Леанід Дайнека - Людзі і маланкі

Бацька трохі пабурчаў, а потым махнуў рукой:

— Едзь! Калі дзе ўбачыш сякеру добрую — купі. Наша ўжо зусім пашчэрбілася...

Маці заплакала:

— Што ты надумаў, сынок? Заб'юць яшчэ дзе-небудзь у дарозе, пад поезд кінуць...

Потым чым маглі пачалі пакаваць Антону торбу. У белую лапінку загарнулі соль.

— Шчаслівы ты, Антон, — усё яшчэ моршчылася ад болю, уздыхала Дзіна. — Горад убачыш, можа, дзе Кузьму нашага сустрэнеш...

Прахор патаптаўся ў хаце і пайшоў на вуліцу.

— Глядзі ж, ні з кім не вадзіся, — павучала маці. — Загаворыць такі чалавек зубы, чмуту ў вочы напусціць, а потым хеўру сваю навядзе на цябе...

Антону было прыемна, што за яго так баяцца, клапоцяцца аб ім. Быццам ён зрабіўся малым хлапчуком і ўпершыню збіраецца пераступіць родны парог, выйсці за аселіцу. А ён жа ўжо быў аднойчы ў горадзе, у Бабруйску. Восем ці дзесяць гадоў тады яму было. Помніцца, зайшлі яны ў краму да нейкага чорнабародага дзядзькі, якога бацька зваў Шлемам. Дзядзька смяяўся; паказваў ім язык, а потым наўмысна рассыпаў на падлогу сабе пад ногі цукеркі — прыгожы, рознакаляровы гарошак. І яны, Антон з Кузьмой, кінуліся збіраць гэтыя цукеркі, поўзаць па бруднай падлозе, а бацька раптам раззлаваўся і пачаў крычаць на Шлему.

У клопатах і ў зборах прайшоў вечар. Спаць ляглі рана. Антон ляжаў на ложку, слухаў, як точыць сцены шашаль, як варочаецца, не засне маці, і ў думках развітваўся з хатай. Заўтра ён ужо не будзе спаць на гэтым ложку. Заўтра яго чакае дарога, чужыя людзі. Як яны сустрэнуць яго?

У акно заглянуў месяц, кінуў на падлогу халодныя срэбныя промні. У хаце пасвятлела. Са змроку выступіла печ, заблішчаў у куце абраз.

«Быў бы жывы дзед, — падумаў раптам Антон, — дзед бы не спаў, а сядзеў каля мяне на ложку і расказваў, як сам калісьці ездзіў у горад, ажно ў Беласток...»

Назаўтра, паснедаўшы, Антон пайшоў да Яніны. Каля хаты Міхейчыкаў у нерашучасці спыніўся — заходзіць ці не? Усё-такі не зайшоў, каб не сустрэцца там з Іванам, пачакаў, пакуль з хаты выбегла малодшая Янініна сястрычка Галя набраць пад паветкай дроў.

— Пакліч Яніну, — папрасіў яе Антон.

Неўзабаве з хаты выйшла Яніна, радасна ўсміхнулася.

— Я сёння еду, — сказаў Антон.

Яна пабляднела:

— Куды, Антонка?

Ён пачаў расказваць, нічога ад яе не ўтойваючы, і бачыў, што з кожным яго словам вочы яе ўсё больш сумнеюць, халаднеюць. Быццам хмарка наплыла ёй на твар.

— Антон, — сказала яна, — ідзі дадому, збірайся. А пасля абеду, як будзеш ад'язджаць, забяжы ў лес за Сцепанюгавым гумном. Там палянка ёсць, ведаеш? Толькі глядзі — забяжы.

Ён не спытаўся, навошта абавязкова трэба забегчы на гэту палянку. Ён цяпер гатоў быў зрабіць усё, аб чым яна ні папрасіла б.

Калі Антон вяртаўся дадому, на вуліцы яму сустрэліся Бацюта з Яўхімам Сцепанюгам. Антон падаўся бліжэй да плота, зрабіў выгляд, быццам не заўважыў іх, але Бацюта паклікаў яго:

— Радзімовіч, пачакай...

Яны падышлі да Антона, абодва плячыстыя, моцныя, нечым незадаволеныя, паздароўкаліся.

— Ты, здаецца, у Мінск едзеш? — спытаўся Бацюта.

«Хто яму сказаў? Напэўна, бацька», — падумаў Антон, але прамаўчаў, стаяў, перамінаючыся з нагі на нагу.

— На Беларускі з'езд едзеш, — гаварыў, не дачакаўшыся адказу, Бацюта. — Але ж мы цябе не пасылаем. Ты ж чуў, якую рэзалюцыю мы прынялі на сходзе. У нас улада адна — савецкая. Іншых мы не прызнаём...

— Не едзь, Антон, — раптам папрасіў Яўхім Сцепанюга. Пануры і ваўкаваты, ён сказаў гэтыя словы на дзіва лагодным голасам.

— Не паеду, — схлусіў Антон, каб толькі яны хутчэй адышліся, каб не бачыць іхнія строгія і адначасова разгубленыя вочы.

— Значыць, дамовіліся, — паціснуў яму руку вышэй локця Бацюта і ўсміхнуўся.

«Усё роўна паеду. Толькі вы мяне і ўбачыце, — ідучы на свой двор, думаў Антон. — Я сам сабе гаспадар.

І хачу жыць так, як хочацца мне, а не так, як трэба вам...»

Яго нават не засмуціла тое, што ён схлусіў, паабяцаўшы не ехаць. «Дзеля добрай справы можна і схлусіць», — як за свечку ў цемры, трымаўся ён за такую, як здавалася яму, простую і правільную думку.

Бацька быў у хаце, яшчэ нават не збіраўся запрагаць Чумака. Глянуў на Антона, палез у кішэню закурыць.

— Пакурыш у дарозе, — раздражнёна сказаў Антон. — Ужо час ехаць... Твае начальнічкі мяне не адгаварылі.

Бацька пачырванеў, як дзіця, якое злавілі за непрыгожым заняткам. Уздыхнуў, узяў пугу, што вісела на цвіку ў качарэжніку, выйшаў на вуліцу.

Яны выехалі за вёску, павярнулі на лясную дарогу. На шчоках у Антона ўсё яшчэ гарэлі цёплыя матчыны слёзы. Вёска віднелася купкамі старых ліпаў, калодзежнымі жураўлямі. У лузе насупраць лесу стаялі гумны. Вось і гумно Яўхіма Сцепанюгі, нізкае, з пляскатай, скасабочанай страхой.