— Элёрэ! Батран![ 14 14 Наперад! Не бойся! (венг.)
]
— Бжыдаль![ 15 15 Пачвара! (польск.)
]
— Гидь![ 16 16 Гад! (укр.)
]
— Зобачце: Навагрудэк![ 17 17 Глядзіце: Навагрудак! (польск.)
]
— Элёрэ! Батран!
— Фрыш драуф![ 18 18 Смялей наперад! (ням.)
]
— Аусгаррэн![ 19 19 Трымацца да канца! (ням.)
]
— Айн блёфэр кэрл! Айн троттэль![ 20 20 Прыдурак! Абэлтух! (ням.)
]
— Гавкай-гавкай, гндь! Нагавкаеш!
— Геть, гидота! Геть, посипака![ 21 21 Прэч, брыда! Прэч, паслугач! (укр.)
]
Абмацваючы вачыма поле бою, Усяслаў вышукваў: дзе ж знаёмая Данілава харугва, дзе яго знаёмае карзно? I нечакана ўбачыў у людской гушчэчы: Данілу з невялікай купкай людзей абкружылі венгры, той ca сваімі дружыннікамі адчайна б'ецца, аглушае, скідвае з коней усё новых i новых ворагаў, але вось некалькі пешцаў злаўчыліся i сцягнулі Данілу за карзно з каня.
— Бачыш, княжыч? — запытаў Усяслаў.
— Што?— з маладым, неўтаймоўным хваляваннем усклікнуў той.
— Угры палоняць князя Данілу,— паказаў мячом туды, дзе з дзесятак венгерцаў спрабавалі абваліць i жывога звязаць разгарачанага галіцка-валынскага ўладара.— Трэба адбіць яго.
— Мілы дзядзька![ 22 22 Дзядзька (пястун) — выхавацель.
] — аж падскочыў у сядле малады княжыч, замахаў мячом.— Дазволь мне выратаваць князя Данілу!
— Паспееш яшчэ праліць нечыю ці сваю кроў,— ужо спакойна прамовіў ён.— Было i яшчэ будзе шмат сечаў ды пабоішчаў.
— Але павінен жа я калі-небудзь праверыць руку не толькі ў гульні, але i ў баі! — не мог спакойна ўседзець у сядле той, з мужчынскай зайздрасцю бачачы, як яго аднагодкі скульваюць з коней рыцараў.
— Князю трэба не толькі твая дужая рука, але i ясная, разумная галава,— усё не дазваляў выхаванцу рынуцца ў атаку Усяслаў.— Глядзі ўважліва за боем, вучыся бачыць, як ён ідзе, думай, што i як рабіць, каб пераламаць яго на сваю карысць. Суцішвай эмоцыі i парывы, развівай здольнасці страціга. Ты ж — наш будучы князь!
— Я так ніколі не пабуду ў баі,— надзьмуўся той.— Да сівых валасоў буду отракам, тваім вучнем,— а пасля нечакана, парушаючы дамову з бацькам, неслух рэзка тузнуў свайго каня, ударыў яго шпорамі i свавольна панёсся туды, дзе на валаску вісеў лёс князя Данілы. Канечне ж, нарэшце хацеў паадолець свой першы, самы вялікі страх перад першым сур'ёзным боем i заадно молада хацеў паказаць усім, што ён смелы i добра ўжо навучаны, варты таго, каб на яго ўсе, найперш равеснікі яго юнай дружыны, а таксама i князь Даніла ca сваімі баярамі, глядзелі ўжо як на харобрага!
«Ну, княжыч, пачакай! Падсыпле табе князь!»— з такой помслівай думкай Усяслаў кінуўся ўслед за выхаванцам-неслухам — каб прыкрыць яго. Той ca сваёй аховаю (а ўзначальваў яе Усяславаў зяць, баярын Васілёк) уклініўся ў непрыяцельскі гурт, сек-церабіў дарогу да князя Данілы; Усяслаў замечаваў i заадно намагаўся бачыць княжыча хоць краем вока, крычаў, каб той вярнуўся ў тыл, ды той не слухаў, задзірыста наскакваў то на аднаго, то на іншага непрыяцеля, i адразу было відаць: у яго яшчэ няма халоднай развагі i лучных удараў, ён зашмат марна траціць энергію i сілу.
Не пайшоў-пабег, а марудна пацягнуўся час нямала ўжо вырвалася i панеслася ў неба мужчынскіх моцных слоў, стогнаў, непрыязнага шалу i ап'япення ад сечы, нямала вылілася поту i крыві, прагучала апошніх, перадсмяротных i звернутых да маці ўскрыкаў, пакуль, нарэшце, не адбыўся адчайны пералом:
— Венгжы ўцекаен!..[ 23 23 Венгры ўцякаюць!.. (польск.)
]
— Аллес цурук! Аллес цурук![ 24 24 Усе назад! Усе назад! (ням.)
]
I трэба ж, калі ён, Усяслаў, уцягнуўся ў бой, калі князь Даніла зноў ускочыў на каня i павёў за сабой усіх у наступ, дык вось у гэтую радасную хвіліну Усяслава нечакана ахаланіў старшы яго аховы Цішук:
— Ваявода, княжыч паранены!
На табе! Толькі нейкі міг не бачыў таго, але за гэтае імгненне вось такое. Недагледзеў! Дзядзька! Дай бог, каб княжычава рана была лёгкая. Тады яна будзе радасцю i славай для маладога нашчадка ўладара іхняй зямлі, першым ягоным баявым хрышчэннем. Ды... Як толькі Усяслаў пад'ехаў i ўбачыў на зямлі абкрываўленага i збялелага юнака, сэрца яго рэзка ўстрапянулася, а пасля зайшлося ад болю i адчаю...
...— Ваявода,— дыван каля ўвахода адхінуўся — у шатры пачуўся ціхі Цішукоў голас.
Усяслаў адплюшчыў вочы, вярнуўся ў думках з успамінаў у цяперашні час: у шатры было ўжо цемнавата, з двара сюды праз адхінутую занавеску даляталі ружова-чырвоныя водсветы ад недалёкіх шматлікіх вогнішчаў.
Читать дальше