Патрык Зюскiнд - Парфума

У доме Рышы на вулiцы Фуат было цiха. Рышы забаранiў сабе любую падрыхтоўку да Дня вызвалення, як назвалi ў народзе дзень кары. Яму ўсе было агiдна. Агiдны раптоўна ўваскрэслы жах людзей, агiднае iх лiхаманкавае смакаванне скорай радасцi. I самыя яны, гэтыя людзi, усе разам, былi яму агiдныя. Ён не ўдзельнiчаў нi ў прадстаўленнi злачынца i ягоных ахвяр на саборным пляцы, нi ў працэсе, нi ў гiдка мярзотным праменадзе разяваў перад камерай асуджанага. На апазнанне валасоў i адзення сваёй дачкi ён запрасiў членаў суду да сябе дамоў, коратка i стрымана даў свае паказаннi i папрасiў пакiнуць яму гэтыя рэчы у якасцi рэлiквiй, што i было зроблена. Ён занёс iх у свяцёлку Лаўры, паклаў разрэзаную начную кашулю i споднюю кашулю на яе ложак, распусцiў па падушцы яе рыжыя валасы, сеў перад ложкам i больш не адыходзiў ад яго, быццам гэтая бяззменная вахта магла замянiць тое, чаго ён не зрабiў тае ночы ў Ля Напулi. Ён быў так поўны агiды, агiды да свету i да самога сябе, што не мог нават плакаць.

I да забойцы ен адчуваў агiду. Ён не хацеў больш бачыць у iм чалавека, не толькi ахвяру, асуджаную на закол. Ён убачыць яе толькi ў момант кары, калi той будзе ляжаць на крыжы i на яго абрушацца дванаццаць удараў, вось калi ён яго ўбачыць, убачыць яго зусiм блiзка, ён пакiнуў за сабою месца ў самым першым радзе. I калi народ разыдзецца, праз некалькi гадзiн, тады ён падымецца да яго на акрываўлены эшафот, i сядзе побач, i будзе несцi вахту цэлымi днямi i начамi, калi спатрэбiцца, i глядзець яму ў вочы, гэтаму забойцу дачкi, i па кроплi будзе ўлiваць яму ў вочы, улiваць у яго агонiю сваю агiду як раз'ядлiвую кiслату, пакуль гэтая гадзiна не здохне...

А потым? Што ён зробiць потым? Ён не ведаў гэтага. Магчыма, вернецца да прывычнага жыцця, магчыма, ажэнiцца, магчыма, зачне сына, магчыма, не зробiць нiчога, магчыма, памрэ. Яму гэта было ўсё адно. Думаць пра гэта здавалася яму гэтак жа бязглузда, як думаць пра тое, што рабiць пасля смерцi: зразумела, нiчога, пра што ён мог бы ведаць ужо цяпер.

Пакаранне было назначана на пяць гадзiн папалуднi. Ужо з ранiцы прыйшлi першыя аматары вiдовiшчаў i забяспечылi сабе месцы. Яны прынеслi з сабою крэслы i лавачкi, падушачкi, правiзiю, вiно i прывялi дзяцей. Калi блiжэй пад палудзень з усiх бакоў да горада пачалi сцякацца тлумы вясковага люду, на пляцы каля заставы Дзю-Кур ужо было так цесна, што новым давялося шукаць месца на палях i ў садах, размешчаных тэрасамi на схiлах плато, i ўздоўж дарогi на Гранобль. Вандроўныя гандляры ўжо разгарнулiя на ўсю сцежу, людзi елi, пiлi, вакол стаяў гармiдар i смурод, як на кiрмашы. Неўзабаве набралася ўжо тысяч пад дзесяць народу, больш чым на свята Каралевы Язмену, больш чым на самы вялiкi крыжовы ход, больш чым калi-небудзь наогул збiралася ў Грасе. Людзi абсыпалi ўсе схiлы. Яны залазiлi на дрэвы, яны караскалiся на сцены i дахi, яны дзесяткамi, тузiнамi панатоўквалiся ў вокны. Толькi пасярэдзiне пляца, за бар"ерам, быццам выразанае нажом з цеста чалавечай гурмы, яшчэ заставалася свабоднае месца пад трыбуну i эшафот, якi раптам стаў зусiм маленькi, як цацка альбо сцэна ў батлейцы. I яшчэ быў вольны вузкi праход ад месца пакарання да заставы Дзю-Кур i на вулiцы Друат.

Прыкладна каля трэцяй гадзiны з"явiлiся мсье Папон i яго падручнiкi. Iх сустрэлi ўхвальным гулам. Яны падцягнулi да эшафота збiты з бярвенняў крыж i ўстанавiлi яго на чатырох цяжкiх цяслярскiх козлах, падабраўшы патрэбную для працы вышыню. Чаляднiк цесляра прыбiў яго да козлаў. Кожнае дзеянне падручных ката i цесляра публiка вiтала воплескамi. А калi пасля гэтага да эшафота наблiзiўся Папон з жалезным прэнтам, абышоў крыж з усiх бакоў, адмерыў свае крокi i пачаў то з аднаго боку, то з другога рабiць уяўныя ўдары, пачалася сапраўдная авацыя.

Каля чацвёртай пачала запаўняцца трыбуна. Прыйшло шмат высакароднага пансва, багацеяў з лёкаямi i прыстойнымi манерамi, прыгожых дам, вялiкiх капелюшоў, раскошных туалетаў -- было на што падзiвiцца. Сабралася ўся элiта з горада i правiнцыi. Прайшлi на свае месцы члены Гарадско рады, трымаючыся самкнутым строем, на чале з абодвума консуламi. Рышы быў у чорным, у чорных панчохах, у чорным капелюшы. За Радай выступаў магiстрат на чале са старшынею суда. Апошнi паявiўся бiскуп у адкрытых насiлках, у ззяннi фiялетавага адзення i ў зяленай камiлаўцы. Тыя, хто яшчэ не зняў капелюша, паспяшаўся хоць бы ўжо цяпер агалiць галаву. Урачысты момант наблiжаўся.

Потым хвiлiн дзесяць не адбывалася нiчога. Паны занялi месцы, народ замёр, нiхто больш не еў, усе чакалi. Папон i ягоныя падручнiкi стаялi як укапаныя на сцэне эшафота. Сонца, вялiкае i жоўтае, вiсела над Эстэрэлью. З граскай далiны веяла цёплым ветрам i пахам расцвiлых апельсiнавых дрэў. Было горача i проста неверагодна цiха.