Леанід Дайнека - Людзі і маланкі

— Не заплюшчвай, дзед, вочы, — папрасіў Антон, бо яму зрабілася страшна.

Стары паслухмяна расплюшчыў вочы, вінавата ўсміхнуўшыся, сказаў пра сваю хваробу:

— Пячэ, праклятая, унутры... Як агнём... — Потым спытаўся: — Можа, Кузьма прыехаў?

Кузьму, старэйшага Антонавага брата, яшчэ ў піліпаўку забралі ў абознікі, і ён разам з вайсковай камандай паехаў на руска-германскі фронт, некуды пад Баранавічы. З таго дня нічога не чуваць было ні пра Кузьму, ні пра Сіўца, беленькага зграбненькага канька, якога рэквізавалі ў Радзімовічаў і на якім паехаў Кузьма.

— Не прыехаў Кузьма, — сказаў Антон. — Начальства, відаць, не пускае.

— І не прыедзе, — раптам ціха выдыхнуў стары, быццам зрабіўся прарокам і ўбачыў тое, што ў цемрадзі дзён яшчэ не відно звычайным людзям. — Х я памру без яго...

Ён хліпнуў носам, як дзіця, нібы хацеў заплакаць.

— Супакойцеся, дзед, — папрасіў Антон, — дацярпіце толькі да лета, а я там вас чарніцамі, грыбамі і арэхамі адкармлю.

— Эх ты, Антоне, — дакрануўся да яго локця Ігнат сваёй лёгкаю рукою, — малады ты яшчэ. Такім, як ты, толькі і жыць. А я хіба жыў? Хіба быў сабе хадзяінам? Камароў на балоце пасвіў. Звіваўся на сваёй палосцы, як той чарвяк. Як чарвяк, і паміраю. І нават дошак на труну няма...

Ён не даў Антону ні слоўца ўставіць, перадыхнуўшы, зноў загаварыў:

— А жыццё будзе добрае... Птушкі зялезныя ў небе будуць лётаць... Ягады розныя зімою будуць спець. Хочаш сунічку — бяры з-пад снегу, еш, чалавеча. Хочаш брусніцу — і яе рві...

Антон слухаў яго, маўчаў і думаў сам сабе:

«Ёсць ужо такія птушкі. У германцаў. Ераплан называецца. Казалі, пазаўчора ляцеў адзін над Запольцамі. Дык вывалілася з яго нейкая круглая чорная штука. Як ірванула! На лузе карову забіла...»

А ўголас сказаў дзеду:

— Настаўнік прыязджаў учора з Бабруйска. Гаварыў, што скора вайне канец. Бальшавікі зямлю сялянам дадуць.

— Не вер нікому, Антонка. — Стары крутнуўся, і ложак пад ім зарыпеў. — Ён хоць і вучоны, настаўнік той, а ў нашай жызні нічога не петрыць... Хто калі мужыку што даваў? Толькі кухталёў мужыку давалі ды лазы па казённым месцы... — Стары закашляўся: — Усё гэты Мікалай вінаваты. Узяў сабе бабу германку і генералаў германцаў, і загубілі яны Расею. І Мікалая самога спіхнулі... Трэба было яму за мужыка стаяць, клапаціцца... Мужык ніколі не падвядзе...

Ён зноў закашляўся і змоўк. Відаць, сам не вельмі зерыў сваім словам. У хаце ўсталявалася цішыня. Вечаровы змрок ліўся ў маленькія падслепаватыя вокны.

Увайшоў Прахор з пукам хваёвай лучыны ў руцэ. Насцярожана глянуў на жонку, што завіхалася ля печы. Аўдоля быццам і не заўважала яго. Тады ён запаліў свяцец. Гэта была звычайная палка з расшчэпленым канцом, устаўленая ў калоду. З лучыны, што гарэла сіняватым полымем, зрываліся буйныя іскры і падалі ў гліняны гаршчок з вадою. Газы не было, і Радзімовічы, як і ўсе ў Чмялях, доўгімі асеннімі вечарамі палілі лучыну.

Прахор патупаў па хаце, спытаўся ў Антонам

— Ты каня спутаў?

Спытаўся дзеля прыліку, бо ведаў — сыну не трэба напамінаць пра гэта. З самых ранніх гадоў хлопец у рабоце: арэ і сее, малоціць, барануе, косіць, топча стагі, сячэ дровы... Ды хіба злічыш усе цяжкія абавязкі, якія з самага нараджэння ўзвальвае жыццё на плечы тых, каго бог пусціў у свет з-пад саламянай страхі? І нікога не папросіш памагчы ці паспачуваць. Сыты галоднаму не таварыш — кажуць у чорных хатах.

І яшчэ кажуць: не прасі ў багатых. Іх вушы завешаны золатам — і яны не пачуюць цябе.

Прахор, не дачакаўшыся адказу, трохі пасноўдаўся па хаце і зноў вышмыгнуў на двор. Да бацькі ж так і не падышоў.

Антон сядзеў на краі ложка, прыслухоўваўся да сіплага дзедавага дыхання. Балелі рукі і спіна. Учора цэлы дзень капаў яму на пограб, а зямля ўжо халодная, цвёрдая. Ён не баяўся працы. У ягоных Чмялях усе працавалі на зямлі. Хіба толькі што калекі не працавалі: Сямён, аднаногі і аднарукі артылерыст, знявечаны пад Порт-Артурам, сляпы Васіль, якому выпаліла вочы, калі гарэла манаполька. Але гэта божыя людзі, як кажа бацюшка Буракоўскі. Бог ахоўвае іх сваімі клопатамі, дае хлеб надзённы.

— Чаго ты сядзіш, Антон? — сказала Аўдоля. — Хіба няма работы? Нанасі каровам вады ў цэбар.

Ён выйшаў на двор. Ужо зусім змерклася. Дзьмуў моцны вецер. З чорнага неба косымі струменямі ляцеў снег. Быццам нехта даіў вялізную карову, цыркаў малако ў даёнку.

Падышоў бацька. Твар мокры, заклапочаны. Спытаўся, чамусьці азіраючыся па баках:

— Табе дзед нічога не казаў?