Патрык Зюскiнд - Парфума

Ганаровыя грамадзяне, якiя былi тут жа блiзка, аддавалiся сваёй замiлаванасцi яшчэ больш нясцiпла. Кожны даў волю свайму сэрцу. Былi дамы, якiя, убачыўшы Грануя, стагналi ад шчасця, засунуўшы рукi памiж каленяў; i iншыя, якiя ад палкага захаплення нябесным юнаком -- бо такiм ён iм здаваўся,-- моўчкi памлелi на месцы.

Былi паны, якiя раптам падхапiлiся з месцаў, i зноў на iх апусцiлiся, i зноў паўскоквалi, аглушальна саплi i сцiскалi ў кулаках тронкi шпаг, быццам хацелi выцягнуць iх з похваў i, ужо дастаючы, зноў совалi iх у похвы, так што стаяў толькi ляскат i трэск; былi iншыя, якiя моўчкi паднялi вочы да неба i сутаргава сцiскалi рукi ў малiтве; i мансеньёр бiскуп, быццам яму стала нядобра, нахiлiўся ўсiм целам наперад, утулiўся галавою ў каленi, i зялёная камiлаўка пакацiлася з галавы; пры гэтым яму зусiм не было кепска, а ўпершыню ў жыццi яго ахапiў рэлiгiйны экстаз, бо на вачах у яго адбыўся цуд: Гасподзь Бог сам утрымаў руку ката, паказаўшы анёльскую сутнасць таго, каго свет прымаў за забойцу,-- давялося ж такому адбыцца ў васемнаццатым стагоддзi. Сапраўды, Гасподзь вялiкi! А сам ты малы i мiзэрны, бо аддаў анёла анафеме, не верачы ў гэта, а толькi дзеля супакаення народу! О, якое вялiкае прынiжэнне, якое салодкае прынiжэнне, якая мiлата пасланы Госпадам бiскупу дзеля упакорвання гардынi.

Тым часам народ па той бок бар"ера аддаваўся пачуццёваму ап"яненню, якое ахапiла ўсiх пры з"яўленнi Грануя. Тыя, хто, убачыўшы яго, адчулi толькi спагаду i замiлванне, цяпер былi поўныя пахацiнства, той, хто адчуваў здзiўденне i пацягу, дайшоў да экстаху. Чалавек у блакiтнай курце паўстаў прад усiмi самай прыгожай, самай прывабнай i самай дасканалай iстотай, якую яны маглi толькi сабе ўявiць; манашкам ён здаўся Збаўцам у плоцi, прыхiльнiкам сатаны -- прамянiстым князем цемры, людзям адукаваным --Найвышэйшай Iстотай, дзяўчатам -- казачным прынцам, мужчынам--iдэальным вобразам iх самiх. Усе адчувалi сябе так, быцам ён адгадаў i намацаў у iх смае адчувальнае месца, пацэлiў проста ў эратычны цэнтр. Быццам у гэтага чалавека было сто тысяч нябачных рук i быццам кожнаму з дзесяцi тысяч людзей, што тоўпiлiся навокал, ён паклаў руку на палавы орган. У вынiку запланаваная смерць мярзотнага злачынцы свайго часу ператварылася ў самую вялiкую вакханалiю, якую бачыў свет з другога стагоддзя ад Нараджэння Хрыстовага: добрапрыстойныя жанчыны раздзiралi на сабе блузкi, з iстэрычнымi крыкамi агалялi грудзi, высока задраўшы спаднiцы, кiдалiся на зямлю. Мужчыны з вар"яцкiмi вачыма, спатыкаючыся, блукалi па гэтым полi сладастрасна раскiнутай плоцi, дрыготкiмi пальцамi вымалi з штаноў ацвярдзелыя як ад невыноснага азнобу члены, падалi з хрыпам куды прыйдзецца, сукуплялiся ў самых непамысных позах i спалуках: стары з нявiннай дзяўчынай, падзёншчык з жонкай адваката, хлопчык-чаляднiк з манашкай, езуiт з франкмасонкай -- усе ўперамешку, каму з кiм перападзе. Паветра ацяжэла ад салодкага потнага паху похацi i напоўнiлася крыкамi, рохканнем i стогнамi дзесяцi тысяч бестый. Гэта было пекла.

Грануй стаяў i ўсмiхаўся. Больш таго, людзям, якiя яго бачылi, здавалася, што ён усмiхаецца самай нявiннай, самай ласкавай, самай чароўнай i адначасова самай панаднай усмешкай у свеце. А на самай справе не ўсмешка, а гадкая, цынiчная ўхмылка змяiлася на яго губах, як бы паказваючы ўвесь ягоны трыумф i ўсю ягоную пагарду. Ён, Жан-Батыст Грануй, якi нарадзiўся без паху ў самым смярдзючым месцы свету, выйшаў з адкiдаў, бруду i гнiлiзны, вырас без любовi, выжыў без чалавечага цяпла з адной упартасцi i з прычыны агiды, маленькi, гарбаты, кульгавы, выродлiвы, адкiнуты, фiзiчны i маральны калека -- ён дасягнуў таго, што спадабаўся свету! Мала таго! Яго любяць! Шануюць! Абагаўляюць! Ён учынiў праметэеў подзвiг. Божую iскру, якая ад калыскi даецца людзям нi за што нi пра што i якое ён, адзiны ў свеце, быў пазбаўлены, гэтую iскру ён здабыў бясконца вытанчанай упартасцю. Больш таго! Ён, у сутнасцi, выкрасаў яе сам, у сваiм "я", ён быў больш вялiкi, чым Праметэй. Ён стварыў сабе аўру, такую зiхоткую i неадпрэчную, якою не валодаў да яго нiводзiн чалавек. I ён не абавязаны ёю нiкому -- нiякаму бацьку, нiякай мацi i менш за ўсё нейкаму мiлажальнаму Богу,-- а выключна самому сабе. Ён на самай справе быў сваiм уласным богам i богам больш цудоўным, чым той Бог, што смярдзiць ладанам, якi туляўся па цэрквах. Жывы бiскуп валяўся перад iм на каленях i вiшчаў ад асалоды. Багатыя i валадарныя, ганарыстыя паны i дамы памiралi ад захаплення, а народ, якi акружаў яго шырокiм колам, у тым лiку бацькi, мацi, браты, сёстры ягоных ахвяр, святкавалi оргiю ў яго гонар i ў iмя яго. Яму дастаткова кiўнуць, i ўсе адмовяцца ад Бога i будуць малiцца на яго, Вялiкага Грануя.