Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

— Што вы маеце віжавую службу ў Навагародку, для нас гэта не сакрэт,— адказаў Усяслаў.— A ездзіў я ў Полацак для таго, каб пагаварыць з князем Брачыславам пра тое, як нам разам засланіцца ад крыжакоў.

— А чаму ўтойваеш пра перамовы ад сваёй Рады, ад нас?

— Я ездзіў у Полацак як пасол князя Ізяслава, дык найперш яму расказаў пра перамовы.

— I да чаго вы дамовіліся?

— Пра гэта, дворскі, князь Ізяслаў можа сказаць толькі князю Даніле.

— Князь Брачыслаў — таксама аспід,— сказаў Андрэй.— Ён вельмі хітра спажыў турботы Ноўгарада. Каб мець князя Аляксандра[ 28 28 Маецца на ўвазе Аляксандр Неўскі. ] за саюзніка, аддаў за яго сваю дачку. Як кажуць, адразу забіў двух зайцоў: i разам з тым супраць крыжакоў, i заадно спрытна ўбіў клін паміж Ноўгарадам i Смаленскам. Цяпер ужо Смаленск не асмеліцца пасягаць на Палацеск! Ды нас непакоіць іншае: пра што перамаўляліся Навагародак i Палацеск?

— Я ж казаў табе пра гэта, дворскі.

— Што ты сказаў мне, гэта — толькі нейкая доля ўсёй праўды. Нас цікавіць, як дзялілі вы літоўскіх князёў (каго, апроч Мендога, хочаце прыручыць вы, а хто ў задуме палацескай палітыкі), як гаварылі пра тое, што Навагародак можа паказаць зубы нам? Даў на гэта Палацеск згоду ці не?

— Надумлівы ты, дворскі,— усміхнуўся Усяслаў.

— Не надумлівы, ваявода,— адразу ж адкінуў ягоную ўсмешку той, па-ранейшаму стоячы на сваім.— Ад вас цяпер можна ўсяго чакаць. Але ведайце i не забывайце: князь Данііл не будзе спакойна назіраць за тым, што i як вы робіце! А тым больш патураць!

«Ведаем i помнім,— мог прамовіць Усяслаў, але змаўчаў.— Таму i асцярожныя, не вытыркаемся раней часу».

— Чаго замоўк, ваявода? — з'яхіднічаў Андрэй.— Разгадалі мы вашу крамолу! Бачым, разумеем кожны ваш вераломны крок!

— Адным словам, ліхадзеі мы, не пра тое дбаем! Ці як там яшчэ, па-твойму?

— Па-мойму, так: не гуляйце з агнём, навагародцы! Адмоўцеся ад сваіх гордых задумаў, не гнявіце князя Данііла! Ён ніколі, чуеш, ніколі не дазволіць таго, што вы замыслілі ў спакоі i цішы, добра пад'еўшы i ўзброіўшыся! Мы ўсё зробім, апошняе сваё патрацім, але не дапусцім, каб было, узвышалася Вялікае княства Навагародскае! Ці вы — нашы васалы, ці мы абкладаем вас i бяром на змор!

«Гэта мы яшчэ паглядзім. Не столькі ў вас цяпер моцы, каб вы здолелі зноў паставіць Навагародак на калені!»

— Нялюбыя табе мае словы, Усяслаў,— пацешыўся Андрэй.— Спеліш, акі аспід, на нас сваё джала!

— Я, Андрэй, вой,— зноў i зноў не даў сабе выбухнуць Усяслаў.— Раблю тое, што загадвае наш князь, Рада альбо наша веча. Каб падняць меч супраць вас, мне так яшчэ не загадвалі. Вось, дворскі, увесь мой адказ на твае насцярогі, папрокі i пагрозы. Больш нічога табе не скажу. Дазволь хоць крыху паважаць сябе.

— I не падымай! Ніколі! Будзь паслушны, дык не міне цябе наша міласць,— i ўжо нібы па-сяброўску: — Калі ж лічыш, што князь Данііл павінен быць болей ласкавы да цябе, гавары. Да слова, хочаш у жонкі нашу самую радавітую i прыгожую баярыню?

«Вось так вы купілі нашага Расціслава!» — падумаў Усяслаў, a ўголас прамовіў:

— Радавітыя ды прыгожыя ёсць i ў нас, дворскі. Ды я яшчэ нашў жалобу па сваёй Праміславе.

— Задоўга без жонкі, ваявода,— пажартаваў ужо Андрэй.— Ажаніўся б з маладой i гарачай, дык найперш пра яе думаў бы... Так што прасі — дадзім красуню паўднёвую.

«Каб не мая i не Мендогавыя дружыны тут, дык ты, канечне ж, зусім іначай гаварыў бы,— з холадам на сэрцы падумаў Усяслаў.— I можа, на вячэры атруціў бы. Як у свой час хвалебны Манамах звёў са свету гвалтам захопленага, але непакорнага сына полацкага Усяслава — Глеба Мінскага. Той, хто прагне ўлады i славы, непераборлівы, ідзе нават на самае вялікае злачынства...»

3

У высокім i пакоўным княскім шатры было досыць відна ад свечак, што былі ўстаўленыя ў падвешаныя да кроквіцаў масяжовыя разгалінаваныя кандэлябры. Як падымаўся-апускаўся ўваходны полаг-дыван i хто-небудзь заходзіў, упускаючы свежы паветраны струмень, дык свечкавыя агеньчыкі выцягваліся ў доўгія языкі, хісталіся і мігцелі.

Пасярод шатра ляжаў вялізны дыван, а на ім былі самыя розныя пахкія i смачныя стравы ды напоі: выпатрашаныя падсмажаныя куры, перапёлкі i рабчыкі, падрудзелыя, з бліскучым тлушчам авечыя i свіныя тушкі, рыба, яйкі, зялёныя доўгія агуркі (насенне ix — падарунак купцоў з далёкай Індыі), галоўкавая вялізная цыбуля, клінковы сыр, буйны, нібы наліты дзённым яркім святлом вінаград, чорна-сізыя слівы, збанкі з хмельным мёдам, вялікія звужаныя ўніз круглыя амфары (як казалі навагародскія простыя людзі, глякі) з дзвюма ручкамі i вузкім горлам, напоўненыя візантыйскім i каўказскім віном. За гэтым наземным сталом, у цэнтры, па-палавецку падкурчыўшы ногі, сядзеў на падушках князь Даніла ў чырвоных шараварах, ружовай кашулі i кароткай цёплай безрукаўцы, з гладка зачасанымі сіваватымі валасамі, крыху воддаль з аднаго боку сядзеў ягоны брат Васілыса — я к здавалася, на першы погляд, лагодны, але на самай справе адданы княскім інтарэсам i жарсткаваты таўсцяк, з другога боку ўсеўся сын Леў, а за імі бліжэй сюды, да ўвахода, размясціліся знатныя галіцка-валынскія баяры, тысячнікі i сотнікі. Таксама ўсе апранутыя па-свойску — у шараварах, кашулях i безрукаўках самага рознага колеру, а самыя пажылыя з ix былі ў сабаліных футрах.