Патрык Зюскiнд - Парфума

Зноў ачомаўшыся, ён убачыў, што ляжыць у ложку Лаўры Рышы. Яе рэлiквii, вопратка i валасы, былi прыбраныя. На начным столiку гарэла свечка. З прычыненага акна чуўся далекi шум радаснага горада. Антуан Рышы сядзеў на ўслончыку каля яго ложка i чуваў. Ён трымаў руку Грануя ў сваёй i грэў яе.

Перш чым расплюшчыць вочы, Грануй празандзiраваў атмасферу. Унутры ў яго было цiха. Нiчога больш не бурлiла i не цiснула. Зноў у ягонай душы панавала халодная ноч, якая была патрэбна яму, каб зрабiць ягоную свядомасць ледзяною iснасцю i скiраваць яе вонкi: там ён пачуў пах сваёй парфумы. Яна змянiлася. Пiкi крыху згладзiлiся, так што сэрца водару -- пах Лаўры Рышы -- заззяла яшчэ больш пышна--мяккiм, цемным, мiгатлiвым агнём. Ен адчуваў сябе ўпэўнена. Ён ведаў, што яшчэ некалькi гадзiн будзе недатыкальны, i расплюшчыў вочы.

Рышы не зводзiў з яго вачэй. У яго поглядзе была бясконцая дабрыня, пяшчота, замiлаванасць i дурнаватая глыбiня закаханага.

Ён усмiхнуўся, мацней сцiснуў руку Грануя i сказаў: "Цяпер усё будзе добра. Магiстрат адмянiў вырак. Усе сведкi адмовiлiмся ад паказанняў. Ты вольны. Ты можаш рабiць што хочаш. Але я хачу, каб ты застаўся ў мяне. Я страцiў дачку, я хачу ўсынавiць цябе. Ты такi падобны на яе... Ты такi ж прыгожы, як i яна, твае валасы, твае губы, твая рука... Я ўвесь час трымаў цябе за руку, у цябе такая самая рука, як у яе. А калi я гляджу табе ў вочы, мне здаецца, што яна глядзiць на мяне. Ты яе брат, i я хачу, каб ты стаў маiм сынам, маёй радасцю, маiм гонарам, маiм спадкаемцам. Цi жывыя яшчэ твае бацькi?"

Грануў пахiтаў галавой, i твар Рышы стаў пурпурова-чырвоны ад шчасця. "Значыцца, ты згодзен стаць мне за сына? --выдыхнуў ён i ўскочыў са свайго ўслончыка, каб перасесцi на край ложка i сцiснуць другую руку Грануя.-- Згодзен? Згодзен? Ты хочаш, кабю я стаў тваiм бацькам? Не кажы нiчога! Не гавары! Ты яшчэ надта слабы, каб гаварыць. Толькi кiўнi!"

Грануй кiўнуў. I тут шчасце як чырвоны пот выступiла з усiх пораў Рышы, i ён схiлiўся да Грануя i пацалаваў яго ў губы.

"Цяпер спi, дарагi мой сынку,-- сказаў ён, устаючы.-- Я прыгледжу за табою, пакуль ты не заснеш.-- Ён яшчэ доўга глядзеў на яго з маўклiвым захапленнем.-- Ты робiш мяне вельмi, вельмi шчаслiвым".

Грануй крыху расцягнуў губы, пераймаючы людзей, якiя ўсмiхаюцца. Потым заплюшчыў вочы. Нейкi час ён пачакаў, супакойваючы i паглыбляючы сваё дыханне, як гэта робяць людзi ў сне. Ён адчуваў на сабе любоўны пагляд Рышы. Адзiн раз ён адчуў, што Рышы нахiлiўся над iм, каб яшчэ раз пацалаваць, але не адважыўся, баючыся разбудзiць яго. Нарэшце, дзьмухнуўшы на свечку, Рышы на пальчыках выйшаў з пакоя.

Грануй ляжаў, пакуль у доме i ў горадзе не ацiхла. Калi ён падняўся, ужо развiднела. Ён апрануўся, цiха прайшоў праз прыхожую, цiха спусцiўся з лесвiцы i праз гасцеўню выйшаў на тэрасу.

Адсюль можна было заглянуць за гарадскi мур i ўбачыць чашу граскай далiны, у яснае надвор"е -- да самага мора. Цяпер над палямi вiсеў леккi туман, нават марыва, i пахi знiзу травы, дроку i ружаў здавалiся адмытымi дачыста, простымi, проста суцешлiвымi. Грануй перасек сад i пералез цераз сцяну.

На пляцы каля брамы Дзю-Кур яму яшчэ раз давялося прабiвацца праз чалавечыя выпарэннi, перш чым ён вырваўся на волю. Увесь пляц i схiлы пагоркаў нагадвалi велiзарны бiвуак войска. Тысячамi ляжалi ап"янелыя, знясiленыя ад лiшнiцы начной оргii целы, некаторыя былi голыя, некаторыя паўголыя, ледзь прыкрытыя вопраткай, пад якую яны залезлi, як пад кавалак коўдры. Смярдзела кiслым вiном, шнапсам, потам i мачой, дзiцячым паносам i прыгарэлым мясам. Тут i там яшчэ чадзiлi рэшткi вогнiшчаў, вакол якiх яшчэ нядаўна жэрлi, пiлi i скакалi людзi. Сям-там з тысячагорлага хропу раптам вырывалася чыё-небудзь мармытанне або рогат. Магчыма, сёй-той яшчэ не спаў i заглушаў апошнiя успышкi свядомасцi. Але нiхто не заўважыў Грануя, якi пераступаў праз распластаныя целы, асцярожны i разам з тым паспешлiва, быццам iшоў па балоце. А той, хто заўважаў, не пазнаваў яго. У iм больш не было паху. Цуд мiнуўся.

Дайшоўшы да краю пляца, ён не павярнуў нi ў бок Гранобля, нi ў бок Кабры, а пайшоў напрасткi праз палi на захад, нi разу не азiрнуўся назад. Калi ўстала сонца -- тлустае, i жоўтае, i палка гарачае, яго даўно ўжо i след прастыў.

Жыхары Граса прачнулiся ў жахлiвым пахмеле. Нават тыя, хто не пiў, адчувалi свiнцовы цяжар у галаве, рэзь у жываце, мляўкасць i млосць. На пляцы сярод белага дня, пры ўсiм народзе сцiплыя сяляне шукалi вопратку, садраную з сябе падчас оргii, добрапрыстойныя жанчыны шукалi мужоў i дзяцей, зусiм чужыя адно аднаму людзi з жахам вызвалялiся з iнтымных абдымкаў, знаёмыя, суседзi, сямейнiкi раптам апынулiся адзiн перад адным у самай пракудлiвай галiзне.