Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

— Разумею цябе,— сёння, як ніколі, той быў памяркоўны.— Зараз жа мае людзі паскачуць у Яраслаў, зробяць ладдзю[ 10 10 Князёў-нябожчыкаў у старажытнасці везлі на санях альбо неслі ў ладдзі ] i прывязуць з пограбаў старога лёду, потым пачаруюць мае лекары — княжыча адправіш, як i хочаш, уночы. Але сам затрымайся, дарога твая доўгая, дагоніш сваіх яшчэ на Берасцейскай зямлі.— I, наблізіўшыся, каб ніхто не пачуў, прашаптаў: — Хачу аддзячыць табе шчыра i шчодра. Баяры мае казалі: князь Ізяслаў гардавусам стаў, не прыйдзе памагчы i цябе не пусціць. Але ты прыйшоў i Міндоўга прывёў.

— Мендог сам прыйшоў,— адказаў Усяслаў, не хочучы нагаворваць на суседа-саюзніка, якога даўно ўжо недалюблівае Даніла, а то i лічыць за аднаго з самых небяспечных ворагаў: былі на тое свае прычыны.

— Хоць вы ўступілі ў бой пазнавата, але ваш прыход добра падняў наш дух i ашаламіў уграў ды ляхаў,— прызнаў горды Даніла.

— Ты, князь, хораша сказаў Фільнію: цяпер нам трэба быць разам супраць ворагаў, што абкружылі з усіх бакоў,— прамовіў негаваркі Усяслаў i тое, пра што думаў, i для таго, каб усыпіць Данілаву насцярогу да ix, навагародцаў.

— Дзякуй, Усяслаў,— сказаў Даніла, усцешыўся.— Мой сябар маленства, кароль Бэла, бач, палічыў: мы цяпер зусім слабыя, дык ён возьме мяне голай рукою i пасадзіць на маё месца зяцька Расціслава. Свярбіць яму ўсё ж дадаць да свайго тытулу «рэкс Галіцыэ эт Ладамірыэ»[ 11 11 «Кароль Галіцыі i Валыні» (лац.). ], хоць яшчэ яго бацька ведаў: не ўдасца ім гэта. Вось чаму мы i невялікай сілай, у тры тысячы конных i пяць сот пешцаў, стаялі насмерць. A калі ўгры i ляхі, прадчуваючы перамогу i спажыву, кажу, угледзелі пыльную хмару ад ног вашай конніцы, дык разгубіліся i пабеглі.— I зусім шэптам: — Шчыра дзякую, Усяслаў, i за мой паратунак. Вельмі ж ціснулі ўгры, мае дружыны пачалі адступаць — мусіў сам кінуцца ў гушчу бою... Каб не твая падмога, дык, можа, i паланілі б, аддалі б на згубу Расціславу...— Прыхіліў i пацалаваў.— Я твой вечны даўжнік, дружа!

Іншым разам Усяслаў, можа, i ўсміхнуўся б: што бывае вечнае ў людзей, тым больш у князёў? Сёння, калі рады i вясёлы, той-сёй з ix дзякуе, a заўтра...

Усяслаў добра ведаў Данілу яшчэ з часоў першай сутычкі з мангольскімі набежнікамі на Калцы, калі яны, маладыя, былі як след пабітыя i ледзь выратаваліся ўцёкамі (параненага ў грудзіну Данілу выімчаў верны конь); за апошнія дваццаць гадоў яшчэ болей пазналі адзін аднаго ў розных баях i спрэчках — не раз плячо ў плячо хадзілі на яцвягаў, на Конрада Мазавецкага, адбівалі крыжакоў i нават прыйшлося сутыкнуцца ў баі адзін з адным. Да слова, тады, калі яны, навагародцы разам з літоўскімі князямі, рашылі памагчы Пінску, калі той сабраў досыць вялікую кааліцыйную сілу супраць Данілы: пінянам надакучыла ўжо зацяжное пасяганне паўднёвага суседа. Праўда, сталыя i хітрыя галіцка-валынскія верныя баяры падказалі маладому Данілу, як раз'яднаць іхнія сілы, зноў падпарадкаваць Пінск[ 12 12 Гэтыя падзеі гісторыкі пазначаюць 1228-ым, 1229-ым, а то i 1230-ым годам. ], але з таго часу піняне затаілі помету i тайна саюзяцца з Навагародкам i з Міндоўгам, дазваляючы таму i іншым літоўскім князям набягаць праз іхнія землі на Данілавы ўладанні. Праўда, піняне ў той жа час не замінаюць Данілу i яго брату Васільку ісці ў пагоню за літоўцамі, а пасля «святкуюць» разам з паўднёвым уладаром перамогу. Палітыка. Яны — употай змоўленыя навагародцы, ваўкавысцы, свіслачане, слонімцы, піняне, тураўчане i берасцейцы — былі пільныя i добра сачылі, каб i Данілу аслабляць, i літоўцаў не ўмацоўваць, каб спакваля набірацца моцы самім. Адным словам, Даніла i Усяслаў няблага ведалі, хто мае якія звычкі i нораў, сілу i спрыт, развагу i рашучасць. Што да Данілы, той лагодны i шчодры, калі ўсё выходзіць так, як ён хоча, але калi штосьці не па ім, дык тады гнеў i жорсткасць ягоныя не ведаюць межаў. Хіба не пра гэта гаворыць тое, як ён у свой час абышоўся з цесцем Мсціславам: той са сваёй сілаю памог выгнаць чужаземцаў, асядлаць некаторых непакорлівых i мяцежных баяраў, узвысіў над Галіцка-Валынскай зямлёю, вадзіў яго на Калку, а ён адплаціў таму чорнай няўдзякай — праўда, потым, пасля Мсціслававай смерці, наракаў, што ix перасварылі некаторыя зламысныя баяры: маўляў, уладны цесць хацеў яго мець толькі за васала...

— Затрымайся, Усяслаў,— прамовіў Даніла.— Хачу штосьці сказаць табе, а пра штосьці запытаць i пачуць ясны адказ...

2

Майстравыя людзі хутка паставілі драўляныя падпоркі, нацягнулі вяроўкі, абкрылі скурамі, дыванамі — неўзабаве ўжо стаяў шацёр на палавецкі манер для Усяслава.