Патрык Зюскiнд - Парфума

На людзей ад'езд Антуана Рышы з дачкою зрабiў дзiўна глыбокае ўражанне. Iм здавалася, што яны прысутнiчалi пры нейкай архаiчнай цырымонii прынясення ахвяры. Вакол толькi i гаворкi, што Рышы ад'язджае ў Гранобль, у горад, дзе з нядаўняга часу гаспадарыць монстр, якi забiвае дзяўчат. Людзi не ведалi, што тут i падумаць. Чым вытлумачыць учынак Рышы? Вартай асуды легкадумнасцю -- цi вартай захаплення мужнасцю? Цi быў гэта выклiк або спробай умiлажалiць багоў? Але iх маркоцiла няяснае прадчуванне, што прыгожую дзяўчыну з рыжымi валасамi яны толькi што бачылi апошнi раз. Яны прадчувалi пагiбель Лаўры Рышы.

Гэта прадчуванне збылося, хоць яно i грунтавалася на абсалютна iншых прычынах. Усё было ў тым, што Рышы выправiўся зусiм не ў Гранобль. Пампезны выезд быў толькi трукам. За паўтары мiлi на паўночны ўсход ад Граса, непадалёк ад вёскi Сэн-Валье, ён загадаў спынiцца, уручыў свайму слузе паўнамоцтвы i дарожны лiст i загадаў даставiць караван мулаў у Гранобль; грумаў ён таксама адаслаў з караванам.

А сам ён з Лаўрай i яе пакаёўкай павярнуў на Кабры, дзе зрабiў прыпынак на абед, i потым рушыў праз горны перавал Танэрона на поўдзень. Гэтая дарога была надзвычай цяжкая, але яна дазваляла абагнуць Грас i граскую далiну шырокiм паўколам з захаду i пад вечар непрыкметна дабрацца да ўзбярэжжа... Рышы планаваў на другi дзень перабрацца з Лаўрай на Лярэнскiя астравы, на самым маленькiм з якiх стаяў добра ўмацаваны кляштар Сэнт-Анарэ. Кляштарную гаспадарку вяла жменька манахаў, якiя нягледзячы на старасць яшчэ маглi пастаяць за сябе. Рышы добра iх ведаў, бо шмат гадоў купляў i перапрадаваў кляштарную прадукцыю: эўкалiптавы лiкёр, насенне пiнiй i кiпарысавы алей. I менавiта там, у кляштары Сэнт-Анарэ, якi разам з замкам Iў i дзяржаўнай турмой на востраве Сэнт-Маргерыт лiчыўся самым надзейным месцам Праванса, ён збiраўся на першым часе схаваць сваю дачку. А сам неадкладна вернецца на ўзбярэжжа i абагне Грас гэтым разам з усходу праз Антыб i Кан, каб пад вечар таго ж дня быць ужо ў Вансе. Ён ужо запрасiў туды свайго натарыуса, каб падпiсаць пагадненне з баронам дэ Баёнам пра шлюб iх дзяцей -- Лаўры i Альфонса. Ён хацеў зрабiць Баёну прапанову, якую той не змог бы адхiлiць: выплата баронавых пазык у памеры 4О ООО лiўраў, пасаг менавiта на гэтую суму, некалькi зямельных дзялянак i млячарня пад Маганоскам, штогодняя рэнта ў памеры ЗООО лiўраў маладой пары. Адзiная ўмова Рышы была ў тым, каб кантракт уступiў у сiлу праз дзесяць дзён i каб маладыя адразу ж пасля вяселля пераехалi ў Ванс.

Рышы разумеў, што такая паспешлiвасць падыме памер платы за паяднанне ягонай сям'i з сям'ёю гэтых Баёнаў. Ён заплацiў бы намнога меней, калi б у яго быў час чакааць. Давялося б тады барону, як жабраку, вымольваць у багатага купца згоду на гэты гешэфт: бо слава пра прыгажосць Лаўры будзе расцi, як i багацце Рышы, а Баёны, глядзi, як бач i спляжацца. Ну, але дарма! Яго ж працiўнiкам быў не барон, а невядомы забойца. Вось каму трэба было напаскудзiць у кашу. Замужняя жанчына, якая страцiла дзявоцкасць i, магчыма, цяжарная, ужо не ўпiшацца ў яго адборную галерэю. Апошняя клетачка гэтай мазаiкi застанецца пустая, Лаўра страцiць для забойцы ўсякую каштоўнасць, яго задума правалiцца. I трэба даць яму адчуць горыч плягi! Рышы хацеў згуляць вяселле ў Грасе, з вялiкай раскошай прылюдна. I хай ён не ведае i нiколi не ведацьме свайго працiўнiка, усё такi будзе вялiкаю асалодаю ўсведамляць, што той прысутнiчае пры падзеi i сваiмi вачыма бачыць, як жаданую здабычу умыкаюць у яго з-пад носа.

План быў разлiчаны тонка. I мы зноў павiнны дзiву дацца з чуцця Рышы --як блiзка ён падышоў да разгадкi iсцiнай праўды. Бо на самай справе шлюб Лаўры Рышы з сынам барона дэ Баёна азначаў бы поўную паразу Граскага Забойцы Дзяўчат. Але план яшчэ не здзейснiўся. Рышы яшчэ не схаваў Лаўру, яшчэ не даставiў яе пад выратавальны дах кляштара Сэнт-Анарэ. Тры вершнiкi яшчэ прабiваюцца праз негасцiнны пеправал Танэрона. Часам дарога робiцца такою цяжкаю, што верхаўцы спешваюцца. Усё iдзе вельмi марудна. Пад вечар яны спадзяюцца дабрацца да ўзбярэжжа каля Ла Напулi -- маленькага селiшча непадалёк ад Кана.

У той момант, калi Лаўра Рышы са сваiм бацькам пакiдала Грас, Грануй быў у другiм канцы горада ў майстэрнi Арнульфii мацараваў жанкiлii. Ён быў адзiн i ў добрым настроi. Яго час у Грасе скончыўся. Наперадзе быў дзень трыумфу. У яго ў хлеўчуку, у скрыначках, пракладзеных ватай, ляжалi дваццаць чатыры мiнiяцюрныя флаконы з кроплямi пралiтай аўры дваццацi чатырох нявiнных дзяўчат --каштоўныя эсэнцыi, здабытыя Грануем летась метадам халоднага анфлеражу целаў, дыгеравання валасоў i вопраткi, лаважу i дыстыляцыi. А дваццаць пятую -- самую раскошную, самую важную эсэнцыю -- ён атрымае сёння. У яго ўжо падрыхтаваны тыгельчык са шматкроць ачышчаным тлушчам, кавалак найтанчэйшага палатна i балон чысцюткага спiрту на гэтую апошнюю здабычу. Мясцовасць была разведана. Стаяла поўня.