Патрык Зюскiнд - Парфума

Праз гадзiну Грануй быў арыштаваны. Гаспадар пастойнага двара ў Ля -Напулi i ягоны конюх, яшчэ раней выклiканыя ў Грас на апазнанне iншых затрыманых, адразу ж пазналi чаляднiка, якi начаваў у iх: гэта ён, i нiхто iншы, заявiлi яны, гэта i ёсць шуканы забойца.

Абшукалi айстэрню, абшукалi хляўчук у алiўкавым гайку за францысканскiм кляштарам. У кутку, амаль на вiдавоку, ляжалi разрэзаная начная кашуля, нiжняя кашуля i рыжыя валасы Лаўры Рышы. А калi раскапалi земляную падлогу, адно за адным выявiлiся сукенкi i валасы астатнiх дваццацi чатырох ахвяр. Знайшлася дубiнка -- прылада забойства i палатняны заплечны юрзак. Улiкi ашаламлялi. Было загадана бiць у званы. Старшыня суду загадаў расклеiць аб'явы i агаласiць народу праз бiрычаў, што славуты Забойца Дзяўчат, якога лавiлi амаль год, нарэшце схоплены i пасаджаны ў турму пад строгi нагляд.

Спачатку людзi проста не паверылi. Яны лiчылi, што абвяшчэнне -- гэта штукарства, якiм улады спрабуюць прыкрыць сваю бязраднасць, каб суняць ужо амаль наспелае ў народзе хваляванне. Усе вельмi добра памяталi той час, калi казалi, што забойца даўно перабраўся ў Гранобль. Гэтым разам страх надта глыбока ўеўся ў людскiя душы.

Толькi на другi дзень, калi на саборным пляц перад судовым будынкам былi выстаўлены ўсiм на паказ улiкi --жах было глядзець на гэтыя дваццаць пяць адзенняў i дваццаць пяць пучкоў валос, насаджаныя, як пудзiлы, на жэрдкi i пастаўлныя ў рад,-- тады толькi грамадская думка ўскалыхнулася.

Сотнi i сотнi людзей павольна прадэфiлявалi па гэтай пачварнай галерэi. Сваякi ахвяр, пазнаючы адзенне, з крыкамi млелi на месцы. Астатнiя, хто з любовi да сенсацый, хто каб пазбыцца сумненняў, патрабавалi паказаць забойцу. Неўзабаве крыкi так нараслi, хваляванне на пляцы, залiтым натоўпам людзей зрабiлася такiм пагрозлiвым, што старшыня суду рашыўся: ён загадаў вывесцi Грануя з камеры i паказаць яго натоўпу з акна другога паверха.

Калi Грануй падышоў да акна, натоўп суняўся. Раптам запала поўная моўча, як гэта бывае ў гарачы полудзень, калi ўсе працуюць у полi або хаваюцца ў заценi дамоў. Анi нага не шаркне, нi шалахнецца нiчога, нi ўздыху. Хвiлiну натоўп стаяў, як дурны, вырачыўшы вочы, разявiўшы рот. Нiхто не мог паверыць, што гэты здыхляк, гэты кволенькi, унураны чалавечак, якi стаяў там, у акне, што якраз гэты чарвяк, гэтая шчэпця пылу, гэты гаўняк учынiў два тузiны забойстваў. Ну якi з яго забойца? Праўда, нiхто не мог бы сказаць, якiм ён, зрэшты, бачыць забойцу -- гэтага д'ябла,-- але ў адным усе сыходзiлiся: не такiм! 1 ўсе ж -- хоць забойца нiяк не адпавядаў людскiм уяўленням i таму яго наглядная дэманстрацыя, здавалася б, павiнна была быць мала пераканаўчая -- ужо само з'яўленне гэтага чалавека ў акне i тая акалiчнасць, што менавiта ён, i нiхто iншы быў паказаны як забойца, парадаксальным чынам пераканала. Усе падумалi: не можа быць, гэта няпраўда!-- i ў той самы момант зразумелi, што гэта павiнна быць праўдай.

Вядома, як толькi варта адцягнула чалавечка назад, у цемру пакоя, як толькi ён перастаў быць прысутны i бачны, але яшчэ, хай на самы кароткi час, заставаўся ўспамiнам, ледзь не сiмвалам мярзотнага забойцы ў мазгах людзй -- натоўп скiнуў з сябе ашаламленне, i настала рэакцыя, якая i павiнна быць у такiм выпадку: залапаталi языкi, тысячы вачэй зноў ажывiлiся. I тады ўсе крыкi злiлiся ў адзiн грамавы раскат гневу i помсты: "Аддайце яго нам!" I яны кiнулiся штурмаваць суд, каб сваiмi рукамi задушыць яго, парваць, падраць на дробныя кавалкi. Варце з вялiкай цяжкасцю ўдалося забарыкадавацца i адцiснуць ашалелы натоўп. Грануя без адкладу вывелi ў ягоны засценак. Старшыня падышоў да акна i паабяцаў, што суд будзе скоры i бязлiтасны. Тым не меней спатрэбiлася яшчэ некалькi гадзiн, пепрш чым натоўп разышоўся, i яшчэ некалькi дзён, каб хоць трошкi супакоiўся горад.

Сапраўды, працэс супраць Грануя iшоў надзвычай хутка, бо ў справе мелiся неабвержныя ўлiкi, ды i сам абскаржанец на допытах без ухiлак прызнаўся ў забойствах, у якiх яго вiнавацiлi.

Толькi на пытанне пра матывы злачынстваў ён не здолеў даць здвальняючага адказу. Ён толькi паўтраў, што дзяўчаты былi яму патрэбныя i што гэта наогул азначала, што яны "былi яму патрэбныя",-- пра гэта ён нi слова.

Тады яго аддалi на тартуры, на некалькi гадзiн падвесiлi за ногi, улiлi ў яго сем пiнтаў вады, абулi ў гiшпанскiя боты -- таму хоць бы хоць. Здавалася, гэты чалавек не адчуваў цялеснага болю, ён не аказаўся анi гукам i на паўторнае запытанне адказваў, як i раней: "Яны мне былi патрэбныя". Суддзi палiчылi яго за вар'ята. Яны спынiлi тартуру i рашылi як мага хутчэй, без далейшых дапытак, закончыць працэс.