запалкі, успыхвалі на хвіліну, асьвятлялі цемру й згасалі.

Паўгоду ім спатрэбілася, каб знайсьці аўтара: седзячы ў габінэце палкоўніка КДБ, я марна спрабаваў пераканаць сябе й яго, што той мне толькі сьніцца. «Мы пахаваныя, нашы галасы гучаць глуха, — падпісаў я пратакол допыта. А потым яшчэ: — І слухае нас толькі палкоўніка вуха».

У вар’ятні быў вялікі сад...

* * *

Выйшаўшы, я зразумеў, што жыцьцё зьмянілася. Сьціплае, утульнае пекла, з сваімі аўтобусамі й тралейбусамі, піянэрамі й палкоўнікамі, з словамі, якія нешта значылі, і кнігамі, якія былі напісаныя крывёю, — усё гэта засталося толькі ў маёй памяці. Сёньня, калі ўсё скранулася з сваіх мейсцаў, усё кудысьці паплыло, мне нават шкада тых часоў.

Зрэшты, мне ўжо глыбока за пяцьдзясят. Я тут анікому не патрэбны, акрамя аматараў архіўных успамінаў. Пасьля шпіталю знайсьці добрую працу было складана, урэшце мяне ўладкавалі ў невялічкі прыватны архіў на пасаду звычайнага архіварыюса. Часам мне здаецца, што і я сам ужо — толькі папера зь нейкага забытага фонду.

Твар дзяўчыны на адным з фатаздымкаў Архіву, што патрапіў да нас з новымі эмігранцкімі зборамі, падаўся мне страшна знаёмым. На ім я пазнаў Эўрыдыку з майго дзяцінства. Так, я нічога ня блытаю. Калісьці да мяне туды спусьцілася Эўрыдыка. Мёртвая, на парашуце.

* * *

Гаспадар фатаздымку цьмяна прыгадвае.

— Так, лягер. Вясновы пах, руiны, амэрыканская вайсковая адмiнiстрацыя, прыцiшаная нямецкая гутарка, жаданьне пачаць жыць нанова. Iншым жыцьцём. Часам аблавы з савецкай зоны, калi ўсе выходзiлi зь лягеру, вымушаныя былi хавацца. Яна нiколi не хавалася.

Нягледзячы на галечу, на страх, было адчуваньне дзiкага, забароненага шчасьця, сярод руiнаў, прыгожага, як шыпшына. Мы сьпявалi й танчылi крывiцкiя песьнi. Каханьне. Мы былi зусiм дзецьмi, шаснаццаць — васямнаццаць год... Мы выбраліся зь пекла, мы гэта ведалі. Перад намі быў вялікі сьвет...