Максім Клімковіч - Мяжа па даляглядзе

— Як хто, а я заўсёды зразаю кветкі нажніцамі,— Тэрэза павесіла іх на старое месца,— бо нож мяне палохае, і тады здаецца, што я забіваю кветкі, а так нібыта кравецкая прылада. Калі есць жаданне куды патэлефанаваць, калі ласка,— Тэрэза эфектна шчоўкнула тумблерам, запалымнела чырвоная кропка індыкатара. Накруціла дыск. У цішыні было чуваць, як штучны голас у трубцы абвясціў, што зараз дзевятнаццаць гадзін пяць мінут.— Я пайду наверх, да сябе.— Тэрэза ўціснула трубку ў корпус рацыі.

Калі зноў прыплыў човен, было ўжо зусім цёмна.

Адно месяц і ліхтар на фарштэўні чоўна падфарбоўвалі туман.

Мы з Гражынай стаялі на мастках прычала. Дзядзька Вадзімір трохі пашаптаўся з перавозчыкам. Той згодна кіўнуў і адштурхнуўся вяслом.

— Не, не сюды,— Даўгалевіч вярнуў Маршанскага са сцежкі,— праз гаек бліжэй.

Мы пайшлі за ім следам. Дзядзька Вадзімір вырваўся наперад, потым раптоўна спыніўся:

Асцярожна, тут нацягнуты дрот,— і ледзь бачны ў д'ябальскім асвятленні, пералез, высока падымаючы ногі, цераз незаўважную для нас перашкоду.

Я асцярожна наблізіўся, павадзіў рукамі перад сабою, поруч шукалі Маршанскі і Сак. Гражына чакала.

— Ну што? — Даўгалевіч нецярпліва прыспешваў нас,— не можаце знайсці? Сямён, бліжэй, вось тут, няўжо не бачыш? '

— Нашто табе тут дрот? — Сак шукаў і не знаходзіў, дарэчы, як і я з Маршанскім.

— Гэта ўжо іншае пытанне,— Даўгалевіч засмяяўся,— калі б я не папярэдзіў, а вы сабе ішлі, то патрапілі б дакладна — тварам у глебу. Нашто дрот, пытаешся? Для такіх, як вы. Скажыце дзякуй Гражыне, што вас з-за яе пашкадаваў, папярэдзіў. Ну вось жа ён, Сямён, я яго ў руках трымаю. Адчуваеш? Знайшоў? >• *

— Здаецца... Так... — няпэўна адказаў Маршанскі.

— Вось гэтага я і чакаў,— Даўгалевіч ужо не . сцішваў смеху,— ды няма тут ніякіх дратоў, нашто ён мне? А ты, Сямён, не вытрымаў першы. Знайшоў, чаго няма. Табе сказалі, ты і даў веры. А праўда ж, уражвае? І да галавы не прыйшло вам, што я магу цераз пустое месца пералазіць. І прызнацца цяжка кожнаму, што не знайшоў. Добра, выбачайце за жарт. Пайшлі. Нічога, зараз завяду электрастанцыю, будзе светла, лазню напалім, папарымся і за стол.

Дробна заспяшаўся пускавы рухавік, узвыў дызель, і ўвесь дом запалымнеў святлом. На першым паверсе ўспыхнулі фарбы ўжо трохі знаёмай мне вялізнай гасцёўні. Шырокія, на дзве паловы, дзверы выходзілі на калідор. Насупраць іх, побач са сходамі на мансарду, дзверы ў лазню, на кухню і на двор, пад сходамі кладоўка.

Сак паспеў ужо нанасіць дроў і распальваў парагенератар. Жанчыны пазвоньвалі посудам на кухні. Мы з Эдмундасам распалілі грубку і каміны. Цяпло паволі запаланіла дом. Знікала вільгаць. З'яўляліся на буфеце ў гасцёўні салаты, вазы з садавінай, стосы чыстых талерак.

Спачывальні на мансардзе. Сходы, доўгі калідор, шэсць аднолькавых, як у гатэлі, дзвярэй на два бакі. Вялізнае, на ўсю сцяну, шасцікутнае акно-разетка замыкала перспектыву. Даўгалевіч стрымаў слова і пасяліў нас з Гражынай асобна, але дзверы ў дзверы.

Спачывальні былі маленькія, даволі шырокі ложак, на ім акуратны стос бялізны і ручнік у поліэтыленавым пакеце, часопісны столік з попельніцай. На прышрубаваных да нахіленай столі кольцах па тры вешалкі для адзення.

Пад вузкім гарызантальным акном-стужкай пашчоўкваў яшчэ ледзь цёплы каларыфер. Я зірнуў у акно — пражэктар асвятляў дах прыбудаванай да дома лазні. З яе коміна ўзнімаўся белы дым і мяшаўся з туманам.

Побач з маім пакоем быў Даўгалевічаў кабінет. Адзінае вялікае памяшканне на мансардзе. Дзядзька Вадзімір сядзеў за ампірным бюро-сакрэтнікам і перакладаў рукапісы, прабіваў паперы доўгім самаробным шылам. За ягонай спінай гудзеў полымем камін.

— Ідзі на ніз у гасцёўню, я зараз падыду, як збярэмся ўсе, то абмяркуем праграму на ноч,— ён паклаў на бюро зялёны сшытак,— толькі зраблю запіс у дзённік і падыду.

Даўгалевіч прыйшоў апошнім.

— Ну што, панове, я мяркую так: спачатку лазня, а потым святочная вячэра. Хто не згодны?

— Ад'езд заўтра а якой гадзіне? Трэба замовіць таксоўкі ўжо сёння,— сказаў Кяльміцкас.

— З ад'ездам давядзецца пачакаць,— Даўгалевіч грунтоўна ўладкаваўся ў фатэлі.— Я прашу прабачэння, што напачатку падмануў вас усіх. Але мяркуйце самі, якая падзея важнейшая: нейкі літаратурны семінар, на якім абыдуцца і без нас, або юбілей? Карацей, я наказаў перавозчыку, каб прыплыў па нас праз тры дні, паспеем якраз на закрыццё семінара. Таксоўкі таксама ўжо замоўлены. Каб не было спакусы ўцячы раней — мой катэр загадзя перагналі да вясковага прычала. Так што выбрацца адсюль немагчыма. Гэтыя дні будуць падарункам мне з вашага боку. Яшчэ раз прашу прабачэння. Калі ў каго пільныя справы, вырашайце іх па тэлефоне. Калі ласка.